Święte góry Chin

Świątynia Pu Tuo Shan, Chiny (Powiększać)

Dzięki dokładnym historycznym zapisom wydarzeń, które miały miejsce ponad trzy tysiące lat temu, Chiny mają jedną z najstarszych zarejestrowanych historii w jakimkolwiek kraju na ziemi. Jednak z czasów legendarnych, na długo przed opracowaniem zapisów historycznych, znajdujemy pierwszą wzmiankę o świętych górach w Chinach. Dlaczego niektóre góry uważano za święte? Być może najbardziej prymitywnym powodem było przekonanie, że góry, szczególnie te najwyższe, były filarami oddzielającymi niebo od ziemi. Według jednej ze starożytnych chińskich kosmologii królestwo nieba obejmowało królestwo ziemi i z tego przekonania zrodziła się idea, że ​​niebo może upaść, jeśli nie zostanie wsparte. Wierzono, że góry spełniają tę funkcję. W micie „Zadośćuczynienia Nieba” bogini Nu Wa, naprawiając połamane niebo, zabiła ogromnego żółwia i wyprostowała cztery stopy jako filary wspierające w czterech kwartałach. Te cztery filary pozwoliły światu znów cieszyć się spokojnym i harmonijnym życiem, a później zostały uznane za najwcześniejsze święte góry.

Innym powodem uświęcenia poszczególnych gór są legendy i mity zarówno szamanizmu, jak i wczesnego taoizmu. Legendy te mówią o mędrcach i mistykach, często nazywanych „nieśmiertelnymi”, którzy żyli głęboko w górskiej dziczy, żyli na diecie rzadkich ziół i egzotycznych eliksirów i żyli w wieku od 400 do 800 lat. Obszary górskie, w których mieszkali mędrcy, zaczęły być uważane za miejsca święte, punkty dostępu do królestwa niebieskiego, a także za siedziby magicznych duchów i potężnych bóstw (w kontekście chińskim święta góra może oznaczać pojedynczy szczyt, gromadę wzgórz lub całego pasma górskiego).

Shu-ching, klasyk tradycyjnej historii opracowany około V wieku pne, wspomina, jak władca Shun (2255-2206 pne) co pięć lat pielgrzymował do czterech gór, które wyznaczały granice jego królestwa. Ofiarując ofiarę na szczycie każdej góry, rozpoczął tradycję, która przetrwała do obecnego wieku (ciekawe jest to, że chińska fraza określająca pielgrzymkę - ch 'ao-shan chin-hsiang - oznacza „oddanie szacunku górze”). Podczas gdy tylko jedna z tych gór, Tai Shan (pierwotnie zwana Tai Tsung), była wymieniana z imienia w Shu-ching, z innych źródeł dowiadujemy się, że następujące pięć gór było bardzo czczonych przez taoistów w czasach starożytnych:

• Tai Shan, taoistyczna góra wschodu, prowincja Shandong, 1545 metrów.
• Heng Shan Bei, taoistyczna góra północy, prowincja Shanxi, 2017 metrów.
• Hua Shan, taoistyczna góra na zachodzie, prowincja Shanxi, 1997 metrów.
• Heng Shan Nan, taoistyczna góra południa, prowincja Hunan, 1290 metrów.
• Song Shan, taoistyczna góra centrum, prowincja Henan, 1494 metry.

