Skellig Michael

Kamienne chaty pustelnika, Skellig Michael

Osiem mil od zatoki Ballinskelligs na końcu półwyspu Iveragh znajduje się wyspa Skellig Michael, jedno z najbardziej zagadkowych i odległych świętych miejsc w całej Europie. Fascynujące w Skellig Michael jest to, że jest to najbardziej święte miejsce na zachód, wzdłuż długiej linii starożytnych miejsc pielgrzymkowych, biegnącej od zachodniej Irlandii przez Francję, Włochy i Grecję, a następnie na Mt. Karmel w Palestynie. Ta linia, czasami nazywana Apollo / St. Oś Michała była znana tysiące lat przed nadejściem chrześcijaństwa i łączyła czczone święte miejsca Góry Świętego Michała, Mont St Michel, Bourges, Perugia, Monte Gargano, Delfy, Ateny i Delos.

Legendarne relacje Skelliga wskazują na jego znaczenie w czasach pogańskich. Mityczni wcześni najeźdźcy z Irlandii, Tuatha de Danaan, opowiadają o Milesiuszu, którego syna Irra pochowano na Skellig około 1400 rpne. Inna legenda mówi o Daire Domhain, „królu świata”, który pozostał na wyspie. Niewiele wiadomo o początkach celtyckiej osady klasztornej. Lokalna wiedza kojarzy ją ze św. Fionanem, świętym Kerry, podczas gdy inne źródła sugerują, że pierwszymi mnichami mogli być koptowie uciekający przed prześladowaniami rzymskimi i bizantyjskimi w VI wieku. Pierwsze znane historyczne odniesienie do wyspy pochodzi z końca V wieku, kiedy król Munster, ścigany przez króla Cashela, uciekł do Skellig. Kolejna wczesna wzmianka o Skellig znajduje się w Annals of Innisfallen z 6 r., Która mówi: „Skellig został splądrowany przez pogan, a Eitgal (opat) został zabrany i zmarł z głodu na rękach”. Od początku IX wieku Wikingowie wielokrotnie rabowali klasztor, zabijając wielu jego mieszkańców. Jednak mnisi przetrwali, a legendy mówią, że w 5 r. Wiking Olav Trygvasson, który później został królem Norwegii i wprowadził chrześcijaństwo do tego kraju, został ochrzczony przez pustelnika na Skellig Michael. Miejsce zostało ostatecznie opuszczone gdzieś w XIII wieku i wielu mnichów przeniosło się do klasztoru Ballinskelligs na kontynencie.

Mała gromada sześciu „ulowych” chat, dwóch oratoriów i małych tarasów znajduje się 714 stóp nad poziomem morza, po stromej wspinaczce na 600 kamiennych stopniach. Od strony południowej i osłonięte od wiatrów, miejsce to sprzyjało pustelnikom i mnichom, którzy chcieli żyć daleko od normalnego życia. Podczas gdy łupkowe kamienne chałupy wydają się okrągłe z zewnątrz, ich wnętrza są prostokątne, a ściany zakrzywiają się do wewnątrz, tworząc wygięty dach, aw ścianach wbudowane są półki i platformy sypialne. Tarasy wokół chat i oratoriów służyły do ​​uprawy warzyw, które wraz z rybami z oceanu i jajami ptaków były głównym źródłem pożywienia mnichów. Na wyspie znajdują się trzy studnie, których powierzchnia wynosi tylko 44 akry. Na skalistej skarpie wyżej na południowym szczycie Skellig, zwanym „Igielnym Okiem”, znajduje się inne niedostępne dziś oratorium, które było ulubionym miejscem pielgrzymek nawet po opuszczeniu mnichów w XIII wieku.

Interesujące jest zastanowienie się nad tożsamością św. Michała, patrona Skelliga. Święty Michał, prawie zawsze pokazany zabijanie „smoka” mieczem, jest chrześcijańskim świętym, który zaniósł dusze godnych do nieba. Uczeni skomentowali podobieństwo między celtyckim pojęciem „Wysp Błogosławionych”, gdzie duchy zmarłych osób podróżowały do ​​innego świata, a późniejszym poświęceniem Skelliga dla św. Michała. W tym względzie należy wspomnieć, że niemieckie źródło z XIII wieku twierdzi, że Skellig było ostatecznym miejscem bitwy między St. Patrick a jadowitymi wężami i diabłami, które nękały Irlandię. Z pomocą św. Michała, „pogromcy smoków” (smoki równe wężom w starożytnych mitologiach), mamy wyraźne oznaki dawnych wspomnień ludowych o zniesieniu pogańskich dróg przez nową religię chrześcijaństwa.

Wyspa Skellig Michael

Wyspa Skellig Michael

Kamienne chaty pustelnika, Skelling Michael