Shravanabelagola

Wielki posąg Sri Gomatheswara, Shravanabelagola

Dodatkowe uwagi na temat pielgrzymki Jain
Fragment z pism Bal Patila (Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.)

Tirtha i Tirthamkara

Podstawę etymologiczną Tirtha jako świętego miejsca kultu można właściwie prześledzić do terminu Tirthamkara, który oznacza wyzwoloną duszę zgodnie z tradycją religii Jain. Tirthamkara to osoba, która usunęła ostatnie ślady zanieczyszczenia karmicznego przywiązanego do duszy poprzez rygorystyczny ascetyczny reżim zalecany w religijnym kanonie dżinizmu, znanym jako agama i osiągnął wszechwiedzę. W ten sposób staje się twórcą tirthy lub tirthamkary, fechmistrza. To dzięki tej Tirtha, czyli brodzie, istota światowa może przekroczyć to życie i osiągnąć moksę. To właśnie w tym kontekście wyjątkowego związku Jain z terminem Tirtha, historyczną genezę tradycji świątynnej i kultu bożków lub ikon można prześledzić w praktykach religijnych Jainów od czasów prehistorycznych.

W sensie alegorycznym lub duchowym słownikowe znaczenie terminu „pielgrzym” to „podróżujący przez życie jako obcy na tym świecie”. W rzeczywistości w dżinizmie miejsce pielgrzymek nazywane jest tirtha lub tirtha-ksetra. Tirtha (dosłownie bród) jest tak nazywana, ponieważ pomaga aspirantowi w przekroczeniu oceanu samsary, który jest pełen bólu i cierpienia oraz w osiągnięciu wyzwolenia z niekończącej się rundy ponownych narodzin.

Jain Tirthamkara jest producentem takiego brodu lub mostu. Samo pojęcie pielgrzymki, udawania się do świętego miejsca w celu duchowego zbudowania, jest zawarte w określeniu Tirthamkara, które jest ostatecznym symbolem wyzwolenia dżinizmu, a także ideałem. Jest więc przedłużeniem procesu rytuału kultu w dżinizmu.

Pielgrzymka do świętych miejsc, Tirtha-Ksetras dla Jaina jest konkretnym przypomnieniem Jain Tirthamkaras, bóstw i wydarzeń w ich życiu, takich jak narodziny, nirwana, którą uważa się za świętą i niezapomnianą. Wizyta w takich miejscach jest zasłużona i oczyszczająca duchowo.

Takie wzniosłe miejsca pielgrzymek Jainów dzielą się na cztery kategorie. Kalyanaka Ksetras związane z narodzinami i innymi pamiętnymi wydarzeniami z życia Tirthamkary; Siddha-Ksetras lub Tirtha-Ksetras, gdzie niezliczeni arahaci - wyzwoleni nie-Tirthamkarowie - osiągnęli wyzwolenie; nirvana-bhumi, gdzie niektórzy Tirthamkarowie osiągnęli wyzwolenie; Atishaya-Ksetras związane z cudownymi wydarzeniami w życiu wielkich mnichów i Kala-Ksetras, cieszących się reputacją swoich pomników artystycznych, świątyń i obrazów, wiele razy, więcej niż jedna z tych cech występuje w jednym i tym samym miejscu.

Ponieważ Jain Tirthamkarowie i asceci zawsze wykonywali swoje wyrzeczenia w odosobnionych miejscach, lasach, z dala od ludzkich siedzib i szczytów gór, nie jest zaskakujące, że Jain Tirtha-Ksetras znajdują się w takich miejscach, pośród urzekających krajobrazów i spokojne otoczenie sprzyjające skoncentrowanej medytacji i duchowej kontemplacji.

Święte skojarzenie z miejscem (takie jak nirwana, narodziny Tirthamkary) nadaje mu dodatkową świętość. Dżiniści przywiązują wielką wagę do pielgrzymek do takich świątyń. Rzeczywiście, zwykły dżinizm uważa za ważny cel swojego życia, aby przynajmniej jedna wizyta z rodziną, jeśli to możliwe, do jednego lub więcej z kilku dżinizmu Tirtha-Ksetras uważanych za święte.

Podczas pielgrzymki cały czas spędzany jest na różnych czynnościach religijnych, takich jak wstrzemięźliwość, abstynencja, post, medytacja, studiowanie pism świętych, słuchanie religijnych dyskursów, śpiewanie i recytowanie pieśni religijnych lub pieśni nabożne i charytatywne.

W dżinizmie pielgrzymka jest rytuałem wspólnym dla świeckich i wspólnoty monastycznej. Pielgrzymka nadaje strukturę wędrówkom mnichów i mniszek Jain, którym nie wolno mieszkać długo w jednym miejscu i którzy w ten sposób spędzają swoje ascetyczne życie na podróżowaniu pieszo z jednego miejsca do drugiego, z wyjątkiem pory deszczowej - Warszajogi lub Chaturmasy.

Mitologiczne tło Gommateswary

Bahubali Gommateshwara był drugim synem Rishabhanatha, pierwszego Jaina Tirthankary i jego królowej Sunandy. Miał przyrodniego brata o imieniu Bharata. Po wyrzeczeniu się Rishabhy, dwaj synowie, Bharata i Bahubali, otrzymują dwa różne regiony królestwa Rishabha, aby rządziły. Wkrótce Bharata zaczął podporządkowywać sobie różne księstwa wokół siebie, a nawet chciał, aby jego brat Bahubali i dziewięćdziesięciu ośmiu innych uległy mu. Wszyscy oprócz Bahubali porzucili swoje królestwa i zostali mnichami. Sam Bahubali odmówił poddania się.

Więc Bharata wyzwał Bahubalego na polu bitwy i zaangażował go w pojedynek. Gdy Bahubali miał pokonać Bharatę, nagle zdał sobie sprawę z absurdu dumy z fizycznego zwycięstwa i porzucił walkę, został mnichem i zaczął odprawiać różne pokuty jako Jain Sramana. Wytrwale przestrzegał pokuty w pozie Kayotsakga, stawiając czoła rygorom słońca, deszczu i burzy. Zaatakowały go bestie z Jingle. Mrówki zbudowały u jego stóp kopce. Węże pełzały po jego nogach. Creepery zerwały się i zaplątały jego ciało. Jednak niezłomny pozostał niewzruszony w swoim postanowieniu osiągnięcia wyzwolenia.

Jednak, nie mogąc osiągnąć Kevala-jnana, ponieważ wciąż żywił dumę, stał wyprostowany, świadomy swojego cierpienia. Jego ojciec, Rishabhanatha Tirthamkara, poprosił swoje córki Brahmi i Sundari, aby poszły i przekonały go, by porzucił dumę. Bahubali uczynił to i osiągnął oświecenie.

Bharata podniósł na Podanpurze pozycję swojego brata. Z biegiem czasu region ten zarósł lasem, a obraz stał się niewidoczny dla wszystkich poza wtajemniczonymi. Zgodnie z tradycją Jain, to Bahubalowie jako pierwsi osiągnęli zbawienie podczas Avasarpini, schodzącego półokresu epoki czasu, a więc będąc pierwszym człowiekiem, który osiągnął wyzwolenie, stał się obiektem powszechnego kultu.

Festiwal Mahamastakabhisheka Sravana Belagola Gommatesvara

Pratishthapana mahotsava, ceremonia konsekracji wielkiego obrazu Gommateswara, odbyła się w niedzielę 13 marca 981 roku od 3.12 do 5.06 tego dnia według kalendarza indyjskiego od wschodu do zachodu słońca.

Obrzędy konsekracji były przeprowadzane zgodnie z zasadami opisanymi w tekstach Jain przez Chamundarayę, wodza naczelnego królów z dynastii Ganga z Talkad. Było to wielkie wydarzenie, którego skala odpowiadała zarówno ogromnemu wzrostowi wizerunku, jak i wzniosłemu posągowi Yajamana, gospodarza, Chamundarayi.

Wśród wielu rytuałów ceremonii konsekracji jest abhiszekka, czyli święta kąpiel, Według legendy, kiedy Chamundaraya próbował wykonać ceremonię „panchamrita-abhisheka”, czyli kąpanie wizerunku w pięciu płynach, a mianowicie. mleko, masło, miód, cukier i woda z lekkim powiewem próżności.

Ogromne ilości tych pięciu substancji zostały zebrane w wielu setkach garnków, ale ku wielkiemu irytacji Chamundarayi, kiedy płyny wylano z wielkiego rusztowania na głowę obrazu, nie spadły one poniżej pępka obrazu. Próbował raz po raz, ale na próżno, a zatem zamiar przemywania obrazu od stóp do głów został sfrustrowany. Potem pojawiła się niebiańska nimfa Kushmandini przebrana za starą biedną kobietę, trzymająca pięć płynów w małym srebrnym naczyniu beliya gola - i oświadczyła, że ​​osiągnie to, czego nie udało się odważnemu dowódcy.

Chamundaraya najpierw zaśmiał się z sugestii, ale później pozwolił jej podjąć próbę. Po czym wylała zawartość swojego małego srebrnego naczynia i oto święty płyn natychmiast spłynął i całkowicie skąpał obraz! Ta stara kobieta była nikim innym jak Gullikajiji, a jej oddanie uczyniło cud, którego tak potężny pastor jak Chamundaraya nie byłby w stanie uczynić. Chamundaraya, wielki wojownik i twórca obrazu, przyjął swoją porażkę u stóp tego pokornego wielbiciela i żałował, że uległ uczuciu dumy i arogancji, że spowodował wyrzeźbienie tak wspaniałego posągu.

Podszedł teraz do zadania z pokornym oddaniem, a panchamritabhisheka zakryła obraz od stóp do głów. Od tego czasu miasto zaczęło nazywać się Beliya gola, srebrnym garnkiem lub zbiornikiem czystej wody, a ceremonia namaszczania głowy odbywała się okresowo. Chamundaraya postawił wizerunek starej kobiety Gullikajiji naprzeciwko kolosa za drzwiami. Żaden lepszy hołd nie mógł być kiedykolwiek oddany swemu zwycięzcy przez wspaniałomyślnego pokonanego w bardziej godny sposób niż ten.

Abiszekka jest z reguły codziennym wydarzeniem dla każdego kultu, ale kolosalny rozmiar obrazu Gommateshwara uniemożliwia to. Tak więc tylko stopy posągu są codziennie kąpane w czymś, co jest znane jako pada puja i okazjonalnie wykonywana ceremonia namaszczenia głowy, czyli mastaka-bhiśheka.

Później ceremonia mastakabhisheka została nazwana maha mastakabhishakas. Tak jak było to wykonywane w określonych połączeniach ciał planetarnych w odstępach od 10 do 15 lat. Rytuał jest imponujący i spektakularny, bierze w nim udział wielu mnichów i księży oraz tysiące pielgrzymów. Mahamastabhisheka jest więc popularnie znana jako Wielki Festiwal Ceremonii Namaszczenia Głowy Sravana Belagola.

Festiwal rozpoczyna się kilka dni wcześniej i kończy kilka dni po dniu mahamastakabhisheka. W tym okresie odbywają się różne festiwale i pudże. Rankiem wielkiej abhisheki dziedzińce przed kolosem przedstawiają wspaniały widok. Na ziemi, posypane warstwami świeżego zielonego niełuskanego, układa się w geometryczny wzór 1008 kolorowych Kalashy lub doniczki. W każdym garnku znajduje się orzech kokosowy z zielonymi liśćmi mango przymocowanymi do niego pomyślną kolorową nicią. Spośród 1008 doniczek 900 jest używanych do pierwszego namaszczenia, 103 do drugiego i tylko 5 do trzeciego i ostatniego namaszczenia.

Kiedy ceremonia ma się rozpocząć, wielu kapłanów dżinijskich zajmuje miejsca na wysokim rusztowaniu specjalnie wzniesionym w tym celu. Każdy kapłan trzyma w rękach jedną kałaszę, czyli dzbanek mleka i jedno ghee. Na znak urzędującego dygnitarza lustrują obraz najpierw mlekiem, a potem ghee.

Po tej pierwszej oczyszczającej kąpieli lub namaszczeniu, kapłani dżinizmu oddają cześć obrazowi Gommatesvara do południa. Z wybiciem pierwszej godziny zaczyna się wielki mahamastakabhisheka. W dawnych czasach, kiedy Sravana Belagola znajdował się na terytoriach stanu Mysore, Maharaja ze stanu Mysore miał dziedziczny przywilej wykonania pierwszej pudży obrazu z tej okazji.

Gdy zbliża się wyznaczona godzina, tysiąc kapłanów wchodzi na swoje miejsca na rusztowaniu z garnkami z wodą. Muzycy grają odpowiednią muzykę, podczas gdy kapłani śpiewają hymny i modlitwy ze świętych tekstów Jainów. W pomyślnym momencie tysiące dzbanów wody opróżnia obraz wśród okrzyków Jai Jai.

Ogromne proporcje wdzięcznego kolosa, którego głowę namaszczają tego dnia tysiące kapłanów i pielgrzymów, nadają rytuałowi imponujący charakter. Festiwal rozpoczyna się około dwa tygodnie wcześniej i kończy po dwóch tygodniach Mahamastakabhisheka.

Chamundaraya, budowniczy Gommateswara

Chamundaraya, wybitny generał królów Ganga Majsuru, w ostatniej ćwierci X wieku ne sprawił, że obecny kolos Gommata został zbudowany przez Arishtanemi, znakomitego artystę, pod kierownictwem jego własnych guru, Ajitasena Acharyi i Nemichandry Siddhantha Chakravartin , aby spełnić pobożne życzenie własnej matki, Kalala Devi.