Góry te nie były jednak jedynym ani nawet najważniejszym ze świętych szczytów taoistycznych. Pisanie w Pielgrzymi i święte miejsca w Chinach (wymieniony w bibliografii pod Naquin), John Lagerwey komentuje: „Być może tutaj jest uwaga na temat„ góry taoistycznej ”. Tradycyjnie uważa się, że Pięć Szczytów (wu-yueh) jest taoistą, w przeciwieństwie do „cztery najbardziej znane (buddyjskie) góry” (ssu-ta ming shan). Chociaż zarówno historia, jak i kosmologia mogą być przywołane w celu uzasadnienia identyfikacji Pięciu Szczytów z taoizmem, góry te stanowiły już odrębną grupę w byłej dynastii Han zanim taoizm przybrał zorganizowaną formę kościelną i dopiero od końca szóstego wieku taoiści podjęli skoordynowane wysiłki, by uznać te góry za swoje. Taoistom nigdy nie udało się w pełni uzasadnić tego twierdzenia, a tylko pięciu Hua Shan i T'ai Shan, choć w zupełnie inny sposób, odgrywają znaczącą i stałą rolę w taoistycznej historii religijnej, a może nawet bardziej, że nawet te dwie góry nie są tak ważne dla historii taoistycznej, jak góry takie jak Mao Shan i Lung-hu Shan, odpowiednio, ośrodki Shang-ch'ing i taoizmu Cheng-i. Wraz z Ko-tsao Shan (w Kiangsi), centrum święceń taoizmu Ling-pao, góry te stanowiły „statyw”, na którym od początku XII wieku spoczywały oficjalnie uznane formy taoizmu ”.

W I wieku naszej ery kupcy powracający z Indii Jedwabnym Szlakiem rozpoczęli wprowadzanie buddyzmu do Chin. W ciągu następnych kilku stuleci żądni przygód chińscy pielgrzymi udali się do Indii, aby odwiedzić święte miejsca życia Buddy. Najsłynniejszym takim pielgrzymem był Hsuan-tsang (1–596), Mistrz Tripitaka, który spędził szesnaście lat w Indiach. Ci pielgrzymi powrócili z tłumaczeniem tekstów buddyjskich i, co równie ważne, z sympatią do buddyjskiej tradycji życia zakonnego. Podobnie jak pustelnicy taoistyczni, mnisi buddyści preferowali ciche medytacje i spokojne góry i głębokie lasy. Małe pustelnie, a później wielkie kompleksy klasztorne pojawiły się na wielu szczytach (niektóre wcześniej uważane przez taoistów za święte) i przez wieki buddyści zaczęli uważać cztery szczyty za mające pierwotną świętość:

• Pu Tuo Shan, buddyjska góra wschodu, prowincja Zhejiang, 284 metry. Święty Kuan-Yin, Bodhisattwa Współczucia.
• Wu Tai Shan, buddyjska góra północy, prowincja Shanxi, 3061 metrów. Poświęcony Mandziuśri, Bodhisattwie Mądrości.
• Emei Shan, buddyjska góra na zachodzie, prowincja Syczuan, 3099 metrów. Święty Samantabhadra, Bodhisattwa Życzliwego Działania.
• Jiu Hua Shan, buddyjska góra na południu, prowincja Anhui, 1341 metrów. Poświęcony Kszitigarbha, Bodhisattwie Zbawienia.

Każda ze świętych gór buddyjskich jest uważana za miejsce zamieszkania Bodhisatwy. Ci szczególni Bodhisattwowie są mitologicznymi istotami duchowymi, które oddały się służbie pomocy wszystkim czującym stworzeniom w transcendencji światowego cierpienia i osiągnięcia oświecenia. Te buddyjskie góry i wyżej wymienione taoistyczne szczyty stały się głównymi celami pielgrzymek zarówno mas Chin, jak i elity rządzącej. Przez wiele stuleci centra zakonne rozwinęły się w wielkie ośrodki nauki, sztuki i filozofii, z setkami świątyń oraz tysiącami mnichów i mniszek. Ten niezwykły sposób życia trwał nieprzerwanie aż do rewolucji komunistycznej w 1949 r. Podczas „wielkiego postępu” w latach 1950. i „rewolucji kulturalnej” w latach 1960. zarówno buddyzm, jak i taoizm zostały brutalnie stłumione, a ponad 90% chińskich świątyń i wielkie artefakty kulturowe zostały całkowicie zniszczone. Od lat 1980. aparat komunistyczny przyjął mniej niszczycielskie podejście do kultury religijnej, a zarówno buddyzm, jak i taoizm odradzają się. Niektóre klasztory i świątynie zostały zrekonstruowane, ale większość prac rekonstrukcyjnych jest źle wykonana i pozbawiona piękna artystycznego. Czytelnikom zainteresowanym bardziej dogłębnymi badaniami świętych miejsc i pielgrzymkami w Chinach zaleca się konsultacje z dziełami Naquin i Yu (i ich obszerną bibliografią), Birnbaum i Geil.

