Świątynia Tholos, Sanktuarium Ateny Pronaia, Delphi (Powiększać)
Sto mil na północny zachód od Aten, wznoszących się wysoko nad Zatoką Koryncką, stoi święta góra zwana Parnas. Pośród zalesionych sosnowych zboczy i skalistych skał świętego szczytu znajdują się piękne i wyjątkowo dobrze zachowane ruiny Delf. Miasto cudownych osiągnięć artystycznych i wielkich atletycznych spektakli podczas rozkwitu kultury greckiej w pierwszym tysiącleciu pne Delphi jest jednak najbardziej znane jako najwyższa wyrocznia starożytnego świata śródziemnomorskiego.
Według najwcześniejszych legend miejsce to było pierwotnie świętym miejscem ziemskiej bogini Gai (zwanej także Ge) i było strzeżone przez jej córkę, węża Pytona. Późniejsze legendy podają, że miejsce to było centrum świata, określone przez boga Zeusa. Dwa orły (lub kruki) zostały wypuszczone przez Zeusa z przeciwległych krańców ziemi i po wielkich lotach po niebie w końcu spotkali się w Delfach. Jeszcze późniejsza legenda głosi, że Apollo, syn Zeusa, przybył z domu na szczycie Mt. Olympus do Mt. Parnassus, aby zabić wielkiego węża Pythona. Uciekając ze szczytu Python szukał bezpieczeństwa w sanktuarium Matki Ziemi w Delfach. Jednak Apollo bezlitośnie ścigał Pythona i przejął witrynę. Później żałując za swoją zbrodnię, Apollo oczyścił się (na wyspie Krecie) i, wracając do Delf, przekonał Pana (boga kozłów z dzikich miejsc i sugestywnej muzyki), aby ujawnił mu sztukę proroctwa. W miejscu swojej bitwy Apollo wzniósł swoją własną, cudowną świątynię (ustawiając jej oś tak, aby była zgodna ze wschodem słońca w środku lata i zachodem słońca w środku zimy), a dokładnie w miejscu, w którym „wypowiadał” węża, wmurowano kamień omphalos.
Ten kamień omphalos (oznaczający starożytnych Greków jako „środek ziemi”) stał się później centrum wewnętrznego sanktuarium świątyni delficznej wyroczni. Strona pierwotnie nosiła nazwę Pytho, po wężu stróżu. Został przemianowany na Delphi po delfinie (Delphis po grecku), którą przybrał Apollo, aby sprowadzić kreteńskich żeglarzy do Delf, aby mogli zostać kapłanami w jego nowej świątyni. Jeśli chodzi o omphalos, jedna legenda mówi, że pierwotny kamień, teraz utracony, był wielkim meteorytem spadającym z nieba w najgłębszej starożytności, podczas gdy inna legenda mówi, że był to pierwszy obiekt fizyczny, który pojawił się na suchym lądzie po opadnięciu wód potopu . Kamień omphalos, który jest obecnie wystawiany w muzeum w Delfach, chociaż jest bardzo stary i rzeczywiście pochodzi z Delf, nie jest zatem oryginalnym świętym kamieniem. Ciekawie jest jednak obejrzeć ten eksponowany kamień, ponieważ jego stożkowa forma i rzeźbiarskie wzory wywodzą się ze starego filaru i kultu drzew prehistorycznych kultów bogini.
Archeologicznie (w przeciwieństwie do powyższej dyskusji mitologicznej) niewiele wiemy o wczesnych początkach Delf. Wykopaliska ujawniły, że miejscem tym była wioska mykeńska od 1500 do 1100 pne, podczas której główny nacisk religijny kładziony był na kultowy kult Bogini Ziemi. Około 1000 rpne kult Apollina stał się dominujący, gdy ten nowy bóg został wprowadzony przez Dorian lub innych ludzi z północnego regionu Grecji. Wyśmienite wykorzystanie tego miejsca trwało podczas okupacji Apollina, a dzięki staraniom politycznie bystrych kapłanów Delphi osiągnęło sławę Panhellenic jako ważna świątynia wyroczni do VII wieku pne.
