Święta geometria zastosowana w konstrukcjach
Pewne naturalnie występujące kształty i formy są w tajemniczy sposób przyjemne dla ludzkiego oka. Przykładami są wdzięczny wir muszli łodzika, krystaliczne struktury królestwa minerałów i niezwykłe wzory występujące w płatkach śniegu i kwiatach. Jednak nie tylko tematyka tych form przykuwa naszą uwagę. Równie ważne są proporcjonalne rozmieszczenie poszczególnych części tworzących całość. To samo dotyczy różnych form sztuki, czego dobrym przykładem jest malarstwo klasyczne. W Europie w czasach średniowiecza i renesansu kilku malarzy układało początkowe projekty swoich obrazów według określonych wzorów geometrycznych. Rzeźbiarze i malarze w świecie islamskim zrobili to samo. Równie ważne jak sama tematyka uznawano rozmieszczenie elementów w ramie obrazu. Mówi się, że europejscy malarze klasyczni odziedziczyli te formuły pozycjonowania od szkół tajemnych Greków i Arabów, którzy przejęli je od starożytnych Egipcjan. Ale skąd Egipcjanie zdobyli tę wiedzę?
Egipcjanie i inne kultury starożytności wyprowadzały te wzory geometryczne na podstawie uważnej obserwacji świata przyrody. Nazywamy tę dziedzinę wiedzy świętą geometrią i odnajdujemy jej wpływ nie tylko w malarstwie, ale także w niektórych stylach architektury sakralnej. Paul Devereux omawia ten temat:
Tworzenie się materii z energii i naturalnych ruchów wszechświata, od wibracji molekularnych, przez rozwój form organicznych, po ruchy planet, gwiazd i galaktyk, podlega geometrycznym konfiguracjom siły. Ta geometria natury jest esencją świętej geometrii wykorzystywanej przy projektowaniu i budowie tak wielu starożytnych świętych sanktuariów na świecie. Sanktuaria te kodują proporcje stworzenia i w ten sposób odzwierciedlają wszechświat. Pewne kształty znalezione w starożytnych świątyniach, opracowane i zaprojektowane zgodnie ze stałymi matematycznymi świętej geometrii, w rzeczywistości gromadzą, koncentrują i emitują określone tryby wibracji. Na przykład szczególna geometria strukturalna i precyzyjna orientacja kierunkowa kształtu piramidy całkowicie zmieniają właściwości elektromagnetyczne przestrzeni zawartej w piramidzie. Trójwymiarowa struktura i wibracje są absolutnie, choć tajemniczo powiązane. Jest to dobrze znane twórcom instrumentów muzycznych. Znali go także budowniczowie starożytnych świątyń. Niektóre kształty rezonują z częstotliwościami kosmicznymi zbyt delikatnymi, aby można je było zarejestrować w widmie elektromagnetycznym. Delikatność wibracji jest kluczem do ich potężnego efektu. Jest to podobne do koncepcji homeopatii, gdzie im mniejsze zastosowanie, tym większa reakcja. (12)
Zasadniczo święta geometria to po prostu stosunek liczb do siebie: 1:2, 2:3, 4:5. Kiedy takie proporcje liczbowe zostaną włączone do trójwymiarowej formy, otrzymamy najbardziej pełną wdzięku i ponętną architekturę na świecie. Kiedy te proporcje wyrażają się w dziedzinie dźwięków, powstają transcendentalna i przemieniająca muzyka indyjskich rag, tybetańskich śpiewów alikwotowych, śpiewów gregoriańskich, afrykańskiej gry na bębnach oraz arcydzieła Bacha, Mozarta i innych europejskich kompozytorów klasycznych. Goethe powiedział kiedyś: „Architektura to zamrożona muzyka”. W tym stwierdzeniu Goethe opisał związek między proporcjami muzycznymi a ich zastosowaniem do formy i struktury.
Chociaż nie wszystkie formy w geometrii i naturze są harmoniczne, te, które uważamy za najpiękniejsze dla oka, należą do szeregu harmonicznego. W szczególności formy wyrażające proporcje oparte na oktawie (2:1), kwartach (4:3), kwintach (3:2) i tercjach (5:4) tworzą wizualnie harmonijne formy. Wiedza o wykorzystaniu tych harmonicznych proporcji do tworzenia architektury była niezbędna starożytnym szkołom misteriów w Egipcie i Grecji. Pitagoras, który nauczył się tych zagadnień w ciągu trzydziestu trzech lat wędrówki i studiów w Mezopotamii i Egipcie, wywarł szczególny wpływ na wprowadzenie tej świętej geometrii do Greków, a tym samym do cywilizacji zachodniej.
Dla starożytnych architektów istotna była jedna święta proporcja geometryczna, znana jako Złoty Środek lub Złoty Podział. Złoty podział to proporcja geometryczna, w której stosunek całości do większej części jest taki sam, jak stosunek większej części do mniejszej. Zatem a:b = b:(ab). Złota Sekcja często obejmuje proporcje odnoszące się do proporcji występujących w sekstie dużej (3:5) i sekstie małej (5:8). Fizycy atomowi, chemicy, krystalografowie, biolodzy, botanicy i astronomowie odkryli, że te same stosunki stanowią podstawę matematyczną wszechświata. Proporcje te są również obecne w ludzkim ciele i umyśle, być może wyjaśniając głęboki i przemieniający wpływ architektury sakralnej i muzyki sakralnej na ludzki organizm. Starożytna hinduska sutra architektoniczna mówi: „Wszechświat jest obecny w świątyni w formie proporcji”. Dlatego też, gdy znajdujesz się w strukturze ukształtowanej według świętej geometrii, znajdujesz się w modelu wszechświata. Wibracyjna jakość świętej przestrzeni wprowadza w ten sposób twoje ciało i umysł w harmonię z wszechświatem.