Przydrożna kapliczka na drzewie, południowe Indie
Podczas gdy Indie słyną z wielkich kompleksów świątynnych, ważne jest, aby zrozumieć, że każda z wielkich świątyń miała swoją genezę jako mała świątynia ludu wiejskiego. Na długo przed przybyciem pielgrzymów z odległych krain i na długo przed tym, zanim mecenat królewski umożliwił budowę ogromnych, stylizowanych budowli świątynnych, poszczególne miejsca rzeczne, źródła, jaskinie, drzewa i skały były znane miejscowej ludności jako miejsce zamieszkania różnych duchy ziemi. Pierwsze kapliczki były prostymi, krytymi strzechą lub drewnianymi ogrodzeniami, zbudowanymi na świętym kamieniu ducha lub pod świętym drzewem. Struktury te miały przede wszystkim charakter użytkowy w tym sensie, że wyznaczały granice przestrzeni sakralnej i ułatwiały gromadzenie miejscowej ludności ludowej w celach rytualnych.
Same ogrodzenia nie były początkowo uważane za święte - mieściły w sobie tylko sacrum - jednak z biegiem czasu konstrukcje również zaczęto uważać za święte. Skała świętej klauzury była uważana za aspekt statyczny, ziemski, „męski”, święte drzewo za aspekt dynamiczny, płodny, „kobiecy” i razem reprezentowały twórczą podstawę życia. Pod ziemią świętego kamienia iw gałęziach świętego drzewa żył mityczny wąż. Wijąc się kręto i łatwo przez te dwa królestwa, tajemniczy i długowieczny wąż ma reprezentować oba królestwa i, co ważniejsze, energetycznie je łączyć. Na całym rozległym obszarze starożytnych Indii, od południa Dravidian po cywilizacje Doliny Indusu na północy, wąż jest związany z magicznymi miejscami hermafrodytycznego ducha ziemi.
Święte drzewo i bóstwo rezydentne
Aby uzyskać dodatkowe informacje:
Przewodniki po Indiach
Martin poleca te przewodniki turystyczne