Kobiety, które uważano za bardziej wrażliwe niż mężczyźni na wyrozumiałe moce tego miejsca, najpierw kąpały się w wodach pobliskiej świętej wiosny kastylijskiej (podobno powstały, gdy skrzydlaty koń Pegaz uderzył kopytem w ziemię, i być faworyzowanym przez Muzy). Następnie pili ze świętej wiosny Kassotis, wdychali opary płonących liści laurowych i wreszcie, siedząc w medytacji w pobliżu kamienia omphalos, weszli w stan wizjonalnego transu. Wiele archaicznych relacji o Delfach mówi, że kapłani kapłańskie, znane jako pytiausiadł na trójnożnym krześle usytuowanym nad szczeliną w ziemi, z której emanowały opary wywołujące trans. Plutarch (46–120 ne), grecki filozof, który służył jako kapłan w Delfach, i Strabo (64 pne - 25 ne), starożytny geograf, każdy z nich opowiadał o oparach geologicznych, znanych jako pneuma, co spowodowało wizjonerskie stany transu. Plutarch skomentował również, że gazy mają słodki zapach i że kapryśne kapłanki po wdychaniu gazów często zachowywały się jak biegacze po wyścigu lub tancerze po ekstatycznym tańcu. Podróżnik pokolenia po Plutarch zauważył, że źródło Kassotis, na zboczu nad świątynią, zniknęło pod ziemią, a następnie pojawiło się ponownie w Adyton, jest to pokój wewnątrz świątyni Apolla, w którym siedziały wyrozumiałe kapłanki. Warto zauważyć, że słowo pneuma, co oznacza gaz, parę i oddech, doprowadziło do angielskich słów zapalenie płuc i pneumatyka.
Do niedawna ta sprawa była uważana za fabrykację z czasów postfalskich. Francuscy archeolodzy rozpoczęli kopanie ruin w 1892 r., Kopiąc do fundamentów świątyni, ale nie znaleziono dowodów pęknięcia ani oparów. W 1904 r. Odwiedzający angielski uczony AP Oppé oświadczył, że starożytne wierzenia w opary świątynne były wynikiem mitu, pomyłki lub oszustwa. Oxford Classical Dictionary z 1948 r. Wyraził dominujący pogląd:
„Wykopaliska uczyniły nieprawdopodobną postklasyczną teorię przepaści z mefitycznymi oparami”.
Jednak pod koniec lat 1990. geolog, archeolog, chemik i toksykolog połączyli siły, aby przedstawić bogactwo dowodów sugerujących, że starożytne legendy były w rzeczywistości dokładne. Okazuje się, że leżące u podstaw skały regionu składają się z tłustego wapienia bitumicznego złamanego przez dwie ukryte uskoki przecinające się dokładnie pod zrujnowaną świątynią. Ruchy tektoniczne wzdłuż uskoków wytworzyły tarcie, które podgrzało wapień do temperatury, w której metan, etan i etylen odparowały w petrochemikaliach. Dwie uskoki spowodowały również pęknięcia, przez które podziemna woda źródlana i opary mogą unosić się na powierzchnię i pomagać w wywołaniu wizji. W szczególności naukowcy odkryli, że kobiety komunikujące się z wyrocznią prawdopodobnie znalazły się pod wpływem etylenu - pachnącego, ale psychoaktywnie silnego gazu, niegdyś używanego jako środek znieczulający. W lekkich dawkach etylen wywołuje uczucie bezcielesnej euforii i wizjonerskiego wglądu. Jeśli chodzi o działanie etylenu, kilka lat temu amerykańska anestezjolog Isabella Herb odkryła, że 20 procentowa mieszanina etylenu powodowała utratę przytomności, ale niższe stężenia wywoływały stany transu, w których pacjenci pozostawali przytomni, byli w stanie siedzieć wyprostowani i odpowiadać na pytania oraz doświadczać stany poza ciałem i euforia.
