Moc miejsca: święte miejsca i obecność cudownego

Jezioro Titicaca, Wyspa Księżyca,
i święte góry Ancohuma i Illampu, Boliwia

Na długo przed powstaniem religii istniały regiony ziemi. Pierwsi ludzie, podążając za stadami zwierząt, wędrowali po tych regionach jako myśliwi i zbieracze. Spacerując po dużych obszarach lądu i w zgodzie z żywotną ziemią, od czasu do czasu odkrywali pewne miejsca mocy, być może źródło, jaskinię lub górę, a może miejsce, które nie miało niezwykłego wyglądu. Jednak te miejsca miały tajemniczą moc, numinotyczność i ducha. Ze względu na tę cechę starożytni ludzie zaczęli oznaczać te magiczne miejsca na różne sposoby, często stosami kamieni, aby można je było zobaczyć z daleka, gdyby inni ludzie przechodzili tędy w nadchodzących latach. Wraz z ciągłymi sezonowymi ruchami stad zwierząt, pierwsi koczownicy również się przemieszczali, tym samym stopniowo odkrywając coraz więcej miejsc mocy na żywej ziemi.

Ostatecznie, w różnych czasach i miejscach, pierwsi ludzie nauczyli się uprawiać własne rośliny i udomawiać zwierzęta. Teraz po raz pierwszy mogli osiedlić się w stałych miejscach. Gdzie się osiedlili? Jakie strony wybrali? Wykopaliska archeologiczne ujawniają, że ci ludzie często osiedlali się w tych potężnych miejscach lub w ich pobliżu, odkrytych po raz pierwszy przez ich wędrownych przodków. Pierwsze zgrupowania były niewielkie, jak wiemy z badań nowszych osadników koczowniczych. Jednak grupy rozrosły się, stając się skupiskami chat, następnie wioskami, miastami, a następnie miastami, takimi jak Paryż, Meksyk, Londyn, Lima, Kair i Kalkuta. Wraz z rozwojem ośrodków społecznych rosła także świadomość ludzi dotycząca właściwości miejsc władzy. Te magiczne punkty skupienia, poprzez swoje tajemnicze moce, oddziaływały na ludzi w różny sposób. Zostało to zauważone i omówione, i powoli, przez długi czas, wraz z opisami miejsc mocy powstawały mity.

Mieszkając w tych miejscach lub w ich pobliżu i codziennie odczuwając swoją energię, ludzie zaczęli zauważać, że istnieją czasowe fluktuacje mocy miejsca. W trakcie cyklu rocznego następowały okresowe wzrosty i spadki zlokalizowanej energii. Zastanawiając się nad cyklicznymi wahaniami ducha ziemi, pierwsi ludzie zauważyli związek między pozycjami różnych ciał niebieskich a wzmocnieniem potęgi miejsca. Powoli zrozumieli, że słońce i księżyc mają okresowy wpływ na emanacje ziemskiego ducha w miejscach mocy.

Chcąc wiedzieć o tych okresach naładowania przed ich przybyciem, ludzie zaczęli obserwować nocne niebo z większą uwagą. Aby móc precyzyjnie obserwować, musieli wprowadzać innowacje i konstruować astronomiczne urządzenia obserwacyjne. Były one dość proste w konstrukcji, a jednocześnie niezwykle dokładne w działaniu; celowe układy pojedynczych stojących kamieni, które umożliwiały wyznaczanie linii celowania skierowanych w stronę horyzontu. Te linie wzroku były używane do uważnego monitorowania wznoszenia się i opadania różnych ciał niebieskich wzdłuż horyzontów.

Cykle nieba

Wcześni ludzie zdawali sobie sprawę, że słońce i księżyc mają różne cykle, więc ustalono określone układy kamieni, aby monitorować te cykle. Być może pierwszym odkrytym okresem cyklicznym był okres słońca. W ciągu roku obserwowano wschody i zachody słońca w różnych miejscach na horyzoncie. Ten coroczny ruch słońca w przód iw tył - na północ, potem na południe, a potem znowu na północ - powtarza się bez końca na przestrzeni wieków. Najbardziej wysunięte na północ i południe pozycje wschodu i zachodu nazywane są przesileniami. Przesilenie to łacińskie słowo oznaczające „słońce stoi nieruchomo” i właśnie to zdarzało się dwa razy w roku. Przez kilka dni pomiędzy północnym i południowym przejściem słońce zdawało się zatrzymywać swój ruch i wschodzić i zachodzić dokładnie w tej samej pozycji. Okresy te stały się dwoma najważniejszymi okresami dla starożytnych ludzi. W starożytnym świecie niezliczone mity mówią o tym, że energie lub duchy są bardziej obecne w tych fazach.

Kolejnymi najważniejszymi okresami ruchu słońca były równonoce. Równonoc (łac. „Równa noc”) była okresem występującym tylko dwa razy w roku, kiedy dzień i noc miały jednakową długość. Te czasy równonocy były również określane za pomocą stojących kamieni, obserwując cienie i ich związek z rocznym ruchem słońca po niebie. Te równonoce były w połowie drogi między dwoma przesileniami; tak więc archaiczni ludzie zaobserwowali podział czasu na cztery prawie równe okresy. Z tej obserwacji niebiańskich cykli i wynikającej z nich okresowych fluktuacji ziemskich energii duchowych wywodzą się najwcześniejsze protoreligijne święta ludzkości. W późniejszych epokach te cztery okresy będą kojarzone z uprawami rolnymi i zbiorami. Jednak na długo przed rozwojem rolnictwa ludzie obserwowali niebo i obserwowali jego wpływ na ziemię.

Z biegiem czasu ludzie coraz bardziej interesowali się mechaniką nieba i opracowywali coraz bardziej wyrafinowane urządzenia obserwacyjne do obserwacji słońca, księżyca, gwiazd i planet. Na całym świecie, w wielu różnych epokach archeologicznych, ludzie stworzyli różnorodne struktury, które służyły zarówno jako astronomiczne urządzenia obserwacyjne, jak i duchowe świątynie. Liczne przykłady można znaleźć w różnych kulturach, od Europy, Azji i Afryki po obie Ameryki. Niektóre z najstarszych i najbardziej zaawansowanych matematycznie przykładów to te stworzone przez kulturę megalityczną (wielkiego kamienia) Europy, która istniała od około 4000 do 1500 roku pne. Od Skandynawii po Iberię istnieje kilka typów struktur, które pełnią funkcje astronomiczne i ceremonialne, w tym jeden lub wiele stojących kamieni zwanych odpowiednio menhiry i dolmeny; ogromne ziemne kopce z wyściełanymi skałami korytarzami i ukrytymi komnatami; oraz oszałamiająco piękne kamienne pierścienie, których najbardziej znanymi przykładami są Stonehenge i Avebury.

