Zoroastryjskie święte miejsca

Podstawową religią w Iranie jest szyicka sekt islamu, ale o wiele starsza wiara proroka Zoroastera jest nadal otwarcie praktykowana, szczególnie w środkowych i północno-zachodnich regionach kraju. Imię Zoroastra w oryginalnej formie znajduje się w świętych pismach Avesta jako Zaratusztra. Nie można dokładnie powiedzieć, kiedy żył, ale współczesne stypendium w większości uzgodniło daty 660-583 pne, a jego miejsce urodzenia znajduje się w regionie północno-zachodniego Iranu, znanym obecnie jako Azerbejdżan. Podobnie jak inni wielcy mędrcy z czasów archaicznych, życie Zoroastra jest po części historią, a po części legendą. Opowiadane są o znakach na niebie oznajmiających jego przyjście, o cudach i wróżbach związanych z jego narodzinami oraz o aktach władzy, które popełnił jako młody chłopiec. W wieku około dwudziestu lat wycofał się ze świata, by szukać boskości poprzez studiowanie, wędrówkę i samotną medytację na odległych obszarach górskich. W wieku trzydziestu lat doświadczył pierwszej z siedmiu mistycznych wizji, z których rozwinął swoją duchową filozofię i rozpoczął swoją posługę. W tych wizjach aniołowi o imieniu Vohu Manah pojawił się Zoroaster i eskortował go na tron ​​Stwórcy Ahury Mazdy. Nauki mądrości, które otrzymał od Ahury Mazdy, podane są w formie siedemnastu hymnów, Gathów, zawartych w pismach Avesta. Religia zoroastryjska ma trzy główne przykazania: Dobre Myśli, Dobre Słowa i Dobre Uczynki.

Zoroaster urodził się w epoce rolników, dlatego jego religia jest głęboko związana ze światem przyrody. Oprócz nacisku na wieczny konflikt dobra i zła, zaratusztrianizm charakteryzuje się także kultem przyrody, ubóstwem słońca, księżyca i gwiazd oraz skrupulatnie przestrzeganymi nakazami dotyczącymi ochrony ziemi. W wierze zoroastryjskiej cześć okazuje się Stwórcy Ahurze Mazdzie zarówno bezpośrednio, jak i poprzez cześć jego różnych dzieł i ich nadprzyrodzonych strażników. Uważa się, że ogień przenika pozostałe sześć głównych stworzeń i jest zawsze obecny na zoroastryjskich ceremoniach. Podczas modlitwy wierzący zwracają się w stronę ognia, albo słońca lub księżyca, które są uważane za niebiańskie pożary i za samego Ahurę Mazdę. Ognia nie uważa się jednak za symbol, ale za świętą istotę, która przychodzi z pomocą człowiekowi w zamian za pożywienie i wielbienie. Cześć ognia jest również utożsamiana z przywoływaniem prawdy w umyśle i sercu wierzącego.

Zoroastryjska świątynia Pir-e-Naraki, niedaleko Yazd

Praktyka pielgrzymki zoroastryjskiej we współczesnym Iranie jest podobna do praktyki przedislamskiej Persji, choć praktykowana na znacznie mniejszą skalę. We wczesnym okresie religii wydaje się, że ogień w palenisku każdego domu rodzinnego był używany do kultu, ale około 4^th wieku pne zaczęto budować świątynie komunalne. Świątynie ognia budowano w wioskach i miastach, a w odległych miejscach w wysokich górach czczono święte skały, jaskinie i święte źródła. Dowody mitologiczne i archeologiczne wskazują, że te miejsca górskie były świętymi miejscami pogańskimi na długo przed rozwojem zaratusztrianizmu. Grecki historyk Herodot, pisząc w 5^th wieku przed naszą erą skomentował wczesne korzystanie z ich górskich świątyń przez Zoroastrianin: „Nie jest w ich zwyczaju budowanie i ustawianie posągów, świątyń i ołtarzy, ale składają ofiary na najwyższych szczytach gór”. Jednak przez wieki użytkowania opracowano te naturalne święte miejsca i zbudowano proste świątynie. Te górskie świątynie, bardziej niż świątynie ognia w miastach i wsiach, stały się przedmiotem tradycji pielgrzymek zoroastryjskich.

Wraz z nadejściem islamu w 7^th w AD, zaratusztrianizm stracił pozycję dominującej religii, duża liczba zaratusztrianów przeszła na islam, a wiele odległych świątyń zostało opuszczonych i zapomnianych. Górzysty region środkowego Iranu wokół miasta Yazd stał się twierdzą zaratusztrianizmu i do dziś pozostaje jedynym znaczącym obszarem, w którym pielgrzymka do sanktuarium jest nadal praktykowana zgodnie ze starożytnymi tradycjami. W regionie Yazd jest sześć świętych świątyń (zwanych pirami lub pirangami), a coroczne pielgrzymki do nich są okazją do zgromadzenia członków różnych wiosek. Chociaż każda wioska ma własną świątynię ognia, w której odbywają się inicjacje, festiwale rolnicze i ceremonie pogrzebowe, coroczne pielgrzymki do Pir-e Sabz i pozostałych pięciu górskich świątyń są najważniejszymi okresami religijnymi w roku. Pielgrzymi mogą odwiedzać dowolne sanktuaria przez cały rok, ale korzyść religijną uważa się za największą, gdy osoba uczestniczy w corocznych pielgrzymkach wspólnotowych. Ceremonie pielgrzymkowe w świątyniach trwają zwykle pięć dni, a o samych pielgrzymkach mówi się w muzułmańskim hajj. Pielgrzymka jest jednocześnie przedsięwzięciem o znaczeniu duchowym, a także okazją do ucztowania, muzyki i tańca.

Zoroastryjska świątynia Pir-e-Naraki, niedaleko Yazd

Pisząc o legendach założycielskich sześciu głównych świątyń w regionie Yazd, Michael Fischer komentuje, że ich „mityczne pochodzenie jest odmianą legendy Bibi Shahbanu, a mianowicie, że w czasie inwazji arabskiej córka lub syn lub członek dwór Yazdegird III uciekł przed armią arabską w kierunku Khorassana, doszedł do punktu wyczerpania w pobliżu Yazd, wezwał Boga i został zabrany w górę, skałę, studnię lub jaskinię przed zdezorientowanymi arabskimi oczami. Druga część legendy dotyczy procesu ponownego odkrycia, to znaczy, że miejsce tych miejsc wniebowstąpienia do następnego świata zostało utracone, a następnie, w stosunkowo niedawnych czasach, zostały ponownie odkryte przez pasterza, dziecko lub inną potrzebującą osobę, której duch lub święty (pir) pojawił się w wizji lub we śnie. Duch ten pomaga ludzkiemu bohaterowi, rozwiązując zagadkę zagubionej owcy, zgubionej ścieżki i tak dalej, prosząc w zamian o zbudowanie świątyni ”. Ta legenda, powszechnie używana przez pobożnych Zoroastrianów w celu uświęcenia ich górskich świątyń, znana jest jednak z okresu historycznego wyraźnie nowszego niż same sanktuaria. Zoroastryjskie świątynie górskie w regionie Yazd były używane jako święte miejsca na długo przed narodzinami islamu, a zatem poprzedzają wszelkie legendy związane z tą religią. Sześć świątyń to:

• Pir-e Sabz (Chak-Chak); 72 kilometry od Yazd, niedaleko Ardakan; okres pielgrzymowania 14-18 czerwca.
• Seti Pir; na wschód od Yazd, okres pielgrzymek 14-18 czerwca, często odwiedzany w drodze do sanktuarium Pir-e Sabz.
• Pir-e Narestuneh (Narestan); Góry Kharuna, sześć mil na wschód od Yazd; okres pielgrzymkowy: późniejsza część czerwca, po Pir-e Sabz.
• Pir-e Banu-Pars; w pobliżu Sharifabad; okres pielgrzymkowy na początku lipca.
• Pir-e Naraki; u podnóża Mt. Nareke, na południe od Yazd; okres pielgrzymkowy w połowie sierpnia.
• Pir-e Herisht; w pobliżu Sharifabad.

Świątynia pielgrzymki Shekaft-e Yazdan („Rozszczep Boga”) w dolinie Tutgin w pobliżu wioski Zardju jest czasem odwiedzana po pielgrzymce do świątyni Pir-e Banu-Pars. (Innym świętym miejscem w regionie Yazd jest muzułmańska świątynia Haji Khezr w mieście Kuhbanan.)

Podejdź przez wielką pustynię do Chak Chak

Świątynia Pir-e-Sabz

Dla irańskich Zoroastrianów lato zaczyna się od pielgrzymki do Pir-e-Sabz. To odległe miejsce jest najświętszym i najczęściej odwiedzanym sanktuarium górskim w Zoroastrii. Legendy o sanktuariach opowiadają o podboju arabskiej armii, która ścigała Nikbanoo, córkę cesarza Sassanii Yazdgirda III, w tym regionie. Obawiając się schwytania, modliła się do Ahury Mazdy, aby uchroniła ją przed wrogiem. W mgnieniu oka góra cudownie się otworzyła i zapewniła jej ochronę. To legendarne miejsce, gdzie święta wiosna wypływa z górującego urwiska, nazywa się również Chak-Chak, co w języku perskim oznacza „drop-drop”. Obok źródła świętej wiosny rośnie ogromne i starożytne drzewo, które, jak głosi legenda, było trzciną Nikbanoo, a wody źródła uważane są za łzy żalu przelane przez górę dla Lady Nikbanoo. Ogrodzenie świątyni, sztuczna jaskinia, jest wyłożona marmurem, a jej ściany są zaciemnione przez sadzę z pożarów, które wiecznie płoną w świątyni. Każdego roku od 14 do 18 czerwca wiele tysięcy Zoroastrian z Iranu, Indii i innych krajów przybywa do świątyni Pir-e Sabz. Jednym ze szlaków pielgrzymkowych do Chak-Chak jest polna droga rozpoczynająca się w pobliżu wioski Elabad, na północ od Yazd. Jest to uświęcona tradycją tradycja dla pielgrzymów, którzy zatrzymują się w chwili, gdy zobaczą świątynię i kontynuują resztę podróży pieszo. Na klifach poniżej świątyni zbudowano kilka zadaszonych pawilonów, które w ciągu dnia i nocy są ciasno wypełnione pielgrzymami.

Zoroastrianin świątynia Chak Chak, niedaleko Yazd

Uwagi na temat świętych gór zoroastryjskich

Źródła informacji na temat świętych gór zaratusztryjskich znajdują się w części literatury Zoroastrian Avesta znanej jako Zamyad Yasht i Pahlavi Bundahishn.

Góra Ushi-darena (przetłumaczone jako „Wsparcie Boskiej Świadomości” lub „Podtrzymujący Boską Mądrość”) jest górą, w której Zoroaster osiągnął oświecenie i otrzymał objawioną wiedzę o najwyższym bogu Ahurze Mazdzie. Inny zoroastrianin, święty wspomniany w literaturze Avestana Yashta, Asmo-Khanvant, również osiągnął duchowe oświecenie na Ushi-Darena. Ta góra wydaje się znajdować na Mt. Zasięg Alborz w pobliżu Azerbejdżanu, tradycyjnego miejsca narodzin Zaratustry. Jednak Bundahishn umieszcza go w Seistanie (lub Sajestanie) na wschód od Iranu w regionie określonym w Avesta (Vendidad I, 9-10) jako Vaekereta, starożytna nazwa Kabul (lub Sajestan). Grecy nazywali Dranjiana, aw pismach Pahlavi jest znany jako Chuszdastar.

Góra Asnavant, obecnie znany jako Mt. Ushenai w regionie Azerbejdżanu w pobliżu świętego jeziora Chaechasta (znanego również jako Urumiah). Asnavant to kolejna góra, w której Zaratustra mieszkał przez wiele lat, praktykując samotną medytację. W Bundahishn, Mt. Asnavant jest określany jako siedziba Adar Gushasp, Sacred Fire. Uważa się, że na tej górze Zaratustra zyskała moc i energię, aby wyjść na świat jako wielki nauczyciel duchowy, gdy przebywał na Górze Mt. Ushi-Darena, że ​​osiągnął realizację tego, czego później uczył. Legendy Mt. Asnavant wskazuje, że ma moc, która rozprasza ignorancję i rozwija czystość.

Góra Hara-Berezaiti, zidentyfikowane jako Mt. Alborz. Bundahishn wspomina, że ​​istnieje na tej górze „Most Osądu” lub „Most Moralnej Dyskryminacji”, który jest ścieżką prowadzącą do Zaświatów. Ten most lub ścieżka ma przebiegać między dwiema górami, Chakad-e-Daitik i grzbietem Arezur na Mt. Alborz. Pisma zoroastryjskie opowiadają o świętym królu, Yima Vivanghvant, który otrzymał moc proroctwa od Ahury Mazdy na tej górze.

Więcej informacji na temat świętych miejsc i praktyk pielgrzymkowych w zaratusztrianizmie można znaleźć w następujących źródłach:

• Perska Twierdza Zoroastryzmu; autor: Mary Boyce; Oxford Press; 1977
• Święte koła: irańskie (muzułmańscy wyznawcy religii zoroastryjskiej i szyickiej); autor: Michael Fischer; w Sacred Places and Profane Spaces, pod redakcją Jamie Scott; Greenwood Press, Nowy Jork; 1991
• Zoroastrianie Iranu: nawrócenie, asymilacja lub Trwałość; autor: Janet Amigh; AMS Press, Nowy Jork; 1990
• Zoroastryzm w Armenii; James Russell; Harvard University Press, Cambridge; 1987

Dodatkowe uwagi na temat pielgrzymki Zoroastrii i miejsc świętych:

Cechy geograficzne i pochodzenie miejsc pielgrzymek Zoroastrianów w Iranie

Wprowadzenie

Prawdopodobnie najważniejszymi świętymi miejscami w Iranie dla Zoroastrianów są miejsca pielgrzymkowe w pobliżu Ardakan, Aghdâ, Mehriz i Yazd, położone w prowincji Yazd w środkowym Iranie. Te święte miejsca są odwiedzane co roku przez setki Zoroastrian nie tylko z różnych części Iranu, ale także z różnych stron świata. Celem tego artykułu jest podkreślenie znaczenia i cech tych historycznych i religijnych miejsc.

Miejsca pielgrzymek, które zostaną rozważone w tym artykule to: Pir-e Sabz, Pir-e Herisht, Pir-e Narestaneh, Pir-e Banoo i Pir-e Naraki.

Lokalizacje geograficzne

Z wyjątkiem Pir-e Herishta, wszystkie inne miejsca pielgrzymkowe znajdują się na zboczach górskich lub w ich pobliżu. Lokalizacje tych miejsc pielgrzymkowych pokazano w tabeli 1. Najbliższe z tych świętych miejsc do Yazd to Narestaneh, a najdalsze to Pir-e Banoo.

Tabela 1: Lokalizacje miejsc pielgrzymkowych Zoroastrianów w porównaniu do Yazd i innych najbliższych miast.

Pir-e Sabz (Chak Chaku) znajduje się na zboczu góry Chak Chak w opuszczonym obszarze (tablica 1). Drugorzędna droga z Ardakan do wioski Khorânagh przechodzi w odległości 14 km. Pir-e Herisht został zbudowany na niewielkim wzgórzu, w odległości około 5 km od drogi wtórnej do Khor (oznacza słońce) w sercu Dasht-e Kavir (Wielki Kavir). Małe gospodarstwo i źródło, o nazwie Howz-e Gowr (basen Zoroastrian), to najbliższe miejsce do Herisht, położone w odległości 14 km w pobliżu drogi w kierunku Khor.

Narestaneh znajduje się w jednej z dolinnych stron góry Narestaneh, która jest także odległym miejscem. Najbliższa wioska do tego świętego miejsca to Dorbid, położona 7 km na północ. Ostatnim razem (1990), kiedy odwiedziłem tę wioskę, mieszkały tam dwie rodziny pasterskie. Jeden z pasterzy wskazał resztki starej świątyni ognia w Dorbid. Został rozebrany i zrównany z ziemią przez miejscową ludność (głównie z miasta), która zamiast tego chciała zbudować meczet.

Pir-e Banoo jest najdalszym miejscem pielgrzymek do Yazd i znajduje się w jednej z kilku dolin zamieszkałych przez lokalnych rolników, pasterzy i myśliwych. Jest blisko Aghdâ, obszaru pełnego starożytnych perskich nazw, a także nowych arabskich nazw. Imiona perskie, takie jak Ormudeh, Asztigah (miejsce pokoju!), Desgin, Parpar, Haftador (Hapt Ador = Seven Fire) wydają się być historyczne.

Charakterystyka archeologiczna

Dotychczas nie znaleziono żadnych dowodów archeologicznych w tych świętych miejscach, które sugerowałyby starożytność lub bardzo starodawny wiek cech. Prawdopodobnie najstarszy budynek należy do Pir-e Banoo nie mógł być starszy niż 200 lat ze względu na elementy architektoniczne i materiały, a także według istniejących napisów. Być może starsze budynki lub budowle zostały wyburzone naturalnie lub podczas procesu przebudowy.

Można założyć, że miejsca te były ważne przez wiele stuleci, zanim nastąpiła odnowa budynków Firealtar. Chociaż w tych miejscach nie ma dowodów archeologicznych, istnieją dowody z pobliskich obszarów. W Aghdâ Mountain w pobliżu wioski Zarjoo (przylegającej do Pir-e Banoo) znaleziono historyczną jaskinię z dowodem zagęszczonych i cementowanych resztek gruzu z kominka. Do tej pory nikt nie próbował ustalić dokładnego wieku mieszkańców tej jaskini i wieku kominka. Na przykład w przypadku Naraki w pobliżu Mehriza znaleziono kilka narzędzi archeologicznych i rzeźb, które interpretowano jako pozostałości Achemenidów. Jednak nie ma żadnych wskazówek, aby znaleźć związek między dowodami archeologicznymi znalezionymi w pobliskich obszarach a występowaniem świętych miejsc.

Wśród lokalnych mieszkańców krążą pogłoski o skarbach historycznych, które odkryli miejscowi pasterze i pasażerowie z zagranicy. Miejscowi ludzie mówią o punktach, w których znaleźli monety, zepsute jubilerzy, sztylet i ludzkie szkielety w miejscach pielgrzymek. Niestety w kilku przypadkach archeologiczne dowody ludzkiej działalności zostały usunięte lub zniszczone przez osoby szukające cennych skarbów.

Teorie na temat pochodzenia tych świętych miejsc

Jedna z najwcześniejszych i najbardziej konwencjonalnych teorii na temat pochodzenia tych świętych miejsc związana jest z czasem inwazji arabskiej. Początek wydarzenia, zgodnie z tą teorią, związany jest z ściganiem córek lub krewnych Yazdgerda Trzeciego, ostatniego sasańskiego króla Iranu przez obcych najeźdźców. Rodzina króla, a zwłaszcza jego córki z ich skarbami, zmierzały w kierunku Khorasan. Khorasan znajduje się w północno-wschodniej części kraju i był znacznie większy niż dziś w okresie saskim. Celem krewnych Yazdgerd była ucieczka przed arabskimi najeźdźcami w bezpieczniejsze miejsce z dala od Pars, który był stałym lądem Sassanii. Historie legendy wyjaśniają, że podczas podróży do Khorasan, kiedy rodzina Yazdgerd dotarła w góry Aghdâ, ścigający byli bardzo blisko, by ich złapać. W rezultacie krewni króla podzielili się na różne grupy i próbowali uciec w różne góry. Legenda kończy się wnioskiem, że w ostatnich minutach podróży, gdy podróżnicy byli bliscy uwięzienia, niewinne dziewczyny lub kobiety modliły się do Boga o ochronę. W rezultacie Bóg im pomógł i zniknęli w pierwszych szczelinach lub zostali pochowani przez spadające skały. Starzy Zoroastrianie wyjaśniają, że wiele lat temu w pobliżu Pir-e Banoo widoczna była skamieniała kolorowa tkanina i wierzą, że była to część kobiecej sukienki. Jednak zlepione skały w rejonie Pir-e Banoo są pełne kolorowych kamieni, które przypominają kolorowe ubrania (talerz?).

Druga teoria jest podobna do pierwszej, ale w tej wersji rebelianci wewnętrzni są zastępowani przez obcych najeźdźców. Zgodnie z tą teorią podczas wojen między wojskiem sasańskim a Arabami na zachodniej granicy Persji niektóre grupy opozycyjne dokonały wstrząsów wewnątrz kraju. Na przykład syn (lub jeden z krewnych) Bahrâma Chubineha, wielkiego generała poprzedniego króla (Khosro Parviz), na przykład, przewodził jednej z tych grup opozycyjnych. Niezależnie od przyczyny konfliktu rebelianci próbowali odciąć rodzinę Yazdgerdów podczas podróży do Khorasan, najprawdopodobniej splądrując skarb królestwa, który zabrali. Reszta historii jest taka sama jak pierwsza: zniknięcie niewinnych ludzi (szczególnie dziewcząt i kobiet) w nagle otwartym terenie.

Trzecia narracja, która jest również związana z pochodzeniem niektórych świętych budynków muzułmanów (imamzadeh) w Iranie, dotyczy najbardziej ekonomicznego punktu widzenia. Zgodnie z tą teorią te święte miejsca lub ich pobliskie ziemie były kryjówkami skarbów Yazdgerdów lub innych szlachty saskiej. Podczas ucieczki przed arabskimi najeźdźcami lub wewnętrznymi buntownikami szansa na ratunek była znacznie niższa, jeśli trzymali się swoich ciężkich skarbów. Z drugiej strony, jeśli warunki klimatyczne były bardziej suche niż obecnie, co oznaczało mniejszy dostęp do wody, nie trzeba było mieć ścigających, aby pozbyć się ciężkiego i niebezpiecznego ładunku. Prawdopodobnie tak było, jeśli stracili konie lub muły i musieli kontynuować resztę podróży pieszo. W rezultacie, zgodnie z tą teorią, zakopali skarby tam, gdzie to możliwe, z mniej lub bardziej niejasnym zapisem o ich miejscach pochówku. Świętość tych miejsc została później stworzona albo przez miejscową ludność, która była zainteresowana ochroną skarbów, albo przez ocalałych, jeśli w ogóle.

Czwarte pojęcie o pochodzeniu tych świętych miejsc jest związane z Anahitą (w Avesta: ardevi sura anahita). Anahita była boginią lub Izad wody, deszczu, rzek, miłości, macierzyństwa i narodzin (Frahvashi, 1987). Chociaż z tych świętych miejsc tylko dwie, Pir-e Sabz i Naraki, mają obecnie wodospady, takie cechy mogły być bardziej aktywne w bardziej wilgotnych warunkach historycznych (Mobed Rostam Shahzadi, komunikacja osobista, marzec 1989). Co więcej, rzeki i źródła były znacznie bardziej aktywne w tych miejscach w tym okresie, podczas gdy obecnie istnieje kilka niewielkich ilości wód podziemnych lub wąskich okresowych strumieni. Wodospady i źródła w takich miejscach funkcjonowały jako święte miejsce Anahity, prawdopodobnie wcześniej niż w okresie zaratusztrianizmu, pod wpływem mitraizmu. Można założyć, że woda w tak suchym środowisku była zbyt cenna i godna pochwały, że występowanie źródeł, wodospadów i rzek było związane z Izad Anahitą jako źródłem tych cennych cech.

Kluczem do tego pomysłu jest to, że większość tych świętych miejsc jest inicjowana raczej w stosunku do kobiet niż do mężczyzn. Na przykład Banoo w Pir-e Banoo oznacza damę lub szlachciankę. Innym przykładem jest Pir-e Sabz, który jest związany z Hayat Banoo, świętą kobietą, choć o odwróconym arabskim imieniu. Podobna historia dotyczy inicjacji Pir-e Naraki w odniesieniu do świętej damy. Wszystkie te relacje razem, zgodnie z tą teorią, mogą powstać na skutek działania Izada Anahity, który następnie przekształcił się w bardziej akceptowalną historię córek Yazdgerda, a później z konieczności przekształcił się w historię świętych pań o arabskich imionach.

Piąta i ostatnia teoria to „teoria stacji imigracyjnych”. Uważam, że te ważne i cenne miejsca pielgrzymkowe były w rzeczywistości łańcuchem stacji i ostatnimi miejscami pożegnania z Indiami. Po 1100 r. (Piąty wiek khorsidów) imigracja Zoroastrianów na wschód została przyspieszona z powodu szybkiego wzrostu trudności życia i ograniczenia ich działalności. Zoroastrianie w całej Persji, od Azerbejdżanu i Aranu (Eran), po Susianę (Chuzistan); a od Alborza po Zagros, byli później przedmiotem dyskryminacji i prześladowań. W rezultacie fala imigracji trwała wraz z przemieszczaniem się kilku grup ludzi na wschód.

Pustynie Yazd i Ardakan miały dwie niezwykłe cechy; jednym z nich była ich izolacja od innych części Iranu, a drugim ich centralne położenie w Persji. Izolacja była spowodowana występowaniem rozległych pustyń i kavirów wokół obszaru Yazd-Ardakan, a obszar ten (wraz z Nainem) był geograficznie centralną częścią płaskowyżu irańskiego. Z drugiej strony można założyć, że w tych ciemnych i trudnych dniach karawany Zoroastrianów starały się nie przyciągać uwagi. W rezultacie rozsądne było unikanie przekraczania głównych dróg i miast. Istotnymi potrzebami przyczep kempingowych były woda i jedzenie, oba były względnie dostępne na opuszczonych obszarach górskich Aghda, Ardakan i Yazd. Dzikie kozy, dzikie owce i kuropatwy były znacznie liczniejsze niż dziś, a zaopatrzenie w wodę było prawdopodobnie lepsze niż teraz ze względu na wilgotniejszy klimat.

Niezależnie od tego, czy te święte miejsca funkcjonowały w tych dniach jako pielgrzymka, były wykorzystywane jako stacje podczas długiej podróży Zoroastrianów na wschód. Odmiany akcentów zoroastryjskich w obszarach Yazd, Ardakan i Taft mogą być świadectwem skutków takich wydarzeń imigracyjnych i mieszanych. Bardzo prawdopodobne było, że wielu z tych osób osiedliło się na obszarach Ardakan, Yazd, Aghda i Taft.

Miejsca te mogły być również wykorzystywane jako tymczasowe schronienia podczas lokalnych lub regionalnych niepokojów, gdy Zoroastrianie byli pod poważną presją. Na przykład okres sułtana Hosaina Safavi, ostatniego króla dynastii Safavi, był jedną z najciemniejszych sekwencji w historii Zoroastrian. W ciągu ostatnich kilku miesięcy życia sułtana Hosaina Zoroastrianie byli poważnie atakowani i prześladowani. Istnieją wspomnienia ustne o tych dniach, w których Zoroastrianie uciekają w obszary górskie Isfahan, Nain, Aghda, Ardakan i Yazd. W czasach cierpienia lokalne góry z odpowiednim źródłem wody były bardziej zainteresowane Zoroastrianami. Chociaż te mroczne dni się skończyły, Zoroastrianie wciąż spotykają się w tych „pirackich” miejscach, bez względu na pochodzenie i przyczynę ich pochodzenia. Te pielgrzymki w dzisiejszych czasach funkcjonują nie tylko jako miejsca modlitwy, ale są jednocześnie pięknymi miejscami rozrywki i szczęścia.

Podsumowanie

Uważa się, że pielgrzymki Zazdastrianów do Jazdu pochodzą z końca dynastii Sassańskiej jako miejsca męczeństwa córek Yazdgerda. Istnieje również inne pojęcie, które uważa te miejsca za czczone przez Anahitę.

Biorąc pod uwagę warunki geograficzne, geologiczne i historyczne obszaru Yazd-Ardakan, święte miejsca mogły funkcjonować jako tymczasowe schronienia karawan Zoroastrii podróżujących w kierunku Indii.

Zasługiwali na miejsce święte, bez względu na to, czy ich świętość należy do Anahity, czy do córek króla Yazdgerda. Zasługiwali na miejsca pielgrzymkowe, ponieważ niosą ze sobą długą historię wiary, oporu, miłości, nadziei i przetrwania.

Numer referencyjny:

Dr Daryoush Mehrshahi FEZANA Journal, USA, Fall 1999, s. 55-57.

Martin Gray jest antropolożką kultury, pisarką i fotografką specjalizującą się w badaniu tradycji pielgrzymkowych i miejsc sakralnych na całym świecie. W ciągu 40 lat odwiedził ponad 2000 miejsc pielgrzymkowych w 165 krajach. The Światowy przewodnik pielgrzymkowy na stronie Sacredsites.com jest najbardziej wszechstronnym źródłem informacji na ten temat.

Dodatkowe informacje o świętych miejscach Zorastrian:

• Pielgrzymka Zorastrian w regionie Yazd
• Pir-e Sabz
• Pir-e Naraki

Aby uzyskać dodatkowe informacje:

• Sanktuaria w Iranie