Wcześniej archeolodzy badający świątynię Apolla i jej komnatę wyroczni zauważyli kilka anomalnych cech architektury świątyni. The Adyton, wewnętrzne sanktuarium, w którym siedziały wyrozumiałe kapłanki, zostało ustawione na dwa do czterech metrów poniżej poziomu otaczającej podłogi; był asymetryczny, z przerwą w wewnętrznej kolumnadzie, w której kiedyś znajdowała się zaginiona struktura; W fundamentach przy zagłębionym obszarze wbudowano podziemne przejścia i odpływ wody źródlanej. Każda z tych cech wydaje się wskazywać, że Świątynia Apollina została specjalnie zaprojektowana tak, aby obejmowała określony obszar terenu, w którym wydobywały się przepiękne wody i opary, a nie świątynię, która została stworzona do przechowywania wizerunku bóstwa, takiego jak głównym celem innych greckich świątyń.
Pytania dotyczące przyszłości będą zadawane kapłankom wyrozumiałym. Odpowiedzi, interpretowane przez męskich kapłanów, a następnie wypowiedziane wierszem, okazały się tak dokładne, że wyrocznia delficka zaczęła wywierać ogromny wpływ polityczny i społeczny w greckim imperium przez prawie tysiąc lat. Źródła historyczne wskazują, że wyrocznia delficka była otwarta tylko jeden dzień w miesiącu w ciągu dziewięciu miesięcy roku, kiedy Apollo był uważany za rezydenta tego miejsca. Z różnych powodów wyrocznia delficka podupadła do I wieku naszej ery, a ostatnia odnotowana wyrocznia miała miejsce w 1 roku ne. Chrześcijański cesarz Teodozjusz oficjalnie zamknął rozległą świątynię w 362 r., Sygnalizując w ten sposób koniec starożytnej tradycji greckich wyroczni i panowania nowego boga chrześcijaństwa. Delfy zostały porzucone na żywioły i stopniowo popadały w ruinę.
Zaglądając przez zasłony legendy i mitu, możemy odkryć w Delfach historię starożytnego miejsca bogini, które zostało później przejęte przez kulturę, której głównym bóstwem był męski bóg. „Włócznia” węża może być interpretowana jako oznaczenie punktu wiązki energii (niewielki obszar skoncentrowanej energii w miejscu mocy) włócznią z kamienia, a także symbol męskiego uzurpacji kobiecego sanktuarium bóstwa. Kamień omphalos i wcześniejszy kamień znacznikowy, który zastąpił, zostały wykorzystane do gromadzenia, koncentracji i emanowania energii miejsca mocy z korzyścią dla miejscowej ludności. Od najdawniejszych czasów uznawano, że szczególna energia tego miejsca, a także opary chemiczne unoszące się z głębi ziemi, wywołują prorocze wizje u ludzi, aw konsekwencji z czasem rozwinął się quasi-religijny kult.