Schody do Nieba, pielgrzymi wstępujący na świętą górę Tai Shan (Powiększać)

Góra Tai Shan

Tai Shan to nie tylko górska ojczyzna bogów, takich jak Mt. Olympus w Grecji lub Mt. Synaj w Egipcie; jest uważany za samo bóstwo i jest czczony przez Chińczyków jako ich najświętszy szczyt od co najmniej trzeciego tysiąclecia pne Cesarze starożytnych Chin uważali Tai Shan za faktycznego syna Cesarza Nieba, od którego otrzymali własną władzę rządzenia ludem. Góra funkcjonowała jako Bóg, który troszczył się o ludzkie sprawy i działał również jako kanał komunikacyjny dla ludzi, aby rozmawiać z Bogiem. Mówi się, że siedemdziesięciu dwóch legendarnych cesarzy przybyło do Tai Shan, ale pierwsze znane dowody pochodzą z rzeźby w skale pozostawionej na górze w 219 rpne przez cesarza Shih-huanga, który jest pamiętany za rozpoczęcie budowy Wielkiego Muru. Dokumenty historyczne mówią o ogromnych świtach, które towarzyszyły cesarzowi podczas jego pielgrzymki do Tai Shan; linie ludzi mogą rozciągać się od dołu do szczytu góry, w odległości ponad sześciu mil. Oprócz członków rodziny królewskiej artyści i poeci również faworyzowali święty szczyt. Ściany otaczające ścieżkę w górę góry pokryte są wierszami i daninami wykutymi w kamieniu, głoszącymi znaczenie i piękno okolicy. Konfucjusz i poeta Dufu napisali wiersze wyrażające ich szacunek, a legendy mówią, że ci, którzy wejdą na górę, będą żyli, dopóki nie osiągną wieku stu lat.

Na szczyt prowadzi ponad 7000 kroków, a stoki są usiane licznymi świątyniami, karczmami, restauracjami i sklepami dla milionów corocznych pielgrzymów. Dwie ważne świątynie znajdują się na szczycie szczytu; Świątynia Jadeitowego Cesarza, niebieskiego władcy tego świata; oraz Bixia, Świątynia Księżniczki Lazurowych Chmur, córka Jadeitowego Cesarza. Świątynia księżniczki jest być może najważniejszym miejscem pielgrzymek dla chińskich kobiet. Tysiące wspinają się każdego dnia, a od czasu do czasu można zobaczyć bardzo stare kobiety z maleńkimi, związanymi stopami z czasów przedkomunistycznych. Matki, których córki nie były w stanie wyobrazić sobie, aby modlić się za wnuki, a dwie towarzyszące im boginie stojące obok księżniczki są cudownymi obrazami, z których jedna leczy dolegliwości oczu, a druga choroby dzieci.

Pielgrzymi wspinający się na górę Hua Shan, Chiny (Powiększać)

Góra Hua Shan

Uważa się, że pięć szczytów Hua Shan przypomina pięć płatków kwiatu, stąd jego powszechna nazwa „Kwiecista Góra”. Pierwotnie nazywał się Xiyue - co znaczy „góra zachodnia” - ponieważ był to najbardziej wysunięty na zachód z pięciu szczytów taoistycznych. Kręta 15-kilometrowa ścieżka prowadzi do Green Dragon Ridge (Bilong ji), gdzie inne szlaki prowadzą na główne szczyty. Z pięciu szczytów najbardziej wysunięty na południe (2,100 metrów) jest najwyższy, a tuż za nim wschodni i zachodni. Niegdyś pięć gór było usianych świątyniami, ale teraz niewiele pozostało. Dziś Hua Shan jest popularnym miejscem wycieczek pieszych wśród chińskiej młodzieży na wakacjach, ale szlaki górskie są nadal wędrowne przez oddanych pielgrzymów i wędrownych mnichów. Aby dotrzeć do niektórych świątyń i jaskiń mędrców, potrzebna jest wielka odwaga. Pielgrzymi muszą wspinać się na klify tylko z połączonym łańcuchem, aby wspierać i upadek to pewna śmierć. Trasy te zostały nazwane humorystycznymi, ale dość dokładnymi nazwami, takimi jak „Thousand Feet Precipice” i „Ear Touching Cliff”.

Pielgrzymi przygotowujący się do wejścia do świątyni Puji Si, Pu Tuo Shan, Chiny (Powiększać)

Świątynia Puji Si, Pu Tuo Shan

Putuo Shan, najniższa ze świętych gór Chin, znajduje się na małej wyspie o powierzchni zaledwie 291 kilometrów kwadratowych, pięć kilometrów na wschód od wyspy Zhoushan w prowincji Zhejiang. Szczyt Putuo Shan, oznaczający „piękny biały kwiat”, znajduje się 1060 metrów nad poziomem morza i prowadzi do niego kamienne schody z XNUMX stopniami. Święte miejsce przed przybyciem buddyzmu, wyspa pełna jest mistycznych jaskiń, spokojnych dolin, wystających klifów i złotych plaż.

Putuo Shan i jego świątynie są poświęcone bodhisattwie Avalokiteśvara, bogini współczucia. Legendy mówią, że Avalokiteśvara osiągnął najwyższe oświecenie na wyspie i że Sudhana, kolejny Bodhisattwa, przybył do Putuo Shan, aby złożyć hołd Avalokiteśvara. Góra Putuo po raz pierwszy stała się sanktuarium buddyjskim podczas dynastii Tang. Legendy mówią o indyjskim mnichu, który przybył późno o 9^th wieku, który otrzymał instrukcje i kamień szlachetny o siedmiu odcieniach od Bodhisatwy Awalokiteśwary. W 916 r. Japoński mnich Huie został uwięziony na górze Putuo, przynosząc posąg Awalokiteśwary z góry Wutai do Japonii. Modlił się do Bogini o pomoc i jego wezwanie zostało odebrane. Z wdzięcznością zbudował świątynię na górze Putuo, aby pochwalić posąg bogini, którą niósł. Jest to tak zwana świątynia Bukenqu (Niechętna do Go) na górze Putuo. Hsuan Tsang, znany mnich z dynastii Tang, również odwiedził Putuo Shan podczas jego pielgrzymki do Indii.

Avalokiteśvara (znany również jako Kuan Yin lub Guanyin) był pierwotnie męskim bodhisattwą w Indiach i Tybecie, który zmienił płeć po dotarciu do Chin. Od czasów dynastii Yuan obraz stopniowo przekształca się w wizerunek młodej kobiety, aw Putou Shan czasami przedstawia się ją trzymającą w ręku wazon, który wylewa wodę święconą, aby ulżyć cierpieniu ludzi. Bodhisattwa, w którejkolwiek z form płciowych, jest bóstwem miłosierdzia i łagodności, a jego związek z Putuo Shan wskazuje, że energetyczny charakter tego miejsca sprzyja rozwojowi współczucia w ludzkim sercu.

Trzy główne świątynie na Putuo Shan, Puji, Fayu i Huiji są jednymi z najbardziej imponujących i wyszukanych świątyń w Chinach. Świątynia Puji, zbudowana po raz pierwszy w 1080 roku za panowania dynastii Północnej Pieśni, zajmuje powierzchnię 14,000 19 metrów kwadratowych i ma dziewięć sal, dwanaście pawilonów i szesnaście komór. Chińska legenda głosi, że Avalokiteśvara urodziła się XNUMX lutego^th kalendarza księżycowego osiągnął oświecenie 19 czerwca i osiągnął nirwanę 19 września. W te daty pielgrzymi z całego kraju zbierają się na górze Putuo, aby oddać hołd Bogini. Festiwal Kuan Yin 3 kwietnia lub około XNUMX kwietnia przyciąga także tysiące pielgrzymów. Tradycja folklorystyczna na świętej wyspie mówi: „Każdy zakątek góry zawiera świątynię, a mnich pojawia się, gdy ktoś zgubi drogę”.

Klasztory Wu Tai Shan, Chiny (Powiększać)

Wu Tai Shan

Ze względu na swoje odosobnione położenie głęboko w wysokich górach północnych Chin, Wu Tai Shan było w większości nietknięte przez niszczycielską maszynerię rewolucji komunistycznej. Być może nigdzie indziej w całych Chinach nie można tak wyraźnie zobaczyć tradycyjnych sposobów i wspaniałej architektury świątynnej starych Chin. Centrum chińskiego buddyzmu przez dwa tysiące lat, Wu Tai Shan było pierwotnie świętą górą taoistyczną znaną jako Tzu-fu Shan, co znaczy „Purpurowy Pałac”, i uważano ją za siedzibę różnych taoistycznych nieśmiertelnych. Wu Tai Shan obejmuje wiele różnych gór, ale dawno temu buddyści wybrali pięć szczególnych szczytów o płaskich szczytach jako obwód świętego obszaru, stąd nazwa, która oznacza „Pięć Tarasowych Gór”. Najwyższy szczyt, na wysokości 10,033 8153 stóp, nazywa się Tarasem Północnym, a najniższy, na wysokości XNUMX stóp, nazywa się Tarasem Południowym; między tymi dwoma szczytami rozciągają się dwanaście mil gór.

Pierwsze świątynie na Wu Tai Shan zostały zbudowane za panowania cesarza Ming Di, 58-75 ne, a źródła tekstowe opisują około 200 świątyń wzniesionych podczas północnej Ch'i dynasy w latach 550-577 ne, ale następnie zniszczone. Dziś stoi pięćdziesiąt osiem świątyń zbudowanych po dynastii Tang (684–705 ne), a także najstarsza drewniana świątynia w całych Chinach, świątynia Nan Chan Si zbudowana w 782 r. Istnieje czterdzieści osiem świątyń chińskiego buddyzmu i dziesięć tybetańskich Lamasaries. Miasto Taihuai, w centrum gór Wu Tai, otoczone jest pięcioma szczytami. Większość świątyń znajduje się w pobliżu miasta. Szczyty Wu Tai i wszystkie otaczające świątynie są święte dla Mandziuśri, buddyjskiego Bodhisatwy Mądrości i Cnoty. Uczeni śledzą początek stowarzyszenia Mandziuśri z Wu Tai Shanem do wizyty indyjskiego mnicha, który odwiedził 1^st wieku naszej ery i zgłosił wizję Bodhisatwy. Uważa się, że Mandziuśri (zwany po chińsku Wenshu Pusa) mieszka w pobliżu Wu Tai Shan, a liczne legendy mówią o objawieniach Bodhisatwy jadących na niebieskim lwie w wysokich górach nad klasztorami.

Wu Tai Shan jest powszechnie znany mieszkańcom Chin, a także buddystom w Japonii, Indiach, Sri Lanks, Birmie, Tybecie i Nepalu. Buddyzm Wu Tai jest nierozerwalnie związany z japońskim i miał wielki wpływ na ten kraj. W poszukiwaniu prawdy buddyjskiej tacy znani mnisi jak Ennin i Ryoosen w dynastii Tang oraz Choonen i Seisan w dynastii Song odbywali długie pielgrzymki do Wu Tai Shan. Mistrz tantryczny Amoghavajra również przyszedł tutaj medytować.

Statue of Bodhisattva Manjushri, Wu Tan Shan, Chiny (Powiększać)