Wprowadzenie do egipskich miejsc świętych

Cywilizacja egipska w swojej charakterystycznej formie nagle i tajemniczo wyłoniła się z prehistorii około 3100 roku pne. Chociaż natura egipskiego społeczeństwa ulegała powolnym zmianom na przestrzeni wieków, wiele z jego zewnętrznych cech przetrwało do okresu 3000 lat później, kiedy krajem rządzili mówiący po grecku Ptolemeusze, a po nich rzymscy cesarze. Większość naszej wiedzy o starożytnym Egipcie dotyczy historii i kultury egipskiego dworu, który skupiał się na dziedzicznym „boskim” panowaniu na czele potężnego aparatu administracyjnego. Egiptolodzy pogrupowali rodziny królów, czyli faraonów, w trzydzieści jeden dynastii, co doprowadziło do podboju Egiptu przez Aleksandra Wielkiego w 332 rpne. Zarządzone rządy faraonów zostały jednak dwukrotnie przerwane. Stare Królestwo (dynastie 3-6) upadło w wyniku czegoś, co wydaje się być rewolucją społeczną około 2280 roku pne. Po nieco ponad dwóch wiekach porządek został przywrócony w okresie Państwa Środka (11 i 12 dynastii). Drugi upadek, który rozpoczął się pod koniec XVIII wieku pne, był w dużej mierze spowodowany najazdami azjatyckich Hyksosów, którzy przez pewien czas rządzili dużą częścią Egiptu. Nowe Królestwo zostało założone około 18 roku pne i kwitło przez około 1575 lat (dynastie 500-18).

Kompleksowy i dokładny obraz rozwoju cywilizacji egipskiej nie jest jednak tak jasny, jak sugeruje poprzedni wykaz chronologiczny. Mówiąc wprost, podczas gdy hieroglificzny język Egipcjan został odszyfrowany przez Champolliona w 1822 r., A kolejne pokolenia archeologów wykonały godną podziwu pracę w wykopaliskach, zachowaniu i pomiarze monumentalnej architektury Egipcjan, obecna egipska „nauka” nic nie wie o początkach egipskiej cywilizacji i fundamentalnej filozofii, która ją stanowiła. Sprawa ta jest zbyt skomplikowana do rozwiązania w tym eseju, ale kilka cytatów egipskich specjalistów ostrzeże moich czytelników o bardzo ograniczonej wiedzy na temat starożytnej kultury egipskiej, a przede wszystkim jej początków.

Od genialnego i opisywanego przez siebie „zbuntowanego” egiptologa Johna Anthony'ego Westa dowiadujemy się, że: „Dopiero ostatnie etapy Egiptu, w czasach macedońskich i ptolemejskich (począwszy od 332 rpne), przypominają naszą formę historii egipska historia, taka jaka jest, została wydedukowana z inskrypcji uznawanych raczej za rytualne niż faktyczne. Z jakiegoś szczególnego powodu zarówno uczeni, jak i populizatorzy nie chcą powiedzieć nie wyspecjalizowanemu czytelnikowi o faktycznym niepewnym stanie rzeczy, podczas gdy w literaturze przeznaczone dla specjalisty nie ma zdania, które nie jest zabezpieczone warunkami warunkowymi i kwalifikuje się w gąszczu przypisów ”. Ponadto West mówi nam, że: „Nauki, techniki artystyczne i architektoniczne oraz system hieroglificzny nie wykazują praktycznie żadnych oznak okresu„ rozwoju ”; w rzeczywistości wiele osiągnięć najwcześniejszych dynastii nigdy nie zostało przekroczonych, a nawet dorównało później. zadziwiający fakt jest chętnie przyznawany przez ortodoksyjnych egiptologów, ale skala tajemnicy, którą się na nim stawia, jest umiejętnie zaniżona, a jej wiele implikacji nie zostało wspomnianych ........ Każdy uczony, który kiedykolwiek studiował Egipt, musiał uznać, że korpus wiedza była cudownie kompletna na początku: jak Atena wyskakująca z głowy Zeusa. Predynastyczne szczątki nie wykazują pozostałości po piśmie, ale kiedy pojawiły się hieroglify, zrobiły to w pełnej formie i spójności. w różnych aspektach Egiptu, w każdym przypadku wątek wraca do najwcześniejszych zarejestrowanych okresów, a następnie nagle zostaje utracony ”.

