Mt. Ol Doinyo Lengai

Wznoszący się na wysokość 9717 stóp (2962 metrów, chociaż pomiary te różnią się w zależności od różnych naukowców) symetryczny, stromo zboczony i wciąż aktywny wulkan Ol Doinyo Lengai znajduje się we wschodniej dolinie rowu w odległej północnej Tanzanii. Wznosząc się na wysokości 6562 stóp (2000 metrów) nad spieczoną i skalistą podłogą pustyni, jest uważany za dom boga Masajów, Engai, który od czasu do czasu sygnalizuje swój gniew erupcjami i suszą. Wyraźny stary doyn-yo len-guy, co w języku masajskim oznacza „górę Boga”, od dawna jest miejscem pielgrzymek pastorów z Tanzanii, którzy modlą się o najważniejsze rzeczy w ich świecie: deszcz, bydło i zdrowe dzieci. W jednym z bardziej powszechnych rytuałów starszyzna Masajów prowadzi grupy niepłodnych kobiet do podnóża góry, gdzie modlą się do Engai, aby pobłogosławił je dziećmi.

Opisywany przez geologów i wulkanologów jako klasyk stratowulkan, słynie z wyjątkowego rodzaju natrokarbonatit lawa i jako taka jest jedynym znanym aktywnym wulkanem natrokarbonatytu na ziemi. Dzisiejszy stożek, po raz pierwszy opisany na piśmie przez niemieckich odkrywców pod koniec XIX wieku i datowany na około 19 15,000 lat temu, został po raz pierwszy rozpoznany ze względu na swoją wyjątkowość geologiczną dopiero w 1960 r. Lawy natrokarbonatytu wynurzają się z ziemi w znacznie niższych temperaturach. (około 500 stopni Celsjusza) niż zwykłe lawy krzemianowe (około 1200 stopni Celsjusza), a ich słabe żarzenie można zaobserwować tylko w nocy. Ze względu na swój szczególny skład chemiczny lawa natrocarbonatite jest bardziej płynna niż lawa krzemianowa, a także ma kolor czarny lub ciemnobrązowy, a nie czerwony jak lawa krzemianowa. Płynąca lub bulgocząca lawa natrokarbonatytowa wygląda bardzo podobnie do czarnego błota i pierwsi goście krateru mylili ją z tym.

Lawa natrokarbonatytowa Ol Doinyo Lengai składa się z minerałów, które szybko reagują z wodą i tlenem w atmosferze. Ciemnobrązowa lub czarna lawa zmienia się, najpierw w szarą i bladobrązową, a ostatecznie w prawie białą. Zmiana koloru z czarnego na biały może nastąpić w ciągu kilku miesięcy, a podczas deszczowej pogody powierzchnia lawy natychmiast zmienia kolor na biały. W tym samym czasie tekstura skały zmienia się z twardej na miękką i kruchą. Powstają nowe strumienie i stożki wulkaniczne, nakładające się na starsze i zakrywające je, a dno krateru wulkanu stopniowo wypełnia się coraz młodszą lawą. Z pewnej odległości nie-geolodzy czasami zakładają, że góra jest pokryta śniegiem, ale jest to tylko rozłożona lawa natrokarbonatytowa.

Historyczny zapis erupcji na Ol Doinyo Lengai pochodzi z 1883 roku, a przepływy odnotowano również między 1904 a 1910 i ponownie między 1913 a 1915. Wielka erupcja miała miejsce w czerwcu 1917 r., W wyniku której popiół wulkaniczny osadził się około 48 kilometrów dalej. Podobna erupcja miała miejsce przez kilka miesięcy w 1926 r. Oraz między lipcem a grudniem 1940 r., W wyniku czego popiół osadzał się aż do oddalonego o 100 kilometrów Loliondo. Kilka mniejszych erupcji lawy zaobserwowano w latach 1954, 1955, 1958, 1960, 1967, 1983, 1994, 2006, 2007-w toku.

Co roku na Ol Doinyo Lengai wspina się wiele osób. Chociaż nie jest to wspinaczka techniczna wymagająca sprzętu, jest to trudny i często niebezpiecznie stromy spacer, który zajmuje sprawnym osobom cały dzień. Nie ma publicznego transportu na górę, dlatego konieczne jest wynajęcie pojazdu z napędem na cztery koła lub wyjazd z komercyjną firmą turystyczną z siedzibą w mieście Arusha. Biorąc pod uwagę odległe położenie góry i głęboko kanionowe, czasami nieprzejezdne wąwozy dolnych stoków, sugeruje się, aby wspinacze korzystali z usług renomowanych firm turystycznych, takich jak Dorobo Safaris w Arusha (dorobosafari.com). Biwakowanie w pobliżu szczytu jest możliwe we względnie bezpiecznym nieaktywnym południowym kraterze lub nawet w samym aktywnym kraterze. Firmy turystyczne będą w stanie zapewnić niezbędny sprzęt kempingowy.

Martin Gray jest antropolożką kultury, pisarką i fotografką specjalizującą się w badaniu tradycji pielgrzymkowych i miejsc sakralnych na całym świecie. W ciągu 40 lat odwiedził ponad 2000 miejsc pielgrzymkowych w 165 krajach. The Światowy przewodnik pielgrzymkowy na stronie Sacredsites.com jest najbardziej wszechstronnym źródłem informacji na ten temat.