Zdjęcie pokazuje pozostałości świątyni Tholos w Sanktuarium Ateny Pronaia, ze świętymi Mt. Parnas w tle. Athena Pronaia, położona około pół mili od głównej koncentracji budynków w Delfach, była bramą do Delf. Miejsce to, zajmowane od czasów neolitu (5000-3000 pne), a później przez mykeńczyków, może faktycznie poprzedzać Delfy jako święte miejsce. Pierwotnie poświęcone kultowi Bogini Ziemi, sanktuarium zostało ostatecznie zajęte przez olimpijskie bóstwa, w szczególności Atenę. Athena, strażniczka mądrości i świadomości duchowej, kontynuowała starożytną cześć kobiecej zasady i wprowadziła nabożeństwo do Matki Ziemi w Klasyczny Wiek Grecji. Świątynia Tholos, zbudowana na początku IV wieku pne, ma niezwykły okrągły kształt. Ten kształt i ozdobione liśćmi stolice jego korynckich kolumn są reprezentacjami świętych gajów leśnych starej religii Bogini Ziemi. Pisanie w Ziemia, świątynia i bogowie, Vincent Skully komentuje to
„Omphalos, czyli pępek, który miał oznaczać środek świata, przechowywano w sanktuarium samej świątyni Apolla (w centrum pobliskiego Delf), ale sanktuarium Tholosa z Ateny wydaje się wyraźniej przywoływać pępek Ziemia niż jakikolwiek inny budynek. ”
Mt. Parnassus, oprócz innych mitologicznych skojarzeń, zajmuje podobną pozycję w greckich legendach jak Mt. Ararat trzyma się w Starym Testamencie. Po ustąpieniu wód wielkiej powodzi łódź podobna do arki, niosąca Deucaliona i jego żonę Pyrrha, wylądowała na Mt. Parnas. Wysoko na górze Deucalion zwrócił się do Themis, mieszkającej na ziemi bogini, o radę, jak zaludnić ziemię ludźmi. Temida poinstruowała Deucaliona i Pyrrha, aby rzucali kamieniami przez ramię, które są „kościami” Matki Ziemi, i że kamienie zostaną przekształcone w pierwszych ludzi. Temida (która była kolejną córką Gai, autorstwa Urana), również figuruje w alternatywnej legendzie o wyroczni delficznej. W tej relacji Themis zastąpił Gaję jako strażnika świętej Mt. Parnassus, a później instruował Apollina w sztuce proroctwa. W tych mitach Apollo nie zabija węża Pytona, a raczej złą smoczą znaną jako Delphyne. Python następnie staje się strażnikiem cudownej świątyni Apollina, podczas gdy Temida nadal przebywa na Górze Mt. Parnas. Mt. Parnassus jest także legendarnym domem Muz (trzy lub dziewięć według różnych legend), którzy są boskimi śpiewakami i muzykami, których muzyka oczarowała bogów. Połączenie muz z górą uczyniło ją źródłem inspiracji poetyckiej i ulubionym celem pielgrzymek poetów.
Kolejnym dodatkiem do tajemnicy Delphi są badania starożytnych badaczy tajemnic, Paula Broadhursta i Hamisha Millera. Po ich eksploracji i mapowaniu wyrównania świętych miejsc wzdłuż tak zwanych linii św. Michała i Marii w południowej Anglii (opisane w książce Słońce i Wąż), Broadhurst i Miller spędzili dziesięć lat studiując inne ustawienie, które przechodzi przez świątynię Delf. Począwszy od Skellig Michael w Irlandii, niezwykłe wyrównanie rozciąga się na 2500 mil, przechodząc przez wiele starożytnych świętych miejsc w Kornwalii, Francji, Włoszech, Grecji i Izraelu. Czytelnicy zainteresowani dowiedzeniem się więcej o tym ułożeniu świętych miejsc i jego fascynującym związku z cudowną świątynią Delf Taniec smoka przez Broadhurst i Miller.
Czytelników zainteresowanych pogłębieniem wiedzy na ten temat zachęca się do zapoznania się z pracami Vincenta Scully'ego, Richarda Geldarda, Tonów Brunesa, Matthew Dillona, Jeana Richer, Nanno Marinatosa i Roberta Lawlora wymienionych w Bibliografia Grecji.
Dodatkowe informacje na temat badań naukowych odurzających gazów w Delphi można znaleźć w artykule Kwestionowanie Delficznej Wyroczni autorzy: John R. Hale, Jelle Zeilinga de Boer, Jeffrey P. Chanton i Henry A. Spiller w sierpniowym numerze czasopisma Scientific American.
Martin Gray jest antropolożką kultury, pisarką i fotografką specjalizującą się w badaniu tradycji pielgrzymkowych i miejsc sakralnych na całym świecie. W ciągu 40 lat odwiedził ponad 2000 miejsc pielgrzymkowych w 165 krajach. The Światowy przewodnik pielgrzymkowy na stronie Sacredsites.com jest najbardziej wszechstronnym źródłem informacji na ten temat.Przewodniki po Grecji
Martin poleca te przewodniki turystyczne
Aby uzyskać dodatkowe informacje:
