Jerozolima

Jerozolima ze względu na liczbę i różnorodność ludzi, którzy uważali ją za świętą, może być uważana za najświętsze miasto na świecie. Dla narodu żydowskiego to jest Ir Ha-Kodesh (Święte Miasto), Syjon biblijny, miasto Dawida, miejsce świątyni Salomona i wieczna stolica narodu izraelskiego. Dla chrześcijan to właśnie tam młody Jezus wywarł wrażenie na mędrcach w Świątyni Żydowskiej, gdzie spędził ostatnie dni swojej posługi i gdzie miała miejsce Ostatnia Wieczerza, Ukrzyżowanie i Zmartwychwstanie. Również wielce czczony przez muzułmanów, to tam prorok Mahomet wstąpił do nieba. Chociaż Jerozolima była bardzo naładowana intensywnym oddaniem religijnym i odwiedzana przez niezliczonych pielgrzymów i mędrców, Jerozolima została spustoszona przez trzydzieści wieków wojen i sporów. To miejsce piękna i boskości, tajemnicy i paradoksu; święte miejsce, którego żaden współczesny poszukiwacz duchowy nie powinien przegapić.

Najwcześniejsze ślady osadnictwa ludzkiego w Jerozolimie pochodzą z późnej epoki chalkolitu i wczesnej epoki brązu (3000 BC). Wykopaliska wykazały, że po południowej stronie góry Moria istniało miasto, zwane także Wzgórzem Świątynnym. Nazwą tego miasta było Urusalim, słowo prawdopodobnie pochodzenia semickiego, które najwyraźniej oznacza „Fundację Shalem” lub „Fundację Boga”. Na granicy Beniamina i Judy miasto zamieszkiwała mieszana populacja zwana Jebusytami. O 1000 przed naszą erą Urusalim został schwytany przez Dawida, założyciela wspólnego królestwa Izraela i Judy, i stał się stolicą królestwa żydowskiego. We wcześniejszych wędrownych latach Izraelitów ich najświętszy obiekt, Arka Przymierza, była okresowo przenoszona między kilkoma sanktuariami, ale po schwytaniu Urusalima przez Dawida Arkę przeniesiono do tego miasta w okolicach 955 BC. Arka była przenośną świątynią zawierającą dwie kamienne Tablice Prawa, które prorok Mojżesz otrzymał na Mt. Synaj Dawid przemianował swoje miasto na Jeruzalem, co znaczy po hebrajsku „miasto pokoju” i wybrał Mt. Moria jako miejsce jego przyszłej świątyni.

Mt. Moriah była już uważana za wysoce świętą z kilku powodów. Starożytna semicka tradycja głosiła, że ​​goła skała na górze była trzymana w ujściu węża Tahum i że to miejsce było przecięciem podziemnego świata i wyższego świata. Uważano to również za miejsce, w którym Abraham zbudował ołtarz, na którym przygotowywał się do poświęcenia swego syna Izaaka. W tym samym miejscu patriarcha Jakub zebrał kamień z ołtarza, na którym miał zostać złożony jego ojciec Izaak, i wykorzystując ten kamień jako poduszkę spędził noc śpiąc na skale. Po przebudzeniu się z oszałamiającego wizjonerskiego snu Jakub namaścił kamienną poduszkę olejem, który otrzymał z nieba, a następnie kamień zatonął głęboko w ziemi, aby stać się kamieniem węgielnym wielkiej świątyni, którą później zbuduje Salomon. Ta święta strona jest znana jako Bethel, co oznacza „Brama lub Dom Niebios”.

Pierwsza świątynia Żydów została zbudowana za panowania syna Dawida, Salomona. Król Dawid planował zbudować Świątynię dokładnie w tym miejscu, w którym doświadczył objawionej wizji aniołów wstępujących po złotej drabinie w niebo. Miejsce to, klepisko Ornana Jebusyta, było pierwotnie poświęcone bóstwu żniwnemu znanemu jako Tammuz (inna nazwa bóstwa Adonis). Bóg, poprzez proroka Natana, odrzucił życzenie Dawida, najwyraźniej z tego powodu, że przelał krew, i zamiast tego poinformował go, że Świątynię wzniesie jego syn Salomon (II Sam.7: 12-13). Budowa świątyni trwała siedem lat i została ukończona w 957 pne. Wkrótce po wybudowaniu świątyni Nabuchodonozor II z Babilonu zmusił Żydów do wygnania, usunął ich świątynne skarby w 604 BC i 597 BC, a ostatecznie całkowicie zniszczył świątynię w 586 BC. W 539 pne Cyrus z Persji podbił Babilon i pozwolił Żydom wrócić do Jerozolimy. Rozpoczęła się odbudowa, a druga świątynia została ukończona przez 515 BC. Świątynia ta jednak nie zawierała Arki Przymierza, ponieważ ten święty obiekt zniknął jakiś czas przed grabieżą Nabuchodonozora.

Data zniknięcia Łuku i jego dalsze miejsce pobytu - długo tajemnica dla archeologów, historyków i badaczy biblijnych - zostały niedawno omówione przez brytyjskiego badacza Grahama Hancocka. W jego bardzo szczegółowej książce, Znak i pieczęć, Hancock przedstawia dowody, że Łuk został usunięty przez żydowskich kapłanów ze świątyni Salomona podczas rządów odstępczego króla Manassesa (687-642 BC). Łuk był następnie ukryty przez dwieście lat w żydowskiej świątyni na egipskiej świętej wyspie Elephantine na Nilu. Następnie został przewieziony do Etiopii, na wyspę Tana Kirkos w jeziorze Tana, gdzie pozostawał przez ponad 800 lat, dopóki nie został przewieziony do miasta Axum, stolicy królestwa aksytów. Kiedy to królestwo zostało przekształcone w chrześcijaństwo po 331 AD, Łuk Przymierza został umieszczony w kościele Najświętszej Marii Panny na Syjonie, gdzie pozostaje do dziś.

Pisanie w swojej książce Zagubione Tajemnice Świętej Arki, autor Laurence Gardner nie zgadza się z twierdzeniami Hancocka i stwierdza, że ​​Arka Akumitów „ Manbara Tabot, jest tak naprawdę trumną, która zawiera czczoną płytę ołtarzową znaną jako tabot. Rzeczywistość jest taka, że ​​chociaż skrzynia Axum może mieć szczególne znaczenie kulturowe w regionie, istnieją Manbara Tabotat (liczba mnoga z tabot) w kościołach w całej Etiopii. The tabotat które zawierają, to prostokątne płyty ołtarzowe, wykonane z drewna lub kamienia. Oczywiście, ceniony Manbara Tabot Axum jest przedmiotem poważnego świętego zainteresowania i, z definicji językowej, jest rzeczywiście arką - ale to nie jest biblijna Arka Przymierza ani nic podobnego ”.

Inne źródła badane przez Laurence'a Gardnera wskazują, że Łuk Przymierza został ukryty pod Świątynią Salomona za czasów króla Jozjasza (597 przed naszą erą), aby nie zostać pochwyconym przez Nabuchodonozora i Babilończyków. W jego Mishneh Torah 1180, hiszpański filozof Mojżesz Maimondes powiedział, że Salomon zbudował specjalną kryjówkę dla Łuku w tunelach głęboko pod świątynią. Prorok Jeremiasz, syn Chilkiasza, który został Najwyższym Kapłanem Jeruzalem, był kapitanem Strażnika Świątyni Chilkiasza. Przed inwazją Nabuchodonozora Hilkiah polecił Jeremiaszowi, aby jego ludzie wydzielili Łuk Przymierza wraz z innymi świętymi skarbami w podziemiach pod Świątynią. Ponad 1700 lat później grupa dziewięciu Francuzów znanych jako oryginalni Templariusze spędzili lata od 1118 do 1127, prowadząc wykopaliska pod meczetem El-Aksa na terenie starej świątyni w Jerozolimie. Odzyskali, oprócz ogromnego bogactwa złota i ukrytych skarbów, prawdziwy Łuk Przymierza. Chociaż istnienie i dokładna lokalizacja tego łuku nie są obecnie znane, templariusze wkrótce stali się jedną z najpotężniejszych instytucji religijnych i politycznych w średniowiecznej Europie.

W ciągu następnych pięciu stuleci Jerozolima została schwytana przez Aleksandra Wielkiego, kontrolowanego przez imperia hellenistyczne, egipskie i selducydzkie, a także doświadczała okresowych okresów żydowskiej wolności. W 64 pne rzymski generał Pompejusz zdobył Jeruzalem, zapoczątkowując kilka wieków rzymskich rządów. W tym okresie Herod Wielki (rządzący 37-4 BC) przebudował i powiększył Drugą Świątynię i stworzył słynny Mur Zachodni (zwany także Ścianą Płaczu) jako część konstrukcji wsporczej dla powiększonego Wzgórza Świątynnego. W 6AD Rzymianie przekazali rządy Jerozolimy szeregowi administratorów zwanych prokuratorami, z których piąty, Poncjusz Piłat, nakazał egzekucję Jezusa. W ciągu następnych dwóch stuleci Żydzi dwukrotnie zbuntowali się przeciwko rzymskim ciemiężcom, miasto Jerozolima bardzo ucierpiało, a druga świątynia została zburzona w 70 AD. W roku 135 AD cesarz rzymski Hadrian rozpoczął budowę nowego miasta Aelia Capitolina na ruinach starego Jeruzalem. Na miejscu zniszczonej świątyni żydowskiej Hadrian zbudował świątynię boga Jowisz (grecki Jowisz), ale sama świątynia została zburzona przez Bizantyjczyków po tym, jak imperium stało się chrześcijańskie.

Nawrócenie na chrześcijaństwo cesarza bizantyjskiego Konstantyna (306-337) i pielgrzymka jego matki, cesarzowej Heleny, do Jerozolimy w 326 zainaugurowało jedną z najbardziej pokojowych i dostatnich epok miasta. Według legend chrześcijańskich cesarzowa Helena odkryła relikwie „Prawdziwego Krzyża Ukrzyżowania” w miejscu Zmartwychwstania na Górze. Kalwaria. Uczeni uważają jednak, że tak zwane „odnalezienie” relikwii jest historią sfabrykowaną z powodów politycznych przez Konstantyna i jego matkę, i że relikwie krzyżowe zostały najprawdopodobniej wyprodukowane, podobnie jak wiele innych reliktów we wczesnych i średniowiecznych czasach chrześcijańskich . W każdym razie pielgrzymka Heleny i królewskie wsparcie Konstantyna umożliwiły budowę wielu chrześcijańskich świątyń w mieście.

Najważniejszym z tych chrześcijańskich sanktuariów był Kościół Grobu Świętego, który wyznaczył miejsce Zmartwychwstania i który wkrótce stał się niezwykle świętym miejscem w całym chrześcijaństwie. Ukończona w 335 AD wielka bazylika została najwyraźniej zbudowana na fundamentach wcześniejszej rzymskiej świątyni poświęconej bogini Afrodyty. W tym wspaniałym okresie budowy kościoła rozpoczęła się tradycja chrześcijańskich pielgrzymek do Jerozolimy. Najczęściej odwiedzanymi miejscami pielgrzymkowymi były Betlejem, gdzie urodził się Jezus; Golgata, miejsce jego śmierci (i gdzie legenda głosi, że czaszka Adama jest pochowana); Kościół Grobu Świętego; i Górę Oliwną, gdzie Jezus (podobno) wstąpił do nieba. Chrześcijańskie uwielbienie Jeruzalem trwało do 614 AD, kiedy Persowie najechali miasto, zmasakrowali mieszkańców i zniszczyli wiele kościołów i klasztorów.

Kopuła na Skale

Po krótkim okresie rządów perskich Jerozolima została schwytana w 638, sześć lat po śmierci Mahometa, przez muzułmańskiego kalifa Umara. Wkrótce po zajęciu miasta Umar oczyścił Wzgórze Świątynne, zbudował mały meczet i poświęcił miejsce kultu muzułmanów. Najbardziej imponującą budowlą, którą muzułmanie znaleźli w Jerozolimie, był Kościół Grobu Świętego. W pobliżu arabscy ​​zdobywcy podjęli się zbudowania bardziej spektakularnego gmachu, Kopuły na Skale, nie tylko po to, aby głosić supremację islamu, ale także po to, aby chrześcijaństwo nie kusiło nowych wyznawców islamu. Wybrane miejsce było tą samą skałą, w której wcześniej znajdowała się świątynia Jowisza Rzymian, a wcześniej dwie świątynie Żydów.

Ale był jeszcze jeden powód kultu muzułmanów w tym miejscu, ważniejszy niż polityczna celowość uzurpacji świętego miejsca innej religii. Pewien fragment w Koranie łączy proroka Mahometa z Jerozolimą i Wzgórzem Świątynnym. Ten fragment, siedemnasty Sura, zatytułowany „Nocna podróż”, mówi, że Mahomet był niesiony nocą ”od świątyni świętej do świątyni najodleglejszej, której pobłogosławiliśmy, abyśmy mogli pokazać mu nasze znaki ... Wiara muzułmańska identyfikuje dwie świątynie wymienione w tym wersecie jako znajdujące się w Mekce i Jerozolimie. Zgodnie z tradycją, mistyczna noc Mahometa odbyła się w towarzystwie archanioła Gabriela i jechali na uskrzydlonym rumaku zwanym El Burak (co oznacza `` błyskawica ''), który zgodnie z tradycją islamskiego hadisu był skrzydlatym, podobnym do konia stworzeniem, które było „mniejszy niż muł, ale większy niż osioł”. Zatrzymując się na krótko w Mt. Synaj i Betlejem w końcu wysiedli na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie i tam spotkali Abrahama, Mojżesza, Jezusa i innych proroków, których Mahomet prowadził w modlitwie. Gabriel następnie odprowadził Mahometa do szczytu skały, którą Arabowie nazywają as-Sakhra, gdzie zmaterializowała się drabina złotego światła. Na tym błyszczącym szybie Mahomet wstąpił przez siedem niebios do obecności Allaha, od którego otrzymał instrukcje dla siebie i swoich wyznawców. Po swoim boskim spotkaniu Mahomet został odesłany z powrotem do Mekki przez Gabriela i skrzydlatego konia, przybywających tam przed świtem.

W tym świętym miejscu, znanym po arabsku jako Haram al Sharif, kalif 9, Abd al-Malik, zbudował wielką Kopułę Skały między 687 i 691. Oprócz związku z „Nocną podróżą” Mahometa, Jerozolima została również wybrana jako miejsce pierwszego wielkiego dzieła architektury islamskiej ze względów politycznych. Przez krótki okres między 680 a 692 Mekka stała się stolicą rywalizującego kalifatu założonego przez Abda Allaha ibna Zubayra, który kontrolował większość Arabii i Iraku. Po wycofaniu się armii Umajjadów z oblężenia Mekki rozpoczęto budowę Kopuły, aby zniechęcić do pielgrzymek do Mekki. Często niepoprawnie nazywany Meczetem Umar, Kopuła na Skale, znany w języku arabskim jako Qubbat As-Sakhrah, nie jest meczetem do publicznego kultu, ale raczej mashhad, sanktuarium dla pielgrzymów. Do kopuły przylega meczet Al-Aksa, w którym modlą się muzułmanie. Zaprojektowana przez bizantyjskich architektów zaangażowanych przez Kalifa, Kopuła na Skale była największym monumentalnym budynkiem we wczesnej historii islamu i pozostaje do dziś jednym z najbardziej wzniosłych przykładów geniuszu artystycznego, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła (Wielki Meczet Damaszku, będący prawdziwym meczet, to najwcześniej zachowany monumentalny meczet). Kopuła ma wysokość 20, średnicę 10, a jej konstrukcja nośna wykonana z ołowiu była pierwotnie pokryta czystym złotem (prawdziwe złoto było usuwane przez wieki, a kopuła jest teraz wykonana z anodowanego aluminium). Święty kamień węgielny jest otoczony szesnastoma łukami, które wcześniej pochodziły z różnych kościołów w Jerozolimie, które zostały zniszczone podczas perskiej okupacji miasta w 614 AD. Pisząc o wyjątkowo pięknej konstrukcji z niebiańską kopułą, kolumnami z rzadkiego marmuru i wspaniałych mozaik, brytyjski autorytet w dziedzinie architektury muzułmańskiej, KAC Creswell, wykrzyknął:

„Zgodnie ze schematem, w którym wielkość każdej części jest powiązana z każdą inną częścią w pewnej określonej proporcji, budynek zamiast być zbiorem dziwnych nut staje się harmonijnym akordem w kamieniach, rodzajem żywego kryształu; a przecież tak naprawdę jest nie jest dziwne, że tego rodzaju harmonie powinny przemawiać do nas wzrokiem, podobnie jak akordy muzyczne przemawiają do naszego słuchu. Niektóre z tych stosunków są fundamentalne w czasie i przestrzeni, sięgają samych podstaw naszej natury, i wszechświata fizycznego, w którym żyjemy i się poruszamy. ”

Kopuła na Skale, choć z pewnością jedno z największych arcydzieł architektury świata, jest często błędnie rozumiane jako dzieło islamskie. Pisząc o wpływach nieislamskich na styl architektoniczny Kopuły, autor: Muzułmańska architektura religijnaDogan Kuban komentuje, że

„Historycy sztuki nieustannie badają Kopułę Skały. W kontekście architektury islamu pozostaje ona wyjątkowa, ale w architekturze rzymskiej jej forma jest bezpośrednio zgodna z późną tradycją w Syrii. Cała jej ważne cechy, od wewnętrznych podwójnych kolumnad po wielką drewnianą kopułę, okazały się być wiernymi reprodukcjami cech katedry Bosra w południowej Syrii, a jej dobrze znana mozaika jest islamska tylko w tym sensie, że słownictwo jest synkretyczne i nie obejmuje przedstawiania ludzi ani zwierząt. Cały budynek można postrzegać jako ostatni rozkwit tradycji hellenistycznej, zanim islamska synteza stworzyła własne formuły. ”

Święta skała z Sakhrah w Jerozolimie przez kilka lat było głównym świętym miejscem islamu. Kiedy Mahomet uciekł do Medyny (drugiego świętego miasta islamu), powiedział swoim wyznawcom, aby Jerozolima stała się kiblah, podobnie jak tradycja żydowska. Po kłótni z Żydami w Medynie Mahomet otrzymał objawienie od Allaha (Sura 2: 45), które nakłoniło go do zmiany orientacji kiblah od Jerozolimy do Mekki, gdzie odtąd pozostała.

Muzułmanie u władzy przed okresem budowy Kopuły iw jej trakcie tolerowali chrześcijaństwo i judaizm, umożliwiając pielgrzymom obu religii swobodne zwiedzanie Świętego Miasta. Ta era pokojowego współistnienia zakończyła się w 969, kiedy kontrola nad miastem przeszła na kalifów fatimidów w Egipcie (radykalna i nieco nietolerancyjna sekta szyicka), którzy systematycznie niszczyli wszystkie synagogi i kościoły. W 1071 Turcy seldżuccy pokonali Bizantyjczyków, wyparli Egipcjan jako władców Ziemi Świętej i zamknęli już ustalone szlaki pielgrzymkowe. Zakaz chrześcijańskiej pielgrzymki przez tych mniej tolerancyjnych władców muzułmańskich rozgniewał Europę Zachodnią i stał się przyczyną krucjat, serii najazdów, których kulminacją było zdobycie Jeruzalem w 1099. Królestwo chrześcijańskie trwało prawie 90 lat, podczas których Kopuła na Skale została przekształcona w chrześcijańskie sanktuarium i nazwana Templum Domini (czyli Świątynia Pana), kościół Grobu Świętego został przebudowany, założono hospicjum i klasztory. Miasto zostało ponownie odzyskane przez muzułmanów w 1187, rządzone było przez Mamluków od 13th do 15th wieków (z wyjątkiem krótkich okresów chrześcijańskiej kontroli w 1229-1239 i 1240-1244) oraz Turków aż do 19 wieku. Żydzi, którzy zostali wykluczeni przez chrześcijańskich krzyżowców, powrócili od 13X wieku, do połowy 19 wieku prawie połowa ludności miasta była żydowska, aw 1980 Jerozolima została oficjalnie stolicą Izraela.

Cały obszar Starego Miasta w Jerozolimie był już od starożytności naładowany potężną energią świętości, oddania i miłości duchowej. W ciągu ponad trzech tysiącleci kontrola głównych świętych miejsc miasta często zmieniała się między religiami judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. Należy jednak zrozumieć, że energia lub obecność świętości nie jest zmonopolizowana przez żadną z tych wiar, ale raczej rodzi każdą z nich. I ta święta obecność, oprócz tego, że nie zna ograniczeń dogmatów, filozofii ani polityki, ma cudowną jakość kumulowania się lub zwiększania intensywności w czasie. Święta skała Mt. Moria była najpierw miejscem kultu Jebusytów, następnie świątyniami żydowskimi, następnie sanktuarium rzymskiego boga Jowisza, później zwieńczonym Muzułmańską Kopułą Skały, następnie przejętą przez chrześcijan, a później znowu świątynią muzułmańską . Ta sama ciągłość świętego użytkowania miała miejsce również w miejscu kościoła Grobu Świętego, który przed chrześcijańskim użyciem był miejscem świątyni Afrodyty. Możemy zatem mówić o tych dwóch miejscach i wielu innych miejscach pielgrzymek w Jerozolimie, jako pojemnikach nagromadzonego ducha świętości. Ta duchowa energia została wzbogacona przez ponad trzydzieści stuleci, jak wyśmienite wino w drewnianej beczce, i promieniuje dziś przez całe miasto Stare Jeruzalem wspaniałą mocą.

Oprócz wyżej wymienionych miejsc pielgrzymi w Świętym Mieście odwiedzają również następujące miejsca. Dla Żydów najbardziej czcigodnymi miejscami są Góra Syjon, tradycyjne miejsce grobowca króla Dawida oraz Ściana Płaczu, gdzie stoi jedyna zachowana część oryginalnej świątyni króla Salomona. Pobożni chrześcijańscy pielgrzymi odwiedzą czternaście stacji Via Dolorosa, czyli „Drogi smutku”. Idąc tą drogą, najświętszą chrześcijańską arterią na świecie, pielgrzym symbolicznie przeżywa wydarzenia związane z męką Jezusa. Dodatkowo znajduje się świątynia Wniebowstąpienia na szczycie Góry Oliwnej, ogród Getsemani i Mt. Zion, miejsce Ostatniej Wieczerzy. W Kopule na Skale, pod starożytnym świętym kamieniem, znajduje się jaskinia podobna do krypty Bir el-Arweh, Studnia Dusz. Tutaj, zgodnie ze starożytnym folklorem (nie islamskim), czasami można usłyszeć głosy umarłych wraz z dźwiękami rzek raju.

Miejsce świątyni Heroda w Jerozolimie

Dodatkowe uwagi na temat żydowskiej pielgrzymki do Jerozolimy

Zarówno w tekstach biblijnych, jak i rabinicznych dotyczących okresu Drugiej Świątyni, pielgrzymka do Jerozolimy jest przedstawiana jako przykazanie obowiązujące wszystkich Izraelitów. Na przykład Exodus 23: 17 stwierdza: „Trzy razy w roku wszyscy mężczyźni pojawią się przed Panem”. Trzy razy, o których mowa w tym wersecie, to święta Paschy, Szawuota i Sukkota ........ Każdy festiwal upamiętnia inną część exodusu. W ten sposób pielgrzymki odtwarzają, fizycznie i duchowo, exodus ... Chociaż festiwale pierwotnie wiązały się z cyklem rolniczym, do czasu redakcyjnego przedstawienia tekstu otrzymały także skojarzenia historyczne. Pascha była związana z wyjściem z Egiptu. Szawuot był związany z dawaniem przykazań na górze Synaj. Sukkot był związany z latami wędrówki 40 po pustyni. Wszystkie trzy uroczystości były więc związane z wydarzeniami związanymi z przyjęciem przymierza przez Izrael, a tym samym jego narodzinami jako odrębny naród. Mitologicznie i rytualnie te trzy święta należy postrzegać jako coroczne podsumowanie i ponowne przyjęcie przymierza z Bogiem.

(Miejsce Boga w świecie: święta przestrzeń i święte miejsce w judaizmie, przez Kunin, Seth J.)

