Wprowadzenie do miejsc pielgrzymkowych w Indiach

Indie to rozległy kraj, zamieszkały przez różnorodne i starożytne cywilizacje, a ich geografia religijna jest bardzo złożona. Aby zrozumieć złożoność sytuacji, należy wziąć pod uwagę dwa aspekty życia Indii: charakterystyczne dla niego bycie mozaiką etniczną i kulturową oraz starożytne wiejskie podstawy wielu z jego religijnych i kulturowych wzorców.

Proces mieszania się ras i kultur, który rozpoczął się w Indiach 5000–10,000 XNUMX lat temu, trwa nieprzerwanie do czasów historycznych. Chociaż Indie są odizolowane od reszty Azji przez oceany z trzech stron i nieprzekraczalne pasma górskie na północy, Indie doświadczyły niemal stałego napływu różnych wpływów kulturowych, napływających z północnego zachodu i południowego wschodu (w tym niezwykle starożytnych migracji z zatopionych kontynent Sundaland, który znajdował się w ogólnym rejonie ówczesnej Indonezji). Indie w trzecim tysiącleciu pne były zamieszkane na tropikalnym południu przez lud zwany Drawidami, w centralnych i północno-wschodnich regionach przez rdzenne plemiona wzgórz i lasów, a na północnym zachodzie przez wysoko rozwiniętą cywilizację doliny Indusu, znaną jako kultura harappańska.

Wydaje się, że religią ludów Harappan, budujących miasta, był kult płodności skupiony na Wielkiej Matce, podczas gdy wiejscy Drawidianie i różne kultury plemienne oddawały cześć różnorodnym duchom natury, zarówno życzliwym, jak i demonicznym. Teorie antropologiczne z XIX i XX wieku (wywodzące się z tendencyjnych poglądów eurocentrycznych) głosiły, że około 1800 r. Pne lud koczowniczy, zwany Aryjczykami, przybył do północno-zachodnich Indii ze stepów Azji Środkowej. Wiele badań archeologicznych, biblijnych, językowych i mitologicznych przeprowadzonych w ciągu ostatnich kilku dekad wykazało, że ta wcześniejsza teoria jest niedokładna. Chociaż jest z pewnością prawdą, że migracje różnych grup kulturowych dotarły do ​​Indii z północnego zachodu w czasach starożytnych, obecnie jest całkowicie jasne, że wysoce wyrafinowana kultura kwitła już w regionie doliny Indusu na długo przed rzekomym wejściem hipotetycznych najeźdźców z Azja centralna.

Nie wiemy, jak nazywali się ci archaiczni ludzie żyjący już w północno-zachodnich Indiach, ale termin „Aryjczycy” nie jest już dla nich odpowiedni. Obecne stypendium przyjęło termin „Harappan” po nadaniu nazwy Harappa na początku XX wieku jednego z wielkich miast tej kultury jako Harappa. Uczeni również znacznie przesunęli datę powstania kultury harappańskiej do około 1900 rpne (lub wcześniej), czyniąc ją równoczesną z najstarszymi kulturami Egiptu i Mezopotamii. Kultura harappańska posiadała wyrafinowaną religię zwaną wedyzmem (znowu nie wiemy, jak sami ludzie nazywali swoją religią), która czciła potężnych bogów, takich jak Indra, bóg deszczu; Agni, bóg ognia; i Surya, bóg słońca. W ciągu tysiącleci kultury harappańskiej religia wedyzmu rozwinęła się w coraz bardziej złożoną formę z ezoterycznymi rytuałami i magicznymi pieśniami, które później zostały skodyfikowane w świętych hinduskich tekstach znanych jako Wedy.

Religia określana jako hinduizm w rzeczywistości pojawiła się dopiero w stuleciach poprzedzających erę chrześcijańską. Hinduizm jest zbiorem wierzeń i praktyk religijnych wywodzących się z wedyzmu i kultów płodności ludów harappańskich, a także animistycznych, szamańskich i pobożnych praktyk w bardzo zróżnicowanych, wiejskich, rdzennych kulturach południowych, środkowych i wschodnich Indii. Dodawaniem i dalszym wzbogacaniem tej mieszanki były równolegle rozwijające się religie dżinizmu i buddyzmu. Kultura Indii rozwinęła w ten sposób fascynujący zbiór wierzeń i zwyczajów religijnych, od prostego animistycznego kultu duchów natury w zwykłej skale lub drzewie po złożone, wysoce skodyfikowane rytuały bramińskie praktykowane w wielkich centrach pielgrzymkowych.

W Indiach znajdujemy najstarszą nieprzerwanie działającą tradycję pielgrzymkową na całym świecie. Praktyka pielgrzymowania w Indiach jest tak głęboko zakorzeniona w psychice kulturowej, a liczba miejsc pielgrzymkowych jest tak duża, że ​​cały subkontynent można właściwie uznać za jedną wielką i nieprzerwaną świętą przestrzeń. Nasze najwcześniejsze źródła informacji na temat świętej przestrzeni pochodzą z Rigweda i Atharva Veda. Podczas gdy w tych tekstach nie jest szczegółowo omawiany akt pielgrzymki, o górskich dolinach i zbiegu rzek mówi się z szacunkiem, a także o zaletach podróżowania do takich miejsc. Wydaje się, że po okresie wedyjskim praktyka pielgrzymek stała się dość powszechna, jak wynika z fragmentów wielkiego eposu Mahabharata (350 pne), który wspomina o ponad 300 świętych miejscach na subkontynencie. Jest prawdopodobne, że większość z tych miejsc od dawna była uważana za świętą przez rdzennych mieszkańców tego regionu, a dopiero później znalazła się na liście Mahabharaty, ponieważ różne regiony znalazły się pod wpływem hinduizmu. Do czasu spisania Puran (świętych tekstów od II do XV wieku po Chr.) Liczba wymienionych świętych miejsc znacznie wzrosła, odzwierciedlając zarówno trwającą asymilację miejsc świętych rdzennych mieszkańców, jak i rosnące znaczenie pielgrzymek jako zwyczajowych zakonników. ćwiczyć.

Hindusi nazywają święte miejsca, do których podróżują, tirthas, a czynność pielgrzymowania tirtha-yatra. Sanskryckie słowo tirtha oznacza bród rzeczny, schody do rzeki lub miejsce pielgrzymek. W czasach wedyjskich słowo to mogło odnosić się tylko do tych świętych miejsc związanych z wodą, ale w czasach Mahabharaty tirtha oznaczała każde święte miejsce, czy to jezioro, góra, las czy jaskinia. Tirthas to jednak coś więcej niż tylko fizyczne lokalizacje. Oddani Hindusi uważają je za duchowe brody, miejsce spotkania nieba i ziemi, miejsca, w których przeprawa się przez rzekę samsarę (niekończący się cykl narodzin, śmierci i odrodzenia), aby dotrzeć na odległy brzeg wyzwolenia. Pisanie Banaras: Miasto Światła, Diana Eck mówi o tirthas jako o istnieniu

... kojarzony przede wszystkim z wielkimi czynami i występami bogów i bohaterów indyjskich mitów i legend. Jako próg między niebem a ziemią, tirtha jest nie tylko miejscem krzyżowania modlitw i obrzędów w górę, ale także miejscem przechodzenia bogów w dół. Te boskie zstąpienia są dobrze znanymi awatarami tradycji hinduskiej. Rzeczywiście, słowa tirtha i avatara pochodzą z pokrewnych korzeni werbalnych ... można powiedzieć, że awatary schodzą, otwierając drzwi tirtha, aby mężczyźni i kobiety mogli wznosić się w swoich rytuałach i modlitwach.

Chociaż tirthas to przede wszystkim miejsca, w których mieszkał lub nadal mieszka bóg, bogini lub jakiś duch, istnieje jeszcze jeden powód, dla którego niektórym miejscom można przyznać świętość w tradycji hinduskiej. Święte osoby, które prowadzą wzorowe życie, nasycają swoje otoczenie świętością, która wypływa z ich duchowych praktyk. Wielbiciele, którzy odwiedzili świętych za ich życia, często po śmierci świętego nadal szukali inspiracji w tych samych miejscach. Na przestrzeni wielu stuleci ludowe opowieści o życiu świętych przybrały legendarne rozmiary, przyciągając pielgrzymów z dużych odległości. Gdyby w sanktuarium donoszono o cudach, legendy świętego rozprzestrzeniłyby się po całym kraju, przyciągając coraz więcej pielgrzymów.

W Indiach wszystkie świątynie uważane są za miejsca święte, dlatego osoby religijne odwiedzające świątynie można określić mianem pielgrzymów. Jednak dla celów naszej dyskusji, aby świątynia była uważana za prawdziwą świątynię pielgrzymkową, musi mieć długą historię przyciągania pielgrzymów z obszaru geograficznego spoza jej najbliższego regionu. Biorąc pod uwagę ten stan, liczba miejsc pielgrzymkowych w Indiach jest nadal niezwykle duża; jeden tekst, Kalyana Tirthanka, opisuje 1,820 ważnych świątyń.

Opierając się na latach badań i pielgrzymek w Indiach, wybrałem mniejszą liczbę sanktuariów, około 150, jako główne miejsca pielgrzymek. Miejsca te obejmują cztery dhamy lub boskie siedziby w czterech punktach kompasu; Siedem Świętych Miast i ich główne świątynie; świątynie Jyotir, Svayambhu i Pancha Bhutha Linga; świątynie Shakti Pitha; strony Kumbha Mela; główne miejsca Vaisnava; Nava Graha Sthalas (świątynie planet); siedem świętych rzek (Ganga, Yamuna, Saraswati, Godavari, Narmada, Kaveri i Sarayu); cztery mutty Sri Adi Sankaracharyi (Badrinath / Joshimath, Puri, Sringeri i Dwarka); Arupadaividu (sześć świętych miejsc Pana Kumary); i niektóre inne kapliczki, które nie pasują do żadnej z wymienionych tutaj kategorii.

Omawiając miejsca pielgrzymkowe w tradycji hinduskiej, warto powiedzieć kilka słów o liczbie i różnorodności bóstw w hinduizmie oraz o ikonicznych i anikonicznych formach, w których te bóstwa występują. Personifikacja tajemniczych sił wszechświata w antropomorficzne bóstwa z tradycji hinduistycznej obejmuje zarówno konwergencję w pewne najwyższe bóstwa (główne trzy bóstwa to dziś bóstwa Śiwa i Wisznu oraz bogini Shakti), jak i rozpad na niezliczoną ilość pomniejszych bóstw. bóstwa. Niektórzy autorzy nazywają ten politeizmem, ale w tym przypadku termin ten jest niedokładny. Żaden Hindus nie wierzy poważnie w wielość bogów, ale raczej jest świadomy, że każdy z wielu bogów i bogiń jest jedynie aspektem Jedynego Boga (który jest także bogiem wszystkich innych religii). Większość Hindusów sprzymierza swoje wierzenia z jednym z trzech kultów, wielbiąc Shivę, Wisznu lub Shakti jako najwyższą zasadę. Czyniąc to, nie zaprzeczają istnieniu pozostałych dwóch bóstw, ale uważają je za uzupełniające się, choć mniejsze, przejawy tej samej boskiej mocy. Hinduizm jest zatem w swej istocie monoteistyczny; Hinduizm oddaje cześć konkretnemu, osobistemu bóstwu, zawsze mając świadomość, że wszystkie bóstwa są po prostu reprezentacjami jednej bezwarunkowej, transcendentalnej, najwyższej egzystencji, znanej jako brahman. Każde z większych i mniejszych bóstw jest rozumiane jako rodzaj okna lub soczewki, przez które można zobaczyć całą rzeczywistość.

Głównym celem pielgrzyma do świętego miejsca jest otrzymanie darszanu bóstwa zamieszkującego wewnętrzne sanktuarium świątyni lub kapliczkę na świeżym powietrzu. Słowo darszan, trudne do przetłumaczenia na język angielski, ogólnie oznacza pielgrzyma mającego widok i / lub doświadczenie bóstwa. Hindusi wierzą, że bóstwo jest faktycznie manifestowane na obrazie, posągu lub ikonie świątyni. Otrzymanie darszanu bóstwa oznacza duchową komunię z nim. Wizerunek bóstwa może być obrazem ikonicznym lub reprezentacyjnym, który w pewnym stopniu przypomina mityczny temat; lub anikonowa forma, która jedynie symbolizuje bóstwo.

W wielu znanych świątyniach w Indiach nie ma pięknych posągów bogów i bogiń, a jedynie anikonowe bloki z kamienia lub pniaki. Ta tradycja anikonicznych obrazów wywodzi się z wiejskich religii ludowych starożytnych Indii i świadczy o wielkiej starożytności świętości niektórych miejsc. Kapliczka w swojej początkowej fazie mogła być jedynie prymitywną małą chatką przykrywającą kamień, który zarówno reprezentował, jak i zawierał ducha świata przyrody. W miarę upływu tysiącleci i małej wiejskiej wioski powoli stawało się coraz większe miasto, zarówno mity dotyczące kamienia, jak i otaczającej go świątyni były bogato opracowywane. Dlatego podczas studiowania lub odwiedzania monumentalnych pielgrzymkowych sanktuariów Indii ważne jest, aby pamiętać, że wiele z nich wywodzi się z prostych sanktuariów przyrody archaicznych wiejskich ludów.

Mity i legendy o tych świętych miejscach mają swoje korzenie w odczuwalnym doświadczeniu przez starożytne ludy cech charakterystycznych lub cech tego naturalnego miejsca. Różne mitologiczne cechy osobowości bóstw w sanktuariach pielgrzymkowych można zatem interpretować jako metafory tego, w jaki sposób duch tego miejsca wpłynął na ludzi. Ten duch miejsca to nie tylko fantazyjna historia, to aktualność, energia, obecność, która dotyka człowieka i głęboko go oddziałuje. Dlaczego o niektórych miejscach mówi się, że są mieszkaniem żeńskiego bóstwa, a o innych mieszkaniu bóstwa męskiego? Czy nie może dlatego, że niektórzy starożytni mieszkańcy wsi, głęboko związani z ziemią jako żywą istotą, wyczuli w jakimś miejscu obecność kobiecą lub męską i mówili o tym w kategoriach antropomorficznych? Terminy te otrzymały następnie formę reprezentacyjną poprzez artystyczne przedstawienie posągu lub obrazu.

Patrząc głębiej na tę sprawę, zapytajmy zatem, dlaczego nie istnieją bóstwa męskie i żeńskie, ale dokładniej, dlaczego istnieją różne rodzaje bóstw męskich i żeńskich? Konwencjonalne wyjaśnienia odnoszą się do takich rzeczy, jak fantazyjna ludzka wyobraźnia, bogaty i różnorodny protoreligijny wkład w formatywny hinduizm oraz prehistoryczna deifikacja charyzmatycznych postaci ludzkich w legendarne archetypy. Chociaż wszystkie te rzeczy miały miejsce, nie są to jedyne wyjaśnienia. Główną przesłanką mojej teorii jest to, że różne cechy osobowości bóstw wynikają z różnych cech ducha ziemskiego, który przejawia się w różnych miejscach geograficznych. Aby zrozumieć jakość, charakter lub moc konkretnego miejsca, wystarczy przestudiować naturę bóstwa w nim zawartego. Zakodowane w mitologicznej formie bóstwa jest jasne przesłanie wskazujące, w jaki sposób określone święte miejsce może na nas wpłynąć.

Aby uzyskać dodatkowe informacje:

• Lista świętych miejsc w Indiach

Martin Gray jest antropolożką kultury, pisarką i fotografką specjalizującą się w badaniu tradycji pielgrzymkowych i miejsc sakralnych na całym świecie. W ciągu 40 lat odwiedził ponad 2000 miejsc pielgrzymkowych w 165 krajach. The Światowy przewodnik pielgrzymkowy na stronie Sacredsites.com jest najbardziej wszechstronnym źródłem informacji na ten temat.

Przewodniki po Indiach

Martin poleca te przewodniki turystyczne