Inni uczeni powtarzają te stwierdzenia. Znany egiptolog Ernst Renan napisał: „Egipt na początku wydaje się stary, dojrzały, jakby kraj nigdy nie znał młodzieży. Jego cywilizacja nie ma dzieciństwa, a sztuka nie ma okresu archaicznego. Cywilizacja Starego Królestwa nie rozpoczęła się niemowlęctwo - było już dojrzałe ”. W podobnym tonie historyk PJ Wiseman zauważa: „Ostatnie odkrycia nie odkryły nic bardziej zaskakującego niż nagłość, z jaką pojawiła się cywilizacja egipska. Zamiast przewidywanego nieskończenie powolnego rozwoju stało się oczywiste, że egipska sztuka i nauka nagle wybuchły świat." Podsumowując sprawę dość zwięźle, artykuł w styczniowym numerze magazynu National Geographic ze stycznia 1995 r. Stwierdził, że: „Naukowcy zastanawiają się nad tajemniczymi zapisami i podstawowymi pytaniami dotyczącymi Starego Królestwa pozostają bez odpowiedzi”. Ponieważ wykopaliska archeologiczne coraz głębiej badają piaszczyste granice Nilu, dowody nadal nie ujawniają absolutnie żadnego przejścia między egipską cywilizacją Starego, Środkowego i Nowego Królestwa z kulturami paleolitu i neolitu, które wcześniej zamieszkiwały ten obszar.

Biorąc pod uwagę przyznanie się przez społeczność archeologiczną jej nieznajomości najbardziej fundamentalnych aspektów starożytnej egipskiej cywilizacji, obecny autor uważa, że ​​ważne jest zwrócenie uwagi na dwie kwestie bezpośrednio związane z tym tematem: mianowicie raczej arogancką odmowę zarówno przeszłości, jak i obecna społeczność egiptologiczna do rozważenia starożytnych mitów dotyczących genezy cywilizacji egipskiej i głęboko z tym związana, równie arogancka tendencja większości egiptologów do poczynienia założeń i „faktycznych” stwierdzeń dotyczących pochodzenia i wykorzystania niektórych struktur architektonicznych na płaskowyżu Giza. (Ponownie, ponieważ kwestie te są zbyt skomplikowane, aby można je było szczegółowo tutaj omówić, zostaną one jedynie krótko omówione; czytelnicy zainteresowani pełniejszą dyskusją powinni zapoznać się ze znakomitymi dziełami Johna Anthony'ego Westa, Petera Tompkinsa, Williama Fixa, Grahama Hancocka, Roberta Bauvala i Andrew Collins, z których każdy jest wymieniony w bibliografiach na stronie www.sacredsites.com)

Sam fakt, że mity nie są kwantyfikowalne i możliwe do natychmiastowej weryfikacji, podobnie jak niektóre przedsięwzięcia naukowe, nie oznacza, że ​​ich treść powinna zostać odrzucona jako pozbawiona autentyczności lub trafności. Zamiast zsunąć mit, jak robi to wielu współczesnych naukowców, do świata przesądów i dziecięcych bajek, jego przeciwnicy powinni poszerzyć swoje wąskie, krótkowzroczne punkty widzenia, ćwiczyć swoją inteligencję i starać się rozszyfrować mity tak doskonale rozszyfrował starożytne hieroglify. Jednym z mitów, który z pewnością należy poświęcić znacznie więcej uwagi naukowej, jest ten podany w dialogach Timaeusa Platona (428–348/7 pne). W tym miejscu Platon wspomina, że ​​egipscy kapłani powiedzieli Solonowi, jak tajemniczy lud z miejsca zwanego Atlantydą zaatakował znaczną część obszaru Morza Śródziemnego, w tym Egipt, „około dziewięciu tysięcy lat”. Edgar Cayce, amerykański jasnowidz, wskazał, że Wielka Piramida, przynajmniej w fazie projektowania, rozpoczęła się około 10,400 10,450 pne. Te dwa odniesienia do ogromnej starożytności piramidy są interesujące do rozważenia w odniesieniu do astronomicznej materii precesyjnego ruchu konstelacji Oriona. Edgar Cayce nie był świadomy złożonej matematyki zmian precesyjnych ani że astronomowie używający komputerów ustalili, że w XNUMX XNUMX pne wzór Oriona na nocnym niebie dokładnie odzwierciedlał położenie piramid w Gizie na ziemi.