Na Wyspach Brytyjskich istnieje ponad dziewięćset kamiennych pierścieni, a naukowcy szacują, że pierwotnie mogło być ich dwa razy więcej. Badania przeprowadzone w ciągu ostatnich trzydziestu lat, łączące spostrzeżenia z archeoastronomii, mitologii i geofizycznego monitorowania energii, wykazały, że kamienne pierścienie funkcjonowały zarówno jako astronomiczne urządzenia obserwacyjne, jak i centra ceremonialne. Niedawne naukowe uznanie megalitycznych kamiennych pierścieni jako obserwatoriów astronomicznych jest osiągnięciem Alexandra Thoma, profesora inżynierii na Uniwersytecie Oksfordzkim. W 1934 roku Thom zaczął skrupulatnie badać miejsca megalityczne. Do 1954 roku zbadał i przeanalizował ponad sześćset miejsc w Wielkiej Brytanii i Francji i zaczął publikować swoje odkrycia. Początkowo jego roszczenia nie zostały dobrze przyjęte. Profesor Thom nie był archeologiem, ale inżynierem, a społeczność archeologów nie była zadowolona z tego, co uważali za heretyckie poglądy niewyszkolonego outsidera.

Jednakże zeznań Thoma nie można było odrzucić. Zarówno przytłaczająca pod względem ilości, jak i bardzo dokładna w prezentacji, bezsprzecznie dowiodła wiedzy astronomicznej, zrozumienia matematycznego i zdolności inżynieryjnych starożytnych megalitów. Rzeczywiście, zdolności te były tak zaawansowane, że przez ponad cztery tysiące lat przewyższały zdolności każdej kultury europejskiej. Książki Thoma, Megalithic Sites in Britain (1967) i Megalithic Lunar Observatories (1971), pokazują z całą pewnością, że astronomowie megalityczni znali roczny cykl o ćwierć dnia dłuższy niż rok 365 dni i że rozpoznali precesję równonocy i różne cykle księżyca, co pozwoliło im dokładnie przewidzieć zaćmienia. Co więcej, ci megalityczni budowniczowie byli zapalonymi inżynierami i architektami, biegłymi w zaawansowanej geometrii dwa tysiące lat przed zapisaniem przez Euklidesa twierdzeń Pitagorasa o trójkącie i ponad trzy tysiące lat przed odkryciem wartości pi (3.14) przez indyjskich matematyków. Ci starożytni budowniczowie badali miejsca z dokładnością równą współczesnemu teodolitowi (przyrządowi geodezyjnemu). Opracowali także jednostkę miary - megalityczny jard o długości 2.72 stopy (83 cm) - którą używali w kamiennych pomnikach od północnej Szkocji po Hiszpanię z dokładnością - 0.003 stopy, czyli około 1/28 cala (0.9 mm).

Mówiąc prosto, wiele megalitycznych struktur kamiennych znajduje się w miejscach, w których występują mierzalne anomalie geofizyczne (tak zwane energie ziemi), takie jak miejscowy magnetyzm, aktywność geotermalna, określone minerały i obecność wód podziemnych. Chociaż w tych siłach nie ma nic paranormalnego, fascynujące jest to, że starożytni ludzie zlokalizowali określone miejsca, w których te energie były obecne. Z powodów wciąż nie do końca zrozumiałych, energie te wydają się zmieniać intensywność promieniowania zgodnie z cyklicznymi wpływami różnych ciał niebieskich (głównie słońca i księżyca, ale także planet i gwiazd). Architektoniczne konfiguracje struktur megalitycznych zostały zaprojektowane w celu określenia tych konkretnych okresów zwiększonej mocy energetycznej w tych miejscach. Okresy te były następnie wykorzystywane przez ludzi do różnych celów uzdrawiających, duchowych i wyroczni.

Tradycja pielgrzymek w czasach megalitycznych polegała na tym, że ludzie podróżowali na duże odległości, aby odwiedzić miejsca, o których wiadomo, że mają określone moce. Ze względu na brak dokumentacji historycznej z epoki megalitycznej często przyjmuje się, że nie możemy wiedzieć, w jaki sposób iz jakich powodów wykorzystywano różne miejsca mocy, ale jest to wąskie spojrzenie oparte na mechanistycznej racjonalności współczesnej nauki. Analiza odpowiedniej mitologii ujawnia jednak, że legendy i mity o świętych miejscach są w rzeczywistości metaforami lub przesłaniami wskazującymi na magiczną moc tych miejsc.

Festiwale Odrodzenia

Studenci mitologii i antropologii kulturowej będą zaznajomieni z faktem, że w czasie przesilenia i równonocy w wielu starożytnych kulturach odbywały się święta. Najczęstszą interpretacją tych świąt jest to, że były symbolicznymi okazjami do odnowy - odnowy ludu i ziemi przez siły niebieskie, a także odnowienia ziemi i istot niebiańskich za pośrednictwem ludzkich intencji i świętowania. Na tym zwykle interpretacja się kończy. Dyskusja może być kontynuowana na temat specyfiki festiwali lub ich socjologicznej funkcji przyczyniania się do tworzenia więzi określonej grupy kulturowej, ale rzadko podejmuje się głębszą lub bardziej wszechstronną interpretację dotyczącą czasów i pierwotnego celu festiwali. Dlaczego tak się stało? Odpowiedź jest dość prosta.

Prawie wszyscy uczeni i pisarze posiadający wiedzę akademicką umożliwiającą omawianie starożytnych kultur i ich mitologii zdobyli tę wiedzę, spędzając życie w miastach lub miasteczkach, oderwani od tego samego doświadczenia lądowego, które pozwala na zmysłowe lub odczuwane zrozumienie subtelne rytmy energetyczne świata przyrody. Innymi słowy, tendencja współczesnego życia miejskiego do izolowania ludzi od świata przyrody automatycznie zaszczepia i utrwala uprzedzenia, które często ograniczają antropologów i archeologów (i większość innych) od empirycznego zrozumienia opartego na naturze życia neolitycznych kultur. My, współcześni, możemy, z czasem dość godnym podziwu stypendium, skatalogować zachowania starożytnych, jednak często umyka nam głębokie zrozumienie motywacji i znaczenia tych zachowań. Jest to szczególnie prawdziwe w odniesieniu do świąt odnowy, które miały miejsce w czasie przesilenia i równonocy w miejscach władzy.

Prehistorycy i archeolodzy mówią o mitach odnowy starożytnych kultur, ale dla starożytnych ich święta nie były symbolicznym świętem mitu, ale raczej celebracją ich obecnej rzeczywistości. Ta rzeczywistość i punkt ciężkości wydarzeń podczas jej celebracji były pod głębokim wpływem okresowych energetycznych skutków cykli słonecznych, księżycowych i gwiezdnych na ludzi, królestwo zwierząt i samą ziemię.

Gwiazdy, bóstwa i potęga miejsca

Archeoastronomiczne badania wielu starożytnych miejsc na całym świecie ujawniają, że różnorodność gwiazd i konstelacji gwiazd wywarła znaczący wpływ na rozwój archaicznych kosmologii religijnych. W Egipcie Starego Królestwa astronomowie uważnie obserwowali gwiazdy i precyzyjnie ustawiali wiele świątyń z konstelacją Oriona i Gamma Draconis, podczas gdy kultura Dogonów w zachodniej Afryce była szczególnie zafascynowana trzema gwiazdami układu Syriusza. Oprócz ich niezwykłych układów słonecznych, wiele świątyń khmerskich w Angkor w Kambodży wykazuje enigmatyczny ziemski rezonans z konstelacją Draco i Koroną Północną. W Europie naukowcy wykazali, że okrągłe wieże celtyckich klasztorów w całej Irlandii są rozmieszczone tak, aby reprezentować położenie niektórych gwiazd.

Po drugiej stronie Atlantyku wiele rdzennych kultur również obserwowało niebo i tworzyło struktury, aby zaznaczyć określone okresy. Majowie z Meksyku, poza opracowaniem niektórych z najdokładniejszych systemów kalendarzy starożytnego świata, byli głęboko zaniepokojeni ruchami Wenus, koniunkcjami planet i powoli zmieniającym się stosunkiem Ziemi do centrum galaktyki. Kultury andyjskie, takie jak Inkowie, zajmowały się konstelacją Skorpiona i jego stosunkiem do płaszczyzny ekliptyki (płaszczyzna zawierająca orbitę Ziemi wokół Słońca), powstaniem Plejad oraz konstelacjami Wegi i Krzyża Południa. Nawet koczownicze plemiona indiańskie w Ameryce Północnej budowały astronomiczne urządzenia obserwacyjne, powszechnie nazywane kołami medycyny, które wskazywały na przesilenia i równonoce, a także wschody gwiazd, takich jak Aldebaran i Rigel.

Dlaczego mity i legendy tak wielu starożytnych kultur były związane z tego rodzaju niebiańskimi zjawiskami? Co więcej, dlaczego określone gwiazdy były często kojarzone z określonymi typami bóstw? Czy to możliwe, że w jakiś tajemniczy sposób różne obiekty niebieskie i ich cykle ruchu mogą wywierać subtelny wpływ na ludzkie zachowanie i ewolucję? Na poparcie tego poglądu warto zwrócić uwagę na niewyobrażalnie starą praktykę astrologii, która ewoluowała w różnych formach na całym świecie, ale zawsze jako opisowa analiza wpływu słońca, księżyca i różnych gwiazd na ludzkie zachowanie.

Inną ważną kwestią do rozważenia jest to, dlaczego niektóre kapliczki były poświęcone bóstwom żeńskim lub męskim. Na przykład w starożytnych Chinach geomancerzy Feng Shui (wymawiane fung shway) mówili o yin (żeńskiej) lub yang (męskiej) esencji miejsc mocy. W buddyzmie spotykamy świątynie poświęcone żeńskim i męskim bodhisattwom zwane Avilokitevara (Guan Yin) i Mandziuśri. W wielu regionach geograficznych znajdują się święte góry i święte studnie poświęcone bóstwom żeńskim lub męskim. Szukając wyjaśnienia, różni uczeni zasugerowali, że bóstwa żeńskie i męskie mogą być mitycznymi wyrazami subtelnych energii specyficznych dla płci w różnych świętych miejscach. Chociaż współczesna nauka nie potwierdziła jeszcze tego wyjaśnienia, konieczne jest uświadomienie sobie, że wszędzie w starożytnym świecie wiele różnych kultur poświęciło swoje święte miejsca bóstwom żeńskim i męskim.

Dodatkowo, kwestia różnych charakterystyk energetycznych w miejscach mocy czasami wykraczała poza kategoryzację bóstw według płci. Hinduizm i inne mitycznie bogate religie podają specyficzne opowieści z życia bóstw. Opowieści te są niezwykle ważne, ponieważ pełnią funkcję bardziej precyzyjnych wskaźników siły wyrazu miejsca. Bóstwa, czy to żeńskie, czy męskie, wykazywały różnorodne zachowania. W świetle tego zasadnicze pytania brzmią: gdzie dokładnie miały miejsce poszczególne mityczne działania bóstw i jakie to były działania? Legendarny materiał związany z różnymi bóstwami może, jeśli zostanie odpowiednio rozszyfrowany, wskazać specyficzny sposób, w jaki określone miejsca mocy wpłyną na ludzi. Chociaż większość bóstw jest uważana za przejaw jednego uniwersalnego ducha, niektóre z nich wyrażają także odrębne wizualne i mityczne przesłania wskazujące na unikalne energetyczne właściwości świętych miejsc, z którymi są związane. Z własnego doświadczenia wiem, że święte miejsca różnych bóstw są źródłami określonych częstotliwości energetycznych. Z tego powodu warto zrozumieć głębsze znaczenie mitologii bóstw, poznać typy miejsc powiązanych z różnymi typami bóstw, intuicyjnie rozpoznać, które miejsca mogą poprawiać samopoczucie, a następnie udać się na pielgrzymkę do takich miejsc.

Święta Geografia

Odkrywając miejsca mocy w starożytnym świecie i zaznajamiając się z nimi, uświadamiamy sobie istnienie skupisk miejsc mocy w określonych regionach geograficznych. Nazywa się to świętą geografią, którą można zdefiniować jako regionalne, a nawet globalne położenie geograficzne świętych miejsc według różnych czynników mitologicznych, symbolicznych, astrologicznych, geodezyjnych i szamańskich.

Być może najstarszą formą świętej geografii, która wywodzi się z mitologii, są Aborygeni z Australii. Według legend Aborygenów, w mitycznym okresie początku świata znanym jako Dreamtime, pradawne istoty w postaci totemicznych zwierząt i ludzi wyłoniły się z wnętrza Ziemi i zaczęły wędrować po ziemi. Gdy przodkowie z Dreamtime wędrowali po Ziemi, tworzyli cechy krajobrazu poprzez takie codzienne czynności, jak narodziny, zabawy, śpiew, łowienie ryb, polowanie, małżeństwo i śmierć. Pod koniec Dreamtime te cechy stwardniały w kamień, a ciała przodków zamieniły się w wzgórza, głazy, jaskinie, jeziora i inne charakterystyczne formy terenu. Miejsca te, takie jak Uluru (Ayers Rock) i Katatjuta (góry Olgas), stały się świętymi miejscami. Ścieżki, którymi podróżowali totemiczni przodkowie w krajobrazie, stały się znane jako śniące ścieżki lub songliny i łączyły święte miejsca mocy. Mitologiczne wędrówki przodków dały więc Aborygenom świętą geografię, tradycję pielgrzymkową i koczowniczy tryb życia. Przez ponad czterdzieści tysięcy lat - co czyni ją najstarszą zachowaną kulturą na świecie - Aborygeni podążali marzycielskimi śladami swoich przodków.

Inny przykład świętej geografii, wywodzący się ze sfery symboliki, można znaleźć w mandalach krajobrazowych japońskiego buddyzmu Shingon. Używane jako pomoc w medytacji zarówno przez hinduistów, jak i buddystów, mandale są geometrycznymi układami ezoterycznych symboli lub symbolicznymi reprezentacjami siedzib różnych bóstw. Rysowane lub malowane na papierze, tkaninie, drewnie lub metalu i oglądane przez medytujących, mandale zwykle nie mają więcej niż kilka stóp kwadratowych. Jednak na półwyspie Kii w Japonii buddyzm Shingon już od XI w. Rzutował mandale na ogromne obszary geograficzne. Uważane za symboliczne reprezentacje rezydencji Buddy, te mandale krajobrazowe stworzyły świętą geografię do praktykowania i urzeczywistniania stanu Buddy. Mandale były rzutowane na wiele świętych gór przed buddyjskich (sinto) i buddyjskich, a mnisi i pielgrzymi podróżowali od szczytu do szczytu, oddając cześć mieszkającym na nich Buddom i bodhisattwom.

Fascynująca forma świętej geografii praktykowana w starożytnych Chinach, feng shui, była mieszanką astrologii, topografii, architektury krajobrazu, magii yin-yang i mitologii taoistycznej. (Należy zauważyć, że formy feng shui obecnie praktykowane w Stanach Zjednoczonych i Europie często wykazują niewielki związek z pierwotnymi tradycjami starożytnych Chin). Już w 2000 roku pne Chińczycy przeprowadzali badania topograficzne i interpretowali ukształtowanie terenu zgodnie z feng filozofia shui. Feng-shui, co dosłownie oznacza „wiatr-woda”, było praktyką harmonizowania energii życiowej, czyli chi, lądów z chi istot ludzkich, z korzyścią dla obu. Świątynie, klasztory, mieszkania, grobowce i siedziby władz były zakładane w miejscach obfitujących w dobre chi.

Astrologia była również podstawą świętych geografii występujących w różnych częściach świata. W niezaprzeczalny, choć obecnie mało dostrzegany sposób, Fenicjanie, Hetyci, Grecy, Etruskowie i Rzymianie stworzyli rozległą świętą geografię wskazującą na zgodność między konstelacjami zodiaku a położeniem świątyń na ziemi. Badania ujawniają ogromne astrologiczne zodiaki nałożone na kontynent i wyspy Grecji. Z centralnymi punktami w tak świętych miejscach, jak wyspa Delos, Ateny i wyrocznie w Delfach i Siwa (w Egipcie), zodiaki rozciągały się na lądy i morza, przechodząc przez liczne ważne centra pielgrzymkowe wielkiej starożytności.

Szereg świętych geografii ma swoje podstawy w geodezji, gałęzi matematyki stosowanej zajmującej się wymiarami Ziemi i położeniem punktów na jej powierzchni. Pierwsi Egipcjanie byli mistrzami tej nauki. Główny południk podłużny przeddynastycznego Egiptu został rozłożony, aby przeciąć kraj dokładnie na pół, przechodząc z Behdet na wybrzeżu Morza Śródziemnego przez wyspę na Nilu w pobliżu Wielkiej Piramidy, aż do miejsca, w którym ponownie przekroczył Nil w drugiej połowie. Zaćma. Miasta i centra ceremonialne celowo budowano w odległościach dokładnie odmierzonych od tej świętej podłużnej linii.

Znajdujemy również kuszące dowody geometrii krajobrazu w Europie, gdzie naukowcy odkryli liniowe układy starożytnych świętych miejsc na dużych odległościach. Czasami nazywane liniami geomantycznymi, po raz pierwszy zwrócił na nie uwagę brytyjski antykwariusz Alfred Watkins wraz z publikacją The Old Straight Track w 1925 roku. Te enigmatyczne linie są szczególnie widoczne w Anglii, Francji, Włoszech i Grecji. Jeszcze innym przykładem, w regionie Langwedocji w południowej Francji, jest złożony układ pięciokątów, pentakli, okręgów, sześciokątów i linii siatki rozłożonych na około czterdziestu mil kwadratowych (około 100 kilometrów kwadratowych) terytorium. Starożytni budowniczowie wznieśli ogromną świątynię krajobrazową, usytuowaną wokół naturalnego i matematycznie doskonałego pentagramu pięciu szczytów gór, których części składowe zostały precyzyjnie rozmieszczone zgodnie z tajemną wiedzą o świętej geometrii.

Wreszcie, musimy również wziąć pod uwagę zagadkę prostych linii pozostawionych w krajobrazie przez archaiczne kultury na półkuli zachodniej. Przykłady obejmują linie Nazca w Peru, podobne linie na pustyniach Altiplano w zachodniej Boliwii oraz rozległe oznaczenia liniowe pozostawione przez Indian Anasazi w pobliżu Kanionu Chaco w Nowym Meksyku.

Być może najbardziej zdumiewającą kwestią dotyczącą wielu z tych geometrii krajobrazu jest to, że wykazują oznaki pochodzenia z jeszcze starszej, choć już zaginionej, świętej geografii, która obejmowała cały glob. Na poparcie tego kontrowersyjnego poglądu wciąż istnieje szereg map pochodzących z europejskiej epoki średniowiecza. Wśród nich są Mapa Orontiusa Finaeusa (nazwana na cześć francuskiego kartografa Oronce Fine, który stworzył ją w 1530 r.), Mapa Piri Reis (stworzona przez osmańskiego kapitana marynarki wojennej o tej samej nazwie w 1513 r.), A także portolany (port-to -portowe mapy nawigacyjne). Mapy te dokładnie przedstawiały setki mil linii brzegowych Ameryki Południowej na długo przed tym, jak Europejczycy sporządzili mapy tych obszarów w XVIII wieku. Jeszcze bardziej intrygujące jest to, że mapy pokazują wybrzeże Antarktydy, zanim zostało pokryte lodem. Wiele map zawiera pisemne notatki wskazujące, że zostały skopiowane ze znacznie starszych map, których źródła są nieznane. Wielu uczonych uważa, że te zadziwiające mapy sugerują istnienie zaawansowanej kultury, która badała i sporządzała mapy planety na długo przed udokumentowaną historią.

Święta geometria

Każda dyskusja na temat świętego geograficznego rozmieszczenia miejsc świątynnych na ziemi musi również wspomnieć o świętej geometrii, z jaką zbudowano wiele z tych świątyń. Niektóre naturalnie występujące kształty i formy są tajemniczo przyjemne dla ludzkiego oka, takie jak wdzięczny wir muszli łodzika, krystaliczne struktury królestwa minerałów i niezwykłe wzory na płatkach śniegu i kwiatach. Jednak nie tylko tematyka przykuwa naszą uwagę. Równie ważne są proporcjonalne układy poszczególnych części składające się na całość formy.

To samo dotyczy niektórych dzieł sztuki ludzkiej, takich jak obrazy klasyczne. Umiejscowienie elementów w kadrze obrazu uznano za równie ważne, jak sama tematyka. Malarze późnego średniowiecza i renesansu określili podstawową strukturę swoich obrazów zgodnie z matematycznymi zasadami złotego podziału lub phi - proporcji geometrycznej występującej w całym świecie przyrody, którą starożytni uważali za boską proporcję. Mówi się, że europejscy malarze klasyczni odziedziczyli te formuły pozycjonowania po Grekach i Arabach, którzy z kolei otrzymali je od starożytnych Egipcjan. Egipcjanie i inne starożytne kultury wyprowadzili te formuły obserwując świat przyrody.

Angielski pisarz Paul Devereux w najbardziej klarowny sposób wyjaśnia świętą geometrię w swojej książce Earth Memory (1992):

Formowanie się materii z energii i naturalne ruchy wszechświata, od wibracji molekularnych do wzrostu form organicznych, po ruchy planet, gwiazd i galaktyk są regulowane przez geometryczne konfiguracje sił.

Następnie omawia, w jaki sposób ta geometria natury jest esencją świętej geometrii używanej przy projektowaniu i budowie tak wielu starożytnych świętych świątyń świata. Te kapliczki kodują proporcje stworzenia, a tym samym odzwierciedlają wszechświat. Pewne kształty znalezione w starożytnych świątyniach, opracowane i zaprojektowane zgodnie z matematycznymi stałymi świętej geometrii, w rzeczywistości gromadzą, koncentrują i emitują określone tryby wibracji. Na przykład określoną geometrię strukturalną i dokładną kierunkowość

orientacja piramidy całkowicie zmienia właściwości elektromagnetyczne przestrzeni zawartej w piramidzie. Trójwymiarowa struktura i wibracja są ze sobą absolutnie, choć w tajemniczy sposób, ze sobą powiązane. Jest to dobrze znane twórcom instrumentów muzycznych. Znali go również twórcy starożytnych świątyń. Niektóre kształty rezonują z częstotliwościami kosmicznymi zbyt drobnymi, aby można je było zarejestrować w widmie elektromagnetycznym. Dokładność wibracji jest kluczem do ich potężnego efektu. Jest to podobne do koncepcji homeopatii, gdzie im wolniejsza aplikacja, tym większa odpowiedź.

Zasadniczo święta geometria to po prostu stosunek liczb do siebie - 2: 1, 5: 4, 3: 2. Kiedy takie proporcje liczbowe zostaną włączone do trójwymiarowej formy, mamy najbardziej wdzięczną i kuszącą architekturę na świecie. Goethe powiedział kiedyś: „Architektura to zamrożona muzyka”. Opisywał związek między proporcjami muzycznymi a ich zastosowaniem w formie i strukturze.

Starożytna hinduska sutra architektoniczna mówi: „Wszechświat jest obecny w świątyni w postaci proporcji”. Dlatego, gdy znajdujesz się w strukturze ukształtowanej za pomocą świętej geometrii, znajdujesz się w modelu wszechświata. Wibracyjna jakość świętej przestrzeni wprowadza zatem twoje ciało, umysł i duszę w harmonię z wszechświatem.

Miejsca święte i religie historyczne

W ciągu długiego widowiska cywilizacji - nieustannie wznoszących się, opadających i wznoszących się - jedno zjawisko pozostawało niezmienne w tle: nieustanne wykorzystywanie władzy przez jedną kulturę po drugiej. Kultura prehistoryczna i historyczna pojawiały się i znikały, ale miejsca mocy wywierały duchowy magnetyzm, który wykracza poza ludzki czas. Wielkie religie epoki historycznej - hinduizm, taoizm, buddyzm, judaizm, chrześcijaństwo i islam - przejęły święte miejsca wcześniejszych kultur i uczyniły je własnymi.

Chrześcijańskie przywłaszczenie sobie pogańskich miejsc świętych w średniowieczu jest intrygującym przejawem tej praktyki. Chrześcijańscy władcy dążący do nawrócenia rdzennych kultur na chrześcijaństwo często synkretyzowali święte miejsca kultur już zamieszkujących te ziemie. Dzięki strategii stosowanej przez wiele stuleci święte miejsca kultury megalitycznej, celtyckiej, greckiej i rzymskiej zostały ponownie poświęcone Chrystusowi, Marii oraz różnym chrześcijańskim świętym i męczennikom. Fragment listu papieża Grzegorza do opata Mellitusa z 601 r. Ilustruje, że bardzo wcześnie stało się to polityką całego chrześcijaństwa:

Kiedy z Bożą pomocą przychodzisz do naszego czcigodnego brata, biskupa Augustyna, chcę, abyś mu powiedział, jak żarliwie rozważałem sprawy Anglików: doszedłem do wniosku, że świątynie bożków w Anglii powinny w żadnym wypadku nie zostaną zniszczone. Augustyn musi rozbić bożki, ale same świątynie należy spryskać wodą święconą i ustawić w nich ołtarze, w których mają być zamknięte relikwie. Powinniśmy bowiem korzystać z dobrze zbudowanych świątyń, oczyszczając je z kultu diabła i poświęcając je na służbę prawdziwemu Bogu. W ten sposób, mam nadzieję, że ludzie, widząc, że ich świątynie nie są zniszczone, porzucą swoje bałwochwalstwo i nadal będą odwiedzać te miejsca tak jak dawniej.

W pierwszych wiekach rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa na Europę na pogańskich miejscach kultu religijnego wzniesiono setki kościołów. Narzucono także chrześcijański kalendarz świąt; był to prawie dokładny duplikat cyklu obchodów przesilenia i równonocy z poprzednich ludzi.

W okresie późnego średniowiecza, od X do XV wieku, wiele osób zaczęło podróżować po Europie, aby odwiedzić te nowe chrześcijańskie sanktuaria. Mało znanym faktem dotyczącym tego ruchu było to, że liczba osób pielgrzymujących religijnie przewyższała liczbę podróżujących z powodu handlu i działań wojennych łącznie. Dlaczego tak wielu ludzi podróżowało do świętych miejsc? Władze chrześcijańskie odpowiedziały, że w sanktuariach miały miejsce różne rodzaje cudów. Owszem, cuda się zdarzały, ale nie tyle z powodu obecności relikwii świętych (często wątpliwej autentyczności), ile raczej z powodu lokalizacji tych chrześcijańskich sanktuariów w miejscach władzy poprzednich kultur. Jest to widoczne w setkach chrześcijańskich świątyń sprzed reformacji w całej Europie. Dobrze znane chrześcijańskie święte miejsca, takie jak Canterbury i Glastonbury w Anglii, Mont Saint Michel i Chartres we Francji, Asyż i Monte Gargano we Włoszech oraz Santiago de Compostela w Hiszpanii, wszystkie były świętymi miejscami przedchrześcijańskimi.

Do pielgrzymkowych sanktuariów ciągnęli bogaci i biedni, szlachcice i chłopi. Królowie i rycerze chodzili modlić się o zwycięstwo w wojnie lub dziękować za bitwy, które właśnie wygrali, kobiety modliły się o dzieci i ułatwienie porodu, rolnicy o plony, chorzy o cudowne uzdrowienia, mnisi o ekstatyczne zjednoczenie z Bogiem i każdemu o odpuszczenie ciężaru grzechu, który średniowieczni chrześcijanie uważali za z góry ustalony los w życiu. Ryszard Lwie Serce odwiedził Opactwo Westminsterskie; Ludwik IV chodził boso do Chartres; Karol VII odwiedził sanktuarium w Le Puy pięć razy; Papież Pius I szedłem boso po śniegu do sanktuarium w Szkocji; a setki tysięcy chłopów, kupców i mnichów odbyło wieloletnie pielgrzymki przez terytoria opanowane przez bandytów i obce ziemie.

Pielgrzymi odwiedzali te relikwie przede wszystkim w nadziei, że ich modlitwy skłonią świętych sanktuariów do wstawiennictwa u Chrystusa lub Maryi w ich sprawie. W miarę jak coraz więcej pielgrzymów odwiedzało sanktuaria, rzeczywiście zaczęły się dziać cuda. Wieść o cudownych zdolnościach sanktuarium zaczęła się rozchodzić po okolicznych wsiach, a następnie w odległych zakątkach kontynentu europejskiego. Wraz z niezwykłą liczbą pielgrzymów odwiedzających sanktuaria - często aż 10,000 w ciągu jednego dnia - kościelne skarby powiększyły się, klasztory stały się potęgą polityczną, a ogromne katedry w Canterbury, Lincoln, Chartres, Reims, Kolonii, Burgos i Santiago zostały zbudowane. Większe katedry przyciągały jeszcze większą liczbę pielgrzymów i tym samym śledziły coraz więcej doniesień o cudach.

Religia islamu w podobny sposób przywłaszcza sobie istniejące wcześniej pogańskie święte miejsca. Badania mitologiczne, archeologiczne i historyczne jasno dowodzą, że kilka głównych świętych miejsc w centrum świata islamskiego było świętymi miejscami na długo przed narodzinami Mahometa i późniejszym rozwojem islamu. Warto zwrócić uwagę na kilka przykładów. Główne święte miejsca muzułmańskie w Mekce i wokół niej, takie jak Ka'ba, Mt. Hira i równina Arafat były czczonymi świętymi miejscami przed-islamskich ludów arabskich. Tradycje mówią, że w 1892 roku pne Abraham i jego syn Ismael zbudowali pierwszą Ka'bę, w miejscu, w którym obecnie stoi Mekka, i umieścili w niej święty kamień podarowany Ismaelowi przez anioła Gabriela. Wraz z upływem wieków i dodaniem różnych elementów pogańskich plac wokół Ka'by stał się domem dla innych świątyń. Pielgrzymi z czasów przedislamskich odwiedzili nie tylko dom Abrahama i święty kamień Gabriela, ale także kolekcję kamiennych bożków, reprezentujących różne bóstwa, znajdujących się w innych świątyniach wokół Ka'by.

Po zobaczeniu objawienia się anioła Gabriela w jaskini na świętej górze Hira, Mahomet przejął kontrolę nad Mekką w 630 rne. Zniszczył 360 pogańskich bożków, z godnym uwagi wyjątkiem posągów Marii i Jezusa. Idolem Hubala, największego w Mekce, był gigantyczny kamień znajdujący się na szczycie Ka'by. Zgodnie z rozkazem Proroka Ali (kuzyn Mahometa) stanął na ramionach Mahometa, wspiął się na szczyt Ka'by i obalił bożka. Po zniszczeniu pogańskich bożków Mahomet połączył pewne starożytne mekkańskie rytuały z pielgrzymką Hadżdż na Mt. Arafat (inna tradycja przedislamska) ogłosił Mekkę centrum muzułmańskich pielgrzymek i poświęcił je czci Allaha. Innymi słowy, opracował praktykę pielgrzymkową i trasę, która obejmowała istniejące wcześniej święte miejsca i rytuały. Mahomet nie zniszczył jednak Ka'by ani świętego kamienia, w którym się znajdowała. Uczynił je raczej centralnym punktem religii muzułmańskiej, opierając się na przekonaniu, że był proroczym reformatorem, który został posłany przez Boga, aby przywrócić obrzędy ustanowione po raz pierwszy przez Abrahama i które przez wieki ulegały zepsuciu pod wpływem pogańskich wpływów. W ten sposób, zdobywając zarówno religijną, jak i polityczną kontrolę nad Mekką, Mahomet był w stanie przedefiniować święte terytorium i przywrócić na nim pierwotny porządek Abrahama.

W latach następujących po śmierci Mahometa w 632 r. Kolejni kalifowie starali się rozszerzyć wpływy islamu na Bliski Wschód. Jest niezaprzeczalnym faktem historycznym, że kiedy islam rozprzestrzeniał się w tym regionie geograficznym, jego pierwsze wielkie meczety znajdowały się bezpośrednio na fundamentach wcześniej istniejących świętych miejsc. Jerozolima jest doskonałym przykładem. To starożytne święte miejsce, którego nazwa oznacza Miasto Pokoju, gościło kilka tysiącleci różnych kultur i ich świątyń. Niezwykle ważny jest fakt, że każda świątynia, świątynia, meczet i kościół zostały zbudowane w tym samym fizycznym miejscu. To święte miejsce było czczone przez sto wieków przed nadejściem judaizmu, chrześcijaństwa i islamu, podobnie jak starożytne miasto Damaszek w Syrii. W Jerozolimie, wszystkie w tym samym miejscu i nałożone na siebie jak książki w stosie, zbudowano świątynie aramejskiego boga Haddada i bogini Atargatis, a następnie rzymskiego boga Jowisza, dwie świątynie żydowskie, a następnie chrześcijański kościół św. , John i wreszcie islamski meczet. Pięć różnych kultur z pięcioma różnymi religiami - a każda z tych religii używa dokładnie tego samego miejsca dla swoich głównych struktur religijnych. Chociaż z pewnością jest to miara synkretyzacji, jest to również niezaprzeczalna wskazówka, że miejsca takie jak Jerozolima mają stałą, potężną cechę.

Rodzaje świętych miejsc i powody ich mocy

Na całym świecie można znaleźć wiele różnych typów miejsc mocy i miejsc świętych. Opierając się na trzech dekadach odwiedzania setek świętych miejsc w stu dwudziestu pięciu krajach i przeczytaniu ponad tysiąca książek na ten temat, zidentyfikowałem następującą listę odrębnych kategorii:

Święte góry
Święte góry zbudowane przez ludzi
Święte zbiorniki wodne
Święte wyspy
Lecznicze źródła
Kamienie lecznicze i mocy
Święte drzewa i leśne gaje
Miejsca o starożytnym znaczeniu mitologicznym
Starożytne miejsca ceremonialne
Starożytne obserwatoria astronomiczne
Pojedyncze stojące kamienie wzniesione przez człowieka
Megalityczne kopce komorowe
Miejsca labiryntu
Miejsca z masywnymi rzeźbami krajobrazowymi
Regiony wyznaczone przez świętą geografię
Wspaniałe jaskinie, góry i miejsca
Męskie bóstwa / świątynie bogów / miejsca Yang
Kobiece bóstwa / bogini kapliczki / miejsca yin
Miejsca urodzenia świętych
Miejsca, w których mędrcy osiągnęli oświecenie
Miejsca śmierci świętych
Miejsca przechowywania relikwii świętych i męczenników
Miejsca z enigmatycznymi legendami i / lub obrazami o płodności
Miejsca z cudownymi ikonami
Miejsca wybrane przez zwierzęta lub ptaki
Miejsca wybierane różnymi geomantycznymi metodami wróżenia
Unikalne cechy naturalne
Starożytne szkoły ezoteryczne
Starożytne klasztory
Miejsca, w których zabijano lub widziano smoki
Miejsca objawień maryjnych i innych bóstw

Czytając tę listę, ważne jest, aby zrozumieć, że niektóre z tych kategorii pokrywają się i że wiele świętych miejsc można podzielić na dwie lub więcej kategorii. Niemniej jednak wiele różnych sposobów wskazywania rodzajów i lokalizacji miejsc mocy jest wyraźnie widocznych. Starożytne legendy i współczesne raporty opowiadają o niezwykłych przeżyciach, które ludzie mieli podczas odwiedzania tych świętych i magicznych miejsc. Różne święte miejsca mają moc uzdrawiania ciała, oświecania umysłu, zwiększania kreatywności, rozwijania zdolności parapsychicznych i budzenia duszy do poznania jej prawdziwego celu w życiu.

Chcąc wyjaśnić to cudowne zjawisko, sugeruję, że istnieje określone pole energii, które nasyca i otacza bezpośrednie położenie tych świętych miejsc. Skoncentrowane w określonych świętych miejscach jest subtelnym polem wpływu rozciągającym się w przestrzeni i trwającym w czasie. Jak możemy wyjaśnić pochodzenie i ciągłą żywotność tych specyficznych dla miejsca pól energetycznych? Co sprawia, że miejsce mocy staje się miejscem mocy? Co ożywia ich niezaprzeczalny duchowy magnetyzm? W swoich badaniach rozpoznaję wiele różnych czynników, które mają wpływ na zlokalizowane pola energetyczne w świętych miejscach. W szczegółowych pismach na mojej stronie internetowej SacredSites.com klasyfikuję i analizuję te czynniki według następujących czterech kategorii:

Wpływy Ziemi.
Wpływy ciał niebieskich.
Wpływy struktur w świętych miejscach.
Wpływy ludzkich intencji.

W poprzednich sekcjach tego wprowadzenia omówiono pierwsze trzy kategorie. Czwarty czynnik wpływający na potęgę świętych miejsc jest prawdopodobnie najbardziej tajemniczy i najmniej rozumiany. To jest nagromadzona siła ludzkich intencji i wpływ, jaki wywiera na wzmocnienie mocy lub wpływu świętego miejsca. Tak jak film fotograficzny (mały kawałek ziemi) może rejestrować energię światła, a tak jak taśma audio (kolejny mały kawałek ziemi) może rejestrować energię dźwięku, tak samo święte miejsce (większy kawałek ziemi) może rejestrować lub w jakiś sposób zawierają energię i zamiary milionów ludzi, którzy odprawili tam ceremonię. W sanktuariach i sanktuariach jest intencja - energia - niezliczonych kapłanów, kapłanek i pielgrzymów, którzy gromadzili się tam przez setki lub tysiące lat. Modląc się i medytując, nieustannie ładowali i wzmacniali obecność miłości i pokoju, uzdrowienia i mądrości. Megalityczne kamienne pierścienie, celtyckie lecznicze źródła, święte góry taoistyczne, świątynie Majów, żydowskie święte miejsca, gotyckie katedry, islamskie meczety, hinduskie świątynie, buddyjskie stupy i egipskie piramidy są repozytoriami skoncentrowanych duchowych aspiracji ludzkości. Są to miejsca, w których Budda, Jezus, Muhammad, Zoroaster, Guru Nanak, Mahavira i inni mędrcy i szamani obudzili się do najgłębszych urzeczywistnień duchowej mądrości.

Transformacyjne moce świętych miejsc

Biorąc pod uwagę moją długą fascynację i znajomość miejsc świętej mocy, możesz zapytać, jaka jest moja filozofia na ich temat. Uważam, że pielgrzymowanie do świętych miejsc jest bardzo korzystne dla ludzi ze względu na dostępne w nich moce przemiany. Te legendarne miejsca mają tajemniczą zdolność budzenia i katalizowania w gościach cech współczucia, mądrości, spokoju ducha i szacunku dla ziemi. Rozwój tych cech u coraz większej liczby gatunków ludzkich ma żywotne znaczenie, biorąc pod uwagę liczne problemy środowiskowe i społeczne występujące na świecie. U podstaw wszystkich tych problemów może tkwić ludzka ignorancja. Wiele istot ludzkich nie ma kontaktu ze sobą (zarówno ze swoimi ciałami, jak iz głębszymi stanami duchowej świadomości), z innymi istotami i ziemią, na której żyją. Święte miejsca i ich subtelne pola wpływu mogą pomóc w przebudzeniu i przemianie ludzkiej świadomości, a tym samym w uzdrowieniu ziemi.

Na zakończenie chciałbym powiedzieć kilka słów o tym, jak podchodzić do świętych miejsc i czerpać z nich korzyści. Doświadczenie świętego miejsca zaczyna się właściwie na długo przed przybyciem pielgrzyma na to miejsce. Najpierw wybierz obszar świata, którego mocne miejsca chcesz zbadać. Następnie zajrzyj do bibliografii na końcu tej książki lub na mojej stronie internetowej SacredSites.com, która zawiera nazwy książek dotyczących świętych miejsc w regionie, który Cię interesuje. W miesiącach poprzedzających podróż przeczytaj o miejscach, które odwiedzisz i zacznij do nich podróżować w swojej wyobraźni.

Kiedy w końcu dotrzesz do najbliższego obszaru lub miasta miejsca pielgrzymki, podejmij świadomy wysiłek umysłowy, aby zbliżyć się do sanktuarium ze skupioną intencją, że masz zamiar podłączyć się do mocy miejsca, tak jak podłączasz urządzenie elektryczne do gniazdka ściennego. Ta metafora jest bardzo pomocna do ucieleśnienia, ponieważ w rzeczywistości predysponuje cię do bardziej intensywnego połączenia ze świętym miejscem. Następnie przejdź na stronę z wolnym i otwartym umysłem. Może najpierw będziesz wędrować po okolicy, a potem medytować, a może będzie odwrotnie. Alternatywnie możesz się zdrzemnąć, pomodlić się lub pobawić. Nie ma zasad. Po prostu pozwól duchowi tego miejsca i własnej obecności wejść w związek, a następnie pozwól temu odejść, pozwalając mu być tym, czym jest.

Przenoszenie energii w miejscach mocy przebiega w obie strony: z ziemi na człowieka i z człowieka na ziemię. Cudownie piękna żywa ziemia daje nam, istotom ludzkim, subtelny zastrzyk ducha, a jako pielgrzymi dajemy ziemi w zamian coś w rodzaju akupunktury planetarnej. To prawda, że miejsca mocy odkryto głównie w czasach starożytnych, ale nadal pozostają żywe, nadal emanując potężnym polem transformacyjnej energii. Otwórz się na tę moc kosmicznej łaski. Niech cię dotknie i nauczy, podczas gdy planeta jest z kolei zaszczycona twoją własną miłością.

Poczta