Święte miejsca Maroka

Minaret Meczetu Koutoubia, Marrakesz, Maroko (Powiększać)

Święte miejsca Maroka i pielgrzymka islamska z Afryki północno-zachodniej

Islam został przywieziony do Afryki Północnej przez wczesnych arabskich wojowników podbijających terytoria (Oqba Ben Nafi w 680 i Moussa Ben Nosair w 703 - 711) oraz przez kupców podróżujących tam iz powrotem wzdłuż starożytnych szlaków karawan transsaharyjskich. Pierwsze afrykańskie pielgrzymki do Mekki odbyły się z Kairu w czasach dynastii Fatamid (909–1171). Ci wczesni muzułmanie, podróżując karawanami wielbłądów przez półwysep Synaj do Arabii w regionie Hijaz (gdzie znajduje się Mekka), wyznaczyli trasę, która była używana nieprzerwanie aż do XX wieku. W XIII wieku szlaki pielgrzymkowe w Afryce Północnej z tak dalekiego zachodu, jak Maroko łączyły się z karawaną z Kairu do Mekki. Regularnie uruchamiano trzy przyczepy kempingowe z marokańskich miast Fez, Marrakesz i Sijilmasa. Często łączyli się na trasie i pod wspólnym przywództwem szli na wschód przez pustynię Afryki Północnej. Wielkie karawany złożone z pielgrzymów, kupców i strażników często miały tysiąc lub więcej wielbłądów. Przebywając może dwadzieścia mil dziennie i odwiedzając legendarne islamskie meczety w Tlemcen (Algieria) i Kairouan (Tunezja), dotarli do Egiptu wiele miesięcy. Począwszy od XIX w. Szlak morski przez południową część Morza Śródziemnego do Aleksandrii stał się najbardziej uprzywilejowanym szlakiem marokańskich pielgrzymów podróżujących do Mekki.

Wczesne zapiski pokazują, że tradycja pielgrzymek islamu w Afryce Zachodniej pochodzi z XIV wieku, kiedy niektórzy władcy tego regionu, niedawno nawróceni na islam, zaczęli wprowadzać nauki islamu w życie. Ci królewscy pielgrzymi podróżowali we wspaniałym stylu z setkami niewolników i wojowników, niosąc prezenty dla władców, przez których terytoria przechodzili, i dla bezpieczeństwa często dołączali do karawan transsaharyjskich podróżujących z Maroka do Egiptu. Wraz z rosnącą islamizacją terytoriów Afryki Zachodniej w XV i XVI wieku praktyka pielgrzymek królewskich przestała być zastępowana przez dużą liczbę pielgrzymów chłopskich. Kilka szlaków pielgrzymkowych przez sawanny subsaharyjskie stopniowo rozwijało się między 14 a 15 rokiem, kiedy islam został wprowadzony do tych regionów. Niebezpieczeństwa i trudności związane z korzystaniem z pielgrzymek zarówno przez Saharę, jak i sawannę były ekstremalne. Ryzyko śmierci na pielgrzymce z powodu chorób, pragnienia i przemocy było znaczne, podobnie jak możliwość zniewolenia. W niektórych okresach warunki były uważane za tak złe, że nie spodziewano się powrotu pielgrzymów do Mekki do domu. W dniu wyjazdu byli zobowiązani do sprzedaży nieruchomości i do wyboru żony, jeśli nie będą im towarzyszyć.

Dwudziestowieczna europejska okupacja Sahary i ziem sawannowych przyniosła zwiększone bezpieczeństwo i poprawę transportu, które miały zrewolucjonizować pielgrzymkę do Mekki i znacznie zwiększyć liczbę pielgrzymów przybywających z Afryki Zachodniej. Na początku XX wieku koleje przewoziły tysiące zamożnych pielgrzymów, podczas gdy mniej zamożni chodzili po torach. Transport samochodowy i autobusowy dodatkowo przyczynił się do wzrostu liczby pielgrzymów. Do połowy XX wieku szlak sawanny, ze względu na mniej nierówny teren, w większości zastąpił znacznie starszą trasę Sahary.

W latach 1950. podróż samolotem jeszcze bardziej zwiększyła liczbę pielgrzymów udających się do Mekki, ale nie kosztem szlaków lądowych. Szlaki pielgrzymkowe na lądzie są nadal popularne. Czynniki wyjaśniające tę dalszą pielgrzymkę lądową obejmują biedę (taryfa lotnicza jest zbyt kosztowna dla większości Afrykanów), chęć pielgrzymów do odwiedzenia słynnych miejsc islamu w Afryce Północnej, a przede wszystkim przekonanie, że trudności na trasach lądowych ( w przeciwieństwie do szybkich i łatwych tras lotniczych) faktycznie zwiększają duchową korzyść pielgrzymki. Jednak czynnikiem postkolonialnym hamującym swobodny przepływ pielgrzymów w Afryce Północnej był wzrost nacjonalizmu i zamykanie granic podróżnikom lądowym. Kraje źródłowe nie chcą stracić populacji, a kraje wzdłuż szlaków lądowych obawiają się rozwoju znacznych grup mniejszościowych.

Święte miejsca w Maroku

Rozsiane po pustyniach, wybrzeżach i górach Maroka są święte miejsca i miejsca pielgrzymkowe charakterystyczne dla rdzennej kultury berberyjskiej oraz ludu rzymskiego, żydowskiego i islamskiego, który osiadł na północno-zachodnich krańcach kontynentu afrykańskiego. Pierwsi mieszkańcy tego regionu, zwani Maghreb, byli Berberowie (słowo Berber pochodzi od greckiego słowa barbarzyńcy a antropologowie uważają, że Berberowie mogą mieć dalekie pochodzenie europejsko-azjatyckie). Kartagińska obecność handlowa została dobrze ugruntowana wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego w III wieku przed naszą erą. Rzymianie, którzy zbudowali swoje wielkie miasto Volubilis we wnętrzu, poszli za tym w I wieku naszej ery. Najważniejszymi i najtrwalszymi imigrantami byli jednak Arabowie Islamscy, którzy zaczęli wkraczać do Maghrebu w latach 3–1.

W 788 (lub 787) ne miało miejsce wydarzenie, które na zawsze zmieniło trajektorię kultury marokańskiej. Idris ibn Abdallah (lub Moulay Idris I, jak go nazywają w Maroku), prawnuk proroka Mahometa uciekł na zachód od Bagdadu i osiadł w Maroku. Spadkobierca kalifatu Umajjadów w Damaszku, Moulay uczestniczył w buncie przeciwko dynastii Abbasydów (który przejął przywództwo dynastii Umajjadów i doprowadził do podziału między sektami szyickimi i sunnickimi). Zmuszony do ucieczki od zabójców Abbasydów, Moulay początkowo znalazł azyl w Tangerze, ale wkrótce potem usiłował znaleźć się wśród pozostałości starego rzymskiego miasta Volubilis. Wkrótce przeniósł się do pobliskiego regionu Zerhoun, gdzie założył miasto o nazwie Moulay Idris lub Zerhoun (i które jest najbardziej czczonym miejscem pielgrzymek w całym Maroku). Lokalne plemiona berberyjskie, namiętne neofity islamu, były przekonane o potędze Moulaya jako króla i iman (przewodnik duchowy) i jego wzorowe postępowanie wkrótce zapewniło mu panowanie nad wieloma plemionami berberyjskimi.

Święte miasto Zerhoun, Maroko (Powiększać)


Dziedziniec Zawiya of Moulay Idris I, Zerhoun, Maroko (Powiększać)

Rosnąca moc Moulaya Idrisa zaniepokoiła kalifa Abbasydów, który wysłał zabójcę, aby go otruł w 791 roku. Śmierć Idrisa i wynikająca z tego destabilizacja nowo powstałego państwa Umajjadów w Maroku zachwyciły Kalifa w Bagdadzie. Wkrótce jednak obraz się zmienił. Jedną z konkubin Idrisu urodziłem syna dwa miesiące po śmierci ojca. To dziecko wyrosło na niezwykłą istotę. Pisarz Idris II, historyk Rom Landau, mówi: „W tradycji Marokańczyków Idris II był istotą o niemal magicznych cechach. Z pewnością musiał być wyjątkowym młodym mężczyzną. W wielu momentach przypomina nam się najwięksi mędrcy islamu, Ibn Sina lub Awicenna: w wieku czterech lat Idris najwyraźniej potrafił czytać, w wieku pięciu lat, w wieku ośmiu lat znał Koran na pamięć, a do tego czasu podobno opanował mądrość wszystkich wybitnych sawantów. Był także prawdziwą siłą fizyczną, a kiedy w wieku trzynastu lat został oficjalnie suwerenny w 805 r., Osiągnął już wytrwałość, której ludzie dwa razy w swoim wieku nie byli w stanie naśladować. Jego głęboka wiara islamska wzmocniła wszystkie te zalety i zwiększyła oddano mu cześć ”.

W 809 roku Idris II odbudował miasto Fez na lewym brzegu rzeki Fez (dwadzieścia lat wcześniej jego ojciec założył miasto na prawym brzegu). W ciągu następnych dziewiętnastu lat, aż do śmierci w 828 roku w wieku 35 lat, Idris II zaczął jednoczyć Maroko, budować swoje mocne przywiązanie do islamu i przygotowywać drogę dla arabizacji bezpostaciowego i głównie plemiennego społeczeństwa. Czyniąc to, zgromadził w jednej wierze i pod jednym sztandarem jądro przyszłego stanu. Przez następne dwanaście lat tradycja monarchiczna ustanowiona przez Idrisa I i II utrzymała się w Maroku, a postęp kulturowy kraju stał się ściśle powiązany z każdą kolejną dynastią. Szlachetne piękno wielkich meczetów - jednego z najwspanialszych przykładów architektury islamskiej - zawdzięczamy patronatowi sułtanów z dynastii Almohadów, Marinidów i Sa'dian.

Przez wieki mauzolea (miejsca pochówku) Moulay Idris I w Zerhoun i Moulay Idris II w Fez stały się głównymi miejscami pielgrzymek w Maroku. (Początkowo sądzono, że Idris II został pochowany, podobnie jak jego ojciec, w Zerhoun, ale odkrycie w 1308 r. Nieuszkodzonego ciała w Fezie dało impuls do ustanowienia kultu Moulay Idris II. Lokalne kobiety, które przychodzą zapalić świece i kadzidło, i módlcie się za poród, czcijcie sanktuarium kultu. Sułtan Moulay Ismail przebudował samą świątynię w XVII wieku.)

Istnienie miejsc pielgrzymkowych innych niż święte sanktuarium Ka'ba w Mekce jest kontrowersyjnym tematem w islamie. Ortodoksyjni muzułmanie, zgodnie z dyktatami objawień Mahometa w Koranie, stwierdzą, że nie może być innego miejsca pielgrzymek niż Mekka. Podobnie Ortodoksja utrzymuje, że wiara w świętych nie jest Koraniczna. Rzeczywistość jest jednak taka, że ​​święci i miejsca pielgrzymkowe są niezwykle popularne w całym świecie islamskim, szczególnie w Maroku, Tunezji, Iraku i szyickim Iranie. Edward Westermarck, znany badacz kultury marokańskiej (Rytuał i wiara w Maroku) pisze, że

„Kult świętych wyrósł na gruncie wcześniejszego pogaństwa; a jego wzrostowi w istocie sprzyjał surowy monoteizm islamu, który sprawił, że wstawiennicy byli niezbędni do wypełnienia luki dzielącej ludzi od ich boga. Gdy rozprzestrzenił się na Afrykę, znalazł świeże wsparcie dla rodzimych pomysłów Berberów, a ich wiara w wróżby lub święte kobiety z pewnością miała coś wspólnego z dużą liczbą świętych kobiet wśród ich islamskich potomków ...... Miejsce, które jest w jakiś sposób związane z jego święty bierze udział baraka i są oznaczone na różne sposoby i pod różnymi nazwami. Znany święty często ma qo'bba or qu'bba wzniesiony nad jego grobem. Zazwyczaj jest to kwadratowy, bielony budynek z drzwiami do podkowy i ośmiokątną kopułą. The qo'bba rozwinął się z namiotu, który Arabowie w dawnych czasach przelatywali nad ciałem ważnej zmarłej osoby. Najświętszą częścią świątyni, w której pochowany jest święty, jest sam grób. Grób ważnego świętego jest często oznaczony cenotafią, zwaną Darbuz, jest to duża skrzynia pokryta kolorową tkaniną, na której wyszywane są fragmenty z Koranu. Świętość świętego jest przekazywana nie tylko budynkowi, w którym jest pochowany, i przedmiotom w nim zawartym, ale wszystkim, co jest w jego wnętrzu horm or zaszkodzić, czyli święta domena świętego. The horm może być ograniczony do budynku nad jego grobem, ale może również rozciągać się daleko poza jego grób. Granice świętego hormonu są często wskazywane przez kamienne kopce na zewnątrz świątyni. Bardzo często kopiec z kamieni wykonany w miejscu, w którym święta osoba odpoczywała lub rozbił obóz, jest bielony i ma w nim kij z białą flagą, podobnie jak wiele otoczonych ścianami obramowań i pierścieni z kamieni. Biel jest czystym i pomyślnym kolorem, który chroni przed skalaniem i wpływami zła. Miasto lub wieś wokół świątyni jakiegoś wielkiego świętego nazywa się jego za'wia. Fez jest za'wia Mulay Idris młodszy, Zerhoun jest za'wia Mulaya Idrisa starszego ”.

Zawiya z Sidi Ali Bousseerrghine, Sefrou (Powiększać)

Typowym zjawiskiem marokańskim jest marabutyzm. Marabut jest albo świętym, albo jego grobowcem. Święty może być postacią o historycznym znaczeniu w marokańskiej kulturze (taką jak Moulay Idris I) lub mistystwem sufickim o wystarczającej pobożności lub obecności, aby przyciągnąć zwolenników. W przypadku sufickiego świętego jego wyznawcy często ograniczają się do enklawy klasztornej i wycofują się (za'wia), w które zostało przekształcone mieszkanie świętego, poświęcając się modlitwom i dziełom charytatywnym. Po śmierci świętego jego grób będzie nadal odwiedzany przez wyznawców, przekształcając się w miejsce pielgrzymek. Dziesiątki świętych z minionych wieków są nadal czczone przez Marokańczyków i ich muzułmanie, lub święta są okazją do zgromadzenia dużych tłumów w za'wiya świętego. Oprócz ich funkcji religijnych, Muzułmanie przedstawiają wyścigi konne, taniec ludowy, recitale piosenek i kolorowe targi wypełnione rodzimym rzemiosłem. Dwie najważniejsze muzułmanie są Moulay Idris starszy w Zerhoun 17 sierpnia i Moulay Idris młodszy w Fezie w połowie września.

Oprócz mauzoleum świętych marokańskich, niektóre meczety przyciągają również dużą liczbę pielgrzymów. Najważniejsze z nich to meczet Kairouine w Fezie i meczet Kutubiya (Koutoubia) w Marrakeszu.

Meczet Kairouine (pierwszy plan) i Zawiya z
Moulay Idris II (w tle), Fez, Maroko (Powiększać)

Głęboko w centrum najstarszej części Fezu wielki meczet Kairouine (Qarawiyin) jest całkowicie otoczony wąskimi alejkami, skupiskami rynków i domami przypominającymi baraki. Meczet, założony w 859 r. Przez Fatimę, uchodźczynię z miasta Kairouan w Tunezji, przeszedł kilka remontów i uzupełnień, w szczególności 956 (kiedy wzniesiono obecny minaret), 1135 i 1289 r. Wnętrze meczetu jest proste i surowe, składające się z szesnastu naw pomalowanych na biało, oddzielonych od siebie rzędami podkowy urodzonych na prostych kolumnach; pomieści 22,700 10 wiernych, którzy mogą wejść przez siedemnaście oddzielnych bram. Do meczetu przylega przestronny dziedziniec, którego podłoga jest misternie wyłożona kafelkami z setkami tysięcy precyzyjnie przyciętych czarno-białych kamieni. Na środku dziedzińca znajduje się bulgocząca fontanna, a na każdym końcu stoi pawilon na świeżym powietrzu wsparty na smukłych marmurowych kolumnach. Historyk Rom Landau pisze, że „kolumny te pokryte są misternymi rzeźbami i wspierają łuki, których podobnie rzeźbione powierzchnie sugerują raczej nacięcia złotnika niż pracy rzeźbiarza. Rzeczywiście, łuki te można by opisać jako kawałki biżuteria, a nie architektura. Z tylną ścianą przebitą drzwiami o otwartych łukach, zielonymi kafelkami na dachu i mnóstwem kolorowych kafelków, całe podwórko ma niemal operową lekkość ”. Oprócz wyjątkowej architektury, meczet Kairouine ma zaszczyt być jednym z najstarszych uniwersytetów na świecie. Wśród jego uczniów byli wielki żydowski filozof Majmonides, genialny Ibn al-Arabi oraz X-wieczny chrześcijański papież Silvester II, który spotkał się z cyframi arabskimi i systemem dziesiętnym, które później wprowadził do Europy.

Dziedziniec i minaret Zawiya z Moulay Idriss II, Fez, Maroko (Powiększać)

Wraz z upadkiem dynastii Idrisidów i powstaniem Almorawidów (1068–1145 ne) siedziba marokańskiego rządu przeniosła się z miasta Fez na południe do Marrakeszu. Wielki meczet w Marrakeszu nazywa się Kutubiya i wywodzi swoją nazwę od kutubijinlub księgarzy, którzy pierwotnie skupili się wokół podstawy meczetu. Rozpoczęty około 1150 r., Krótko po podboju miasta przez dynastię Almohad (1145–1250 ne), został ukończony przez sułtana Yacouba Mansoura w 1199 r. Dumą Kutubija jest minaret; wznosząc się na wysokość 77 metrów, jest jednym z najbardziej imponujących w całym świecie islamskim. Minarety perskie, tureckie i egipskie są zwykle cylindryczne lub ośmiokątne; Kutubija jest kwadratowa, być może zainspirowana minaretem Umayyad w Kairouan w Tunezji. Podczas gdy minarety wschodnich regionów islamu są przeważnie białe, zbudowane z cegieł lub pokryte dachówkami, minaret Kutubija zbudowany jest z ogromnych bloków miejscowego kamienia w kolorze ochry-czerwieni, który subtelnie zmienia swój odcień przy zmieniającym się kącie promieni słonecznych. Wielki meczet, jeden z największych w całej Afryce, wygodnie mieści ponad 25,000 XNUMX wiernych.

Marrakesz od dawna słynie także z licznych świętych pochowanych na cmentarzach, którym mieszkańcy miasta i okolicznych wsi zawsze okazywali wielkie oddanie. W XVII wieku sułtan Moulay Ismail, próbując zrównoważyć wpływ pielgrzymki znanej jako „Siedmiu świętych z Regraga” (podejmowanej corocznie przez plemiona na terytorium Chiadmy), zdecydował, że Marrakesz powinien mieć swoje ważne Pielgrzymka. Człowiekiem, którego kierował tym projektem, był szejk El Hassan el Youssi, którego zadaniem było wybranie jednego z wielu popularnych świętych z Marrakeszu, którzy żyli między XII a XVI wiekiem. Opierając swój wybór na renomie niektórych świętych i pamiętając o mistycznym znaczeniu liczby siedem, zorganizował pierwszą „Ziarę des Sebatou Rijal”, Pielgrzymkę Siedmiu Świętych w Marrakeszu. Te siedem świątyń jest nadal odwiedzanych do dziś.

Inne święte miejsca, miejsca mocy i świątynie pielgrzymkowe w Maroku

• Zawia (pisana także Zaouia) z Sidi Rahhal, na wschód od Marrakeszu
• Zawia z Mulay Bus'aib, Azemmur
• Zawia z Wazaan shereefs, Wazaan
• Zawia z Mulay Buselham, na wybrzeżu, na południe od Laraiche
• Jaskinia Kaf l-ihudi na Mt. Jbel Binna, niedaleko Sefrou
• Święta góra Jbel l-Hdar
• Święte wzgórze poza miastem Demnat
• Sanktuarium na wzgórzu Lalla Tamjlujt, góry Atlas, poświęcone plemieniu Unzutt
• Święte wzgórze nad miejscowością Z-Zemmij, Andjra
• Sanktuarium Boujad
• Zawia z Mulay Abd as-Salim ibn Mashish, Mt. al-Alam, góry Rif, niedaleko Chefchaouen
• Zawia z Sidi Harazin, niedaleko Fezu
• Zawia z Sidi Kacen, niedaleko Tanjier
• Zawia z Sidi Ahhmed Tijane, Fez
• Zawia z Sidi Ali Bousserghine, Sefrou
• Świeci siedmiu świętych z Marrakeszu (Sidi Bel Abbes, Sidi Mohammed ben Slimane itp.)

Czytelnicy zainteresowani bardziej szczegółowym zwiedzaniem świętych miejsc berberyjskich i islamskich powinni skonsultować się z nimi Rytuał i wiara w Maroku (tom 1) Edwarda Westermarcka.

Zobacz także:

Pielgrzymka nie-hadżdż w islamie: zaniedbany wymiar religijnego okólnikan; Bhardwaj, Surinder M .; Journal of Cultural Geography, vol. 17: 2, wiosna / lato 1998

Sufizm: jego święci i świątynie: wprowadzenie do nauki o sufizmie, ze szczególnym odniesieniem do Indii; Subhan, John A .; Samuel Weiser Publisher; Nowy Jork; 1970

Meczet Minaret Kutubijja, Marrakesz (Powiększać)


Meczet Koutoubia, Marrakesz (Powiększać)

Przewodniki turystyczne w Maroku

Martin poleca te przewodniki turystyczne