Odnosząc się do tej kwestii, obecny autor nie twierdzi, że wierzy (lub nie wierzy), że najstarsze budowle w Egipcie - Sfinks i jego świątynie, piramidy na płaskowyżu Giza oraz Oseirion w Abydos - są pozostałościami po starożytna cywilizacja antlantycka. Raczej zwraca on bardzo dużą uwagę na rażący brak zrozumienia wynikający z metody dociekania stosowanej obecnie przez społeczność egiptologów i archeologów. Nie jest możliwe, aby cywilizacja o tak niezwykłych zdolnościach matematycznych, filozoficznych, architektonicznych i artystycznych (żeby wymienić tylko kilka swoich osiągnięć) powstała tak nagle z niezwykle prymitywnych społeczeństw neolitycznego Egiptu. Coś innego musi tłumaczyć wielki rozkwit egipskiej kultury dynastycznej, a tym czymś innym nie mogło być po prostu wpływy czasami wnoszone przez wędrownych handlarzy lub przypisywane grupce plemion peryferyjnych w regionach egipskich. Nie, coś, o czym mówimy, miało skalę i stopień rozwoju, który przynajmniej równał się temu, co możemy obecnie zobaczyć w egipskiej cywilizacji Starego Królestwa. Wiemy o tym, ponieważ, jak wspomniano wcześniej, nie ma dowodów na jakiekolwiek stadia rozwoju wczesnej cywilizacji egipskiej, ale raczej nieunikniony fakt jego nagłego i w pełni rozwiniętego pojawienia się. Egipt wydaje się zatem spadkobiercą wiedzy i osiągnięć poprzedniej - a teraz tajemniczo ukrytej - cywilizacji, która sama musiała być zwieńczeniem wielowiekowego, a nawet tysiącletniego okresu rozwoju. Egipt jest widzialnym, choć mało zrozumiałym dziedzictwem niewidzialnej kultury przodków. Dzisiejsi egiptolodzy są wyjątkowo niezadowoleni z tego pojęcia, ponieważ podważa ono ich cenne założenia dotyczące początków i rozwoju starożytnej cywilizacji. Przyznanie się do możliwości wysoko rozwiniętej cywilizacji długo poprzedzającej kultury egipskie i mezopotamskie oznacza, że ​​cała chronologiczna podstawa obecnego myślenia archeologicznego musi zostać całkowicie przepisana.

Druga kwestia, na którą chciałbym zwrócić uwagę czytelnika, dotyczy założeń ogłaszanych obecnie przez naukowców egiptologii jako fakty dotyczące pochodzenia, metod budowy i użycia niektórych monumentalnych budowli na egipskich pustyniach. Ponownie nie mogę tutaj szczegółowo omawiać tych kwestii (patrz West, Tompkins i Hancock), ale dość stanowczo stwierdzę, że nie ma hieroglifów, żadnych obrazów, w rzeczywistości ani jednego strzępka dowodów świadczących o tym, że Sfinks lub Wielka Piramida na płaskowyżu w Gizie została zbudowana przez Egipcjan ze Starego, Środkowego i Nowego Królestwa. John Anthony West komentuje tę sprawę, mówiąc: „Jest to jedna z wielkich osobliwości starożytnego Egiptu. Współcześni uczeni bardzo szczegółowo wiedzą o egipskