Wyspa Akdamar, jezioro Van

Zapierający dech w piersiach pięknem otoczenia, zrujnowany kościół na wyspie Akdamar na jeziorze Van stanowi jeden z najwspanialszych przykładów ormiańskiej architektury sakralnej. Kościół jest jedynym pozostałym budynkiem pałacu Aght'amar zbudowanego przez architekta biskupa Manuela między 915 a 921 AD. Zbudowany za panowania ormiańskiego króla Gagika Ardzrouniego z dynastii Vaspurakan, kompleks budynków obejmował pierwotnie ulice, ogrody i parki tarasowe otaczające pałac i kościół. Zbudowany na planie krzyża (w kształcie krzyża) ze stożkowym dachem kopułowym od wewnątrz, budynek jest wykonany z czerwonego kamienia tufowego, sprowadzonego na wyspę z odległych kamieniołomów.

Na zewnętrznych ścianach kościoła są niezwykle piękne, ale mocno zwietrzałe kamienne płaskorzeźby autorstwa ormiańskich mistrzów rzeźbienia. Te płaskorzeźby przedstawiają biblijne sceny z Adamem, Ewą, Abrahamem, Dawidem i Goliatem oraz Jezusem, a także tematy ziemskie, takie jak życie w pałacu, sceny myśliwskie oraz postacie ludzi i zwierząt. Niezwykły projekt winorośli przeplatanych zwierzętami wyrzeźbionymi w płaskorzeźbie otacza zewnętrzną stronę kościoła. Sposób realizacji tych tematów wskazuje na wpływ 9^th i 10^th stulecia sztuka Abbasi, na którą wpłynęła środkowoazjatycka sztuka turecka. Wczesne opisy i lokalne legendy mówią, że płaskorzeźby i drzwi kościoła były ozdobione drogocennymi kamieniami, perłami i złotymi inkrustacjami, ale te już dawno zniknęły. Wewnętrzne ściany kościoła są ozdobione freskami przedstawiającymi motywy religijne, ale wandale i żywioły znacznie zdegradowały te niegdyś piękne obrazy.

Nazwę nadaną wyspie, Aght'amar, wyjaśnia lokalna legenda. Szlachcic, który zakochał się w pięknej dziewczynie o imieniu Tamar, odwiedzał wyspę każdej nocy, aby ją zobaczyć. Gdy pewnej burzowej nocy przekraczał jezioro, jego łódź wywróciła się i walczyła z falami, utonął, wypowiadając słowa „Ach Tamar”. Tamar, czekając na przybycie ukochanej, głęboko zasmuciła wieści o jego śmierci i wkrótce potem zmarła. Odtąd wyspa była nazywana „Ach Tamar” (Aght'amar). Lokalny folklor mówi również, że jezioro jest zaczarowane i że anioły wchodzą i wychodzą z wody. Wyspa leży blisko brzegu jeziora Van (trzecie co do wielkości jezioro w Turcji) i około 55 kilometrów od miasta Van. Wiosną, kiedy drzewa na wyspie kwitną pachnącymi kwiatami, wyspa jest miejscem o prawdziwie urzekającym pięknie.

Intrygującą kwestią, o której niewiele osób wie o jeziorze Van, jest to, że na wysokości 1670 metrów nad poziomem morza jest to słone jezioro. Inne duże zbiorniki wodne w tym samym regionie, w tym jezioro Urmia (na wysokości 1250 m n.p.m.), Morze Kaspijskie (największy zbiornik wodny na całej planecie bez dostępu do morza) i Morze Aralskie (480 km na wschód w krajach Kazachstanu i Uzbekistanu) są również jeziorami słonymi, a mimo to w lokalnych warstwach geologicznych nie ma znaczących warstw soli graniczących z żadnym z tych jezior. W Morzu Kaspijskim występują również morświny i foki, zwierzęta, które zwykle występują tylko w środowiskach morskich. Istnienie tych słonych jezior na dużych wysokościach i ich niezwykłe życie morskie tak daleko w głębi lądu od środowisk oceanicznych jest zagadką dla ortodoksyjnych naukowców. Jednak niektórzy „nieortodoksyjni” uczeni (na przykład Christopher Knight i Robert Lomas, piszą w Maszyna Uriela) zebrali dowody sugerujące, że każdy z tych zbiorników wodnych ma stosunkowo niedawne pochodzenie geologiczne, datowane na około 7640 pne i siedem obiektów kometarnych, o których wiadomo, że w tym czasie uderzyły w Ziemię. Jest to tak fascynujące, ponieważ wszystkie uderzenia komet miały miejsce w lokalizacjach oceanicznych i wiadomo, że wywołały ogromne fale, które zalały duże obszary lądu daleko w głębi lądu od rzeczywistych miejsc uderzeń kometarnych. Jedno z siedmiu uderzeń miało miejsce w rejonie Zatoki Perskiej, około 800 kilometrów na południe od regionu z tajemniczymi słonymi jeziorami. Biorąc pod uwagę dziwne występowanie wielkich śródlądowych jezior z wodą morską głęboko na lądzie kontynentalnym i niewyjaśnione istnienie ssaków oceanicznych w jeziorach, można śmiało powiedzieć, że prawdopodobnym wyjaśnieniem było to, że zarówno woda, jak i ssaki zostały tam osadzone przez masowe powodzie spowodowane przez uderzenia kometarne 7640 pne.