Mt. Ararat i ormiański chrześcijański klasztor Khor Virap (Powiększać)
Mt. Ararat, tradycyjne miejsce spoczynku Arki Noego, znajduje się we wschodniej Turcji w pobliżu granic armeńskich i irańskich. Szczyt Mt. Ararat znajduje się na wysokości 5,165 16,946 metrów (2 1840 stóp) nad poziomem morza. Ararat jest uśpionym wulkanem, a jego ostatnia erupcja miała miejsce 4000 czerwca 1829 r. Obecnie górna trzecia część góry jest pokryta śniegiem i lodem przez cały rok. Turecka nazwa Mt Ararat to Agri Dagi (co oznacza górę bólu). Przylegające do Mt. Ararat, i XNUMX stóp niżej, jest szczytem znanym jako Mały Ararat. Klasyczni pisarze uważali, że Ararat jest niemożliwy do skalowania, a pierwszym znanym wejściem był Frederic Parrot, niemiecki lekarz, w XNUMX r. Przed upadkiem Związku Radzieckiego Armenia była częścią rosyjskiego konfliktu państwowego i granicznego między władzami tureckimi i sowieckimi często uniemożliwili wspinaczom dostęp do góry. Armenia odzyskała wolność, ale ciągłe konflikty z rządem tureckim, a własne konflikty Turcji z lokalnymi plemionami kurdyjskimi nadal ograniczają dalsze eksploracje wielkiego szczytu. Jeśli uda się zdobyć pozwolenie na wspinaczkę, najlepiej zacząć od tureckiego miasteczka Dogubayazit po południowej stronie góry. Przeciętny wspinacz doświadczony na dużych wysokościach może ukończyć wędrówkę w ciągu trzech dni, ale lepiej jest pozwolić na cztery lub pięć dni, aby można było uwzględnić eksplorację szczytu. Koniec sierpnia to najlepszy sezon na wspinaczkę.
Przez lata różne grupy badały Ararat w nadziei na odnalezienie pozostałości Arki Noego. Zarówno Józef Flawiusz w około 70 r., Jak i Marco Polo około 1300 r. Wspominają istnienie Arki na górze, ale ich raporty opierają się na relacjach innych. Historia Arki Noego, jak to zostało powiedziane w Starym Testamencie, jest przeróbką wcześniejszego babilońskiego mitu zapisanego w Epopei Gilgamesza. Bohater wcześniejszej wersji nazywa się Utnapishtim. Wydaje się prawdopodobne, że opowieść babilońska oparta była na niszczycielskiej powodzi w dorzeczu Eufratu i że arka w tej opowieści została osadzona na zboczach jednej z gór Zagros. Według fragmentów Starego Testamentu Bóg tak się przeraził niegodziwością rodzaju ludzkiego, że postanowił go zniszczyć kataklizmem. Tylko człowiek o imieniu Noe miał zostać oszczędzony. Tak więc Bóg ostrzegł Noego, aby zbudował łódź dla swojej rodziny, ptaków i zwierząt na ziemi. Księga Rodzaju (8: 3-4) dotyczy:
A wody nieustannie wracały z ziemi, a po upływie stu pięćdziesięciu dni wody opadły. A arka spoczęła w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia miesiąca, na górze Ararat.
Biblia wspomina o Araracie tylko w dwóch innych fragmentach (2 Królów 19:37 i Izaak. 37:38), gdzie jasno mówi, że mówi o ziemi i królestwie. Słowo biblijne, które odczytujemy jako „Ararat”, można równie dobrze odczytać jako „Urartu”, ponieważ tekst zawiera jedynie „rrt” i należy podać odpowiednie samogłoski. Urartu było nazwą historycznego królestwa, ale słowo oznaczało także „ziemię daleko” i „miejsce na północy”.
Istnieje wiele legend i relacji naocznych świadków o Arce Noego spoczywającej wysoko na Mt. Ararat, ale jak dotąd nie znaleziono prawdziwych dowodów. Tylko najwyższe wysokości zamarzniętego szczytu są w stanie zachować Arkę, a być może odkrywcy pewnego dnia znajdą resztki łodzi pod śniegiem i lodem. Gdyby arka wylądowała niżej na górze, zniknąłaby dawno temu z powodu naturalnego rozkładu drewna lub dlatego, że został wyciągnięty przez poszukiwaczy skarbów lub górali w poszukiwaniu drewna opałowego.
Biblijne odniesienia do wielkiej powodzi i arki Noego mają niezwykłe podobieństwa w wielu innych archaicznych mitach na całym świecie. Na przykład mitologia grecka opowiada o nawiedzająco podobnym kataklizmicznym wydarzeniu. Zbierając i rejestrując tradycje ustne z dużo wcześniejszego okresu, Hesiod w VIII wieku pne donosi, że przed obecnym stworzeniem istniały cztery wcześniejsze epoki, z których każda została zniszczona przez kataklizmy geologiczne. W czterech poprzednich epokach Prometeusz ostrzegł Deucaliona przed zbliżającą się powodzią i kazał zaprojektować drewniane pudełko, w którym on i jego żona Pyrrha mogliby unosić się nad wodami. Po dziewięciu dniach i nocach w łodzi Deucalion spoczął na świętej Górze. Parnasus w Grecji i przy pomocy Zeusa odtworzyli ludzi. Gdy Hebrajczycy spoglądali wstecz na Noego, tak starożytni Grecy postrzegali Deucaliona jako przodka ich narodu i założyciela wielu miast i świątyń.
Idea wielkiej powodzi (lub powodzi), która spustoszyła ludzką cywilizację, nie jest jedynie produktem silnej wyobraźni starożytnych Hebrajczyków i Greków. Te mity można rozumieć jako doniesienia, upiększane i zmieniane przez tysiąclecia prawdziwych wydarzeń. W rzeczywistości na świecie znanych jest ponad 500 legend o potopie, a w badaniu 86 z nich (20 azjatyckich, 3 europejskich, 7 afrykańskich, 46 amerykańskich i 10 z Australii i Pacyfiku) badacz Richard Andree stwierdził, że 62 były całkowicie niezależne od relacji mezopotamskich i hebrajskich. Konwencjonalna teoria naukowa, oparta na błędnych założeniach z lat 1830. i 1840. XIX wieku, próbuje wyjaśnić te mity powodziowe poprzez odniesienie do znanego wzrostu poziomu oceanów, który nastąpił po hipotetycznym końcu ostatniej epoki lodowcowej i topnienia czap lodowych między 13,000 8000 a XNUMX pne
Okazało się jednak, że idea epoki lodowcowej na styku epoki paleolitu i neolitu jest niedokładna. Na podstawie szeroko zakrojonych badań naukowych z dziedzin zoologii, biologii, geologii, oceanografii, klimatologii, astronomii, antropologii i mitologii jednoznacznie wykazano, że nie było epoki lodowcowej, nie było wielkich lodowców pokrywających duże części półkuli północnej, oraz w konsekwencji nie doszło do stopienia się jakichkolwiek czap lodowych, jak wcześniej zakładano. Czytelnikom pragnącym szczegółowej dyskusji naukowej na ten temat zaleca się przeczytanie książki Kataklizm: przekonujące dowody kosmicznej katastrofy w 9500 BC, przez JB Delair i DS Allan. Chociaż z pewnością prawdą jest, że poziomy oceanów dramatycznie wzrosły w tym czasie, nawet o 80-200 stóp wzdłuż różnych linii brzegowych, wzrost ten nie był spowodowany tak zwanym powolnym topnieniem czap lodowych, ale raczej ogromnie niszczycielskimi wpływami wynikające z dużego kosmicznego obiektu przechodzącego blisko planety około 9500 pne To wydarzenie spowodowało jednak katastrofalne powodzie, które gwałtownie zniszczyły duży procent światowej populacji ludzi.
Współcześni badacze, tacy jak DS Allan, JB Delair, Graham Hancock, Christopher Knight, Robert Lomas i Rand Flem-Ath przeprowadzili kompleksowe badania mitów o kataklizmie na całym świecie i przedstawili zaskakujące - i kontrowersyjne - teorie wyjaśniające niezwykłe podobieństwo tych mitów. Zasadniczo teorie te przedstawiają dwie różne przyczyny wielkich powodzi i towarzyszących im kataklizmów geologicznych. Jedną z przyczyn, początkowo sugerowanych przez amerykańskiego profesora Charlesa Hapgooda, było przemieszczenie skorupy ziemskiej w 9600 rpne, które gwałtownie przesunęło - w ciągu kilku dni lub tygodni - olbrzymie części litosfery (na których znajdują się wolno poruszające się płyty tektoniczne) i skutkowały katastrofalne trzęsienia ziemi, aktywność wulkaniczna i nagłe zmiany klimatu. To przemieszczenie skorupy było spowodowane ogromnymi wpływami grawitacyjnymi obiektu kosmicznego (prawdopodobnie fragmentu eksplodującej super nowej), gdy ten przechodził blisko ziemi w 9600 pne. Niektóre mity o wielkiej starożytności można zrozumieć jedynie w odniesieniu do tego wydarzenia, a zainteresowani czytelnicy mogą znaleźć szczegółową analizę w pismach Allana, Delaira, Hancocka i Flem-Atha.
Drugą przyczynę można znaleźć w uderzeniach komet o 7460 pne i 3150 pne. Wcześniejsze zdarzenie uderzeniowe, w którym udział wzięło siedem odrębnych ciał komet, które jednocześnie zderzyły się z siedmioma osobnymi lokalizacjami oceanicznymi na całym świecie, zostało obliczone jako wywołanie masywnych fal, które obmyły i całkowicie zdewastowały prawie wszystkie cywilizacje ludzkie położone na lub w pobliżu wybrzeży. Wiele starożytnych mitów, które opisują „siedem płonących słońc pędzących po niebie i spadających na ziemię”, można uznać za legendarne relacje tych komet. Pojedynczy kometarny strajk z 3150 rpne, uderzający we wschodni region Morza Śródziemnego, jest prawdopodobnie wydarzeniem, które spowodowało wielkie powodzie zapisane w mitach starożytnego Sumeru, Egiptu i Grecji. Czytelnikom zainteresowanym badaniem fascynującej materii uderzeń kometarnych i ich niszczycielskich skutków na Ziemi spodoba się książka Maszyna Uriela Christopher Knight i Robert Lomas.
Martin Gray jest antropolożką kultury, pisarką i fotografką specjalizującą się w badaniu tradycji pielgrzymkowych i miejsc sakralnych na całym świecie. W ciągu 40 lat odwiedził ponad 2000 miejsc pielgrzymkowych w 165 krajach. The Światowy przewodnik pielgrzymkowy na stronie Sacredsites.com jest najbardziej wszechstronnym źródłem informacji na ten temat.