Mandalaj, Myanmar (Birma)

Legendy mówią, że Budda Guatama udał się kiedyś, aby nauczać ludność Dhannavati (obecnie północny region Rakhine w Birmie/Myanmarze). Król Candra-suriya poprosił Guatamę o pozostawienie swojego wizerunku dla dobra ludzi. Budda siedział przez tydzień medytacji pod drzewem Bodhi, podczas gdy Sakka, król bogów, tworzył niezwykle piękny, realistyczny obraz. Budda był zadowolony z obrazu i postanowił nasycić go swoją duchową esencją na okres pięciu tysięcy lat.

Według starożytnej tradycji, za jego życia wykonano tylko pięć podobizn Buddy: dwie były w Indiach, dwie w raju, a piąta to Maha Muni, czyli „Wielki Mędrzec”. Archeolodzy uważają, że obraz został prawdopodobnie odlany za panowania króla Chandry Suryi, który wstąpił na tron ​​w 146 rne, około 600 lat po śmierci Buddy. Niewiele wiadomo o podróżach Maha Muniego w ciągu następnych piętnastu stuleci. Został skradziony i przeniesiony przez różnych królów. Innym razem był zakopany pod rozpadającą się świątynią w zapomnianej dżungli. Obraz został przywieziony do Mandalay w 1784 roku przez króla Bodawpayę i umieszczony w specjalnie zbudowanej pagodzie Payagi. Od tego czasu jest to najbardziej czczony wizerunek Buddy w całej Birmie.

Posąg ma 3.8 metra wysokości. Pierwotnie odlany z metalu, teraz jest w całości pokryty dwucalową warstwą złota płatkowego. Tak wiele płatków złota zostało nałożonych przez tak wiele różnych rąk, że postać ma nieregularny zarys. Każdego dnia sanktuarium odwiedza wiele tysięcy pielgrzymów, a wielki festiwal na początku lutego przyciąga setki tysięcy.

Na dziedzińcu Pagody Payagi, w pobliżu Maha Muniego, znajduje się sześć khmerskich posągów z brązu – trzy lwy, trójgłowy słoń i dwóch wojowników – które pierwotnie stały jako strażnicy świątyni Angkor Wat w Kambodży. Podobno posągi wojowników mają cudowne właściwości lecznicze. Legendy mówią, że pocieranie części ciała któregokolwiek z posągów wyleczy dolegliwości w odpowiedniej części własnego ciała. Kiedy te posągi zostały pierwotnie przywiezione do świątyni Maha Muniego po długiej i okrężnej podróży po Azji Południowo-Wschodniej, nie było z nimi związanych żadnych legend o uzdrowieniu. Po wiekach w świątyni zaczęto uważać, że posągi mają moc uzdrawiania, ale nic nie wiadomo, kiedy i jak zaczęła się ta legenda. Fascynujące jest uświadomienie sobie, że uzdrawiające moce posągów wydają się być generowane przez intencje i wierzenia niezliczonych tysięcy pielgrzymów. Z jakiegoś dawno zapomnianego powodu ludzie zaczęli kiedyś pocierać posągi, modląc się o uzdrowienie. Modlitwy te w jakiś sposób naładowały lub naładowały posągi mocą, która, jak się uważa, spowodowała wiele tysięcy przypadków cudownego uzdrowienia. Podczas gdy większość współczesnych naukowców szydzi z takiego pomysłu, faktem jest, że w inny sposób rzeczywiście miały miejsce niewyjaśnione uzdrowienia. Nie możemy podać innego wyjaśnienia tego cudownego zjawiska, ale pamiętajmy, że to, że konwencjonalna nauka nie może obecnie czegoś wyjaśnić, nie oznacza, że ​​jest to niemożliwe.