Najświętsze to najświętsze miejsce w sanktuarium, a później Świątynia, do której mógł wejść tylko kapłan. Zgodnie ze schematem ogólnie panującym w starożytnym świecie, struktura Świątyni składała się z szeregu pomieszczeń lub przestrzeni w obrębie lub za innymi pokojami, poziom świętości wzrastał wraz z postępem od przodu / najbardziej na zewnątrz do tyłu / do środka.

W Świątyni Jerozolimskiej, zbudowanej w 10X wieku pne przez króla Salomona, najbardziej oddalonym obszarem był przedsionek (ulam). Hol główny lub nawa (hekhal), w środku, było największe pomieszczenie budynku. Za nim, na tyłach budynku Świątyni, znajdował się Święty Świętych (rev), który mierzył 20 x 20 x 20.

Łuk Przymierza i dwóch cherubinów (skrzydlatych istot niebieskich) umieszczono w tym najbardziej wewnętrznym pokoju (I Kings 6: 19, 23-28). Obiekty te zniknęły po zniszczeniu świątyni przez Babilończyków w 586 BCE. Późniejsza rekonstrukcja budynku i obwodów, pół wieku później, przez tych, którzy wrócili z wygnania w Babilonii, postępowała zgodnie z planem i pomiarami Świątyni Salomona. Przez cały okres Drugiej Świątyni Święty Świętych był pustym pokojem.

Dopiero w Dzień Pojednania, kiedy musiał odpokutować za grzechy całego narodu, Najwyższy Kapłan wszedł do Najświętszego. Przygotował się na tę chwilę, oddzielając się od rodziny z tygodniowym wyprzedzeniem i pozostając w świątyni. Oczyścił się fizycznie i duchowo i przejrzał wszystkie prawa dotyczące jego służby. W Dzień Pojednania, w ramach postu, składając ofiary i spowiadając się z grzechów, Najwyższy Kapłan wszedł do Najświętszego. Położył dwie pełne kadzidełka na patelni z płonących węgli, a gdy dym wypełnił komnatę, Boska Obecność została objawiona, a naród Izraela wybaczył jej grzechy.

..... Świątynia była miejscem trzech corocznych pielgrzymek z okazji świąt pielgrzymkowych. Taki aliyah le-regal pielgrzymki odbywały się zarówno w czasach biblijnych, jak i w Drugiej Świątyni i były ważną cechą narodowego życia kulturalnego. W okresie Drugiej Świątyni pielgrzymi przybyli zarówno z diaspory, jak iz Izraela Eret. Celem pielgrzymki było złożenie obowiązkowych ofiar świątecznych. Niemniej jednak pielgrzymka trwała nawet po zniszczeniu świątyni. Ofiara była niemożliwa, a żałoba była znaczącą częścią pobytu w Jerozolimie. Pielgrzymi, widząc miejsce zniszczonej świątyni, rozdzierali szaty i recytowali: „Nasza święta świątynia, nasza duma, gdzie nasi ojcowie wielbili Ciebie, została pochłonięta przez ogień i wszystko, co było nam drogie, zrujnowane”. Przez wieki pielgrzymka do Jerozolimy w takiej czy innej formie nigdy nie ustała całkowicie, chociaż dostęp Żydów do świętych miejsc był w różnych okresach przedmiotem różnych ograniczeń i szykan. Od czasu halachah (gałąź literatury rabinicznej, która zajmuje się obowiązkami religijnymi wyznawców wiary żydowskiej) nie pozwoliła na wejście do rzeczywistego miejsca świątyni, odcinka znanego dziś jako Ściana Zachodnia, na północ od zachodniej ściany oporowej Wzgórza Świątynnego zbudowanego podczas czas Heroda w końcu stał się przedmiotem pielgrzymek i kultu w Jerozolimie (termin Ściana Płaczu został nadany Murowi Zachodniemu przez nie-Żydów, gdy zobaczyli, jak przybyli tam Żydzi).

.... Trzy święta pielgrzymkowe, które Izraelitom nakazano świętować „w miejscu, które wybierze Pan, wasz Bóg” (Deut. 16: 16), to Pascha (siedem dni w Ziemi Izraela, począwszy od 15 Nisan), Shavu „ot (jeden dzień w Izraelu, 6 Sivan) i Sukkot (osiem dni, w tym Shemini Atseret, począwszy od 15 Tishri). Święta są po hebrajsku określane jako shalosh regalim, trzy (piesze) pielgrzymki, a nazwa pochodzi od święceń biblijnych, że wszyscy dorośli (tj. W wieku 13 lub starsi) mężczyźni udają się w miejsce, które Bóg wybierze, co ostatecznie Jerozolima ... Wszystkie trzy festiwale mają znaczenie zarówno rolnicze, jak i narodowe. Pascha to „święto wiosny”, podczas którego przynoszona jest miara nowej uprawy jęczmienia (Omer), a także świętuje Exodus z Egiptu. Shavu'ot to „święto żniw”, które obchodzi koniec żniw jęczmienia i początek zbiorów pszenicy, a także dawanie Tory na górze Synaj. Sukkot jest „świętem zbierania” upraw, a także upamiętnia lata 40, które Izraelici wędrowali na pustyni.

.... aramejskie słowo, Hillula, co oznacza „święto”, pierwotnie było używane do oznaczenia przyjęcia małżeńskiego. Wśród Żydów w krajach muzułmańskich, Hillula ogólnie upamiętnia śmierć mędrca, którego duszę uważa się za zjednoczoną ze Stwórcą. Klasyczna instancja Hillula jest to, że obchodzi tradycyjną rocznicę śmierci rabina Simona Bara Yohai w Lag ba-Omer, która jest obchodzona w jego domniemanym miejscu pochówku i w jego synu Eleazar w Meron, w północnym Izraelu. Tłumy tak duże, jak ludzie 100,000, biorą udział w uroczystościach, a duże ogniska są zapalane i płoną przez całą noc. Inne Hillula to Meir Ba'al Ha-nes z 14 Iyyar (Pesah Sheni; Druga Pascha) w Tyberiadzie. W ostatnich latach grób Izraela Abu-Hatsiry („Babi Sali”) w Netivot stał się miejscem pielgrzymki Żydów pochodzenia północnoafrykańskiego w rocznicę jego śmierci na 3 Shevat. Inne miejsca pielgrzymek to jaskinia Machpelah, duża budowla herodiańska znajdująca się w Hebronie, która prawdopodobnie mieściła jaskinię pogrzebową Abrahama (Gen. 23), w której zgodnie z tradycją chowani są Abraham, Izaak i Jakub, a także ich żony (z wyjątkiem Rachel); Grób Racheli w Jerozolimie; grób Dawida na górze Syjon; groby proroków Samuela i Zachariasza w Jerozolimie; oraz uczeni i święci, tacy jak Izaak Luria w Safed i Majmonides w Tiberias.

.... Poza Izraelem, jeden z największych Hillulot to święto Lag ba-Omer na dziedzińcu synagogi El-Ghriba w Dżerbie w Tunezji. Hamadan w Persji to miejsce tradycyjnych grobów Estery i Mordocheusza z narracji Purim, a Żydzi z Babilonii czcili grób Ezdrasza w Szatt-el-Arab, w pobliżu zbiegu Tygrysu i Eufratu. Na ziemiach muzułmańskich groby czczonych rabinów stały się przedmiotem pielgrzymek, a nawet uroczystości w rocznicę śmierci ...... Wydaje się, że zwyczaj odwiedzania grobów został wprowadzony pod wpływem muzułmanów.

(Encyklopedia judaizmu autor: Wigoder, Geoffrey)

Martin Gray jest antropolożką kultury, pisarką i fotografką specjalizującą się w badaniu tradycji pielgrzymkowych i miejsc sakralnych na całym świecie. W ciągu 40 lat odwiedził ponad 2000 miejsc pielgrzymkowych w 165 krajach. The Światowy przewodnik pielgrzymkowy na stronie Sacredsites.com jest najbardziej wszechstronnym źródłem informacji na ten temat.

Dalsze czytanie:
Groby jako atrakcje: Pielgrzymka-turystyka do żydowskich świętych grobów w Izraelu
Święte miejsca pielgrzymkowe: klasyfikacja świętych miejsc żydowskich w Izraelu