Takht-e Suleiman

Położony w górzystym obszarze północno-zachodniego Iranu i 42 kilometry na północ od wioski Takab, Takht-e Suleiman („Tron Salomona”) jest jednym z najciekawszych i najbardziej tajemniczych świętych miejsc w Iranie. Jego położenie i ukształtowanie terenu z pewnością zainspirowały mityczną wyobraźnię archaicznego umysłu. W małej dolinie, pośrodku płaskiego kamiennego wzgórza, wznoszącego się dwadzieścia metrów ponad okoliczne tereny, znajduje się małe jezioro o tajemniczej urodzie. Wspaniale czyste, ale ciemne jak noc ze względu na swoją głębokość, wody jeziora są zasilane przez ukryte źródło głęboko pod powierzchnią. Miejsca takie jak to były znane w legendarnych czasach jako portale do podziemi, jako siedziby duchów ziemi.

Badania archeologiczne wykazały, że osady ludzkie istniały w najbliższym regionie co najmniej od pierwszego tysiąclecia pne, a najwcześniejszy budynek pozostał na kopcu jeziora z kultury achemeńskiej (1-559 pne). W tym okresie po raz pierwszy zbudowano świątynię ognia Adur Gushasp (Azargoshnasb), która stała się jednym z największych sanktuariów religijnych zaratusztrianizmu, funkcjonującym przez trzy dynastie (Achemeńską, Partów, Sasanian) przez prawie tysiąc lat. We wczesnym okresie Sassanian w III wieku n.e. cały płaskowyż został ufortyfikowany masywnym murem i 330 wieżami. W późniejszych czasach sasańskich, zwłaszcza za panowania Khosrowa-Anushirvana (3-38 ne) i Khosrowa II (531-579 ne), po północnej stronie jeziora wzniesiono rozległe obiekty świątynne, aby pomieścić dużą liczbę pielgrzymów przybywających do sanktuarium zza granic Persji. Po klęsce armii Chosrowa II przez Rzymian w 590 r. świątynia została zniszczona, a jej znaczenie jako celu pielgrzymek gwałtownie spadło. W okresie mongolskim (628-624) wzniesiono szereg małych budynków, głównie po południowej i zachodniej stronie jeziora, które prawdopodobnie pełniły raczej funkcje administracyjne i polityczne niż religijne. Miejsce to zostało opuszczone w XVII wieku z nieznanych powodów i zostało częściowo odkopane przez archeologów niemieckich i irańskich w ciągu ostatnich 1220 lat.

Ruiny Takht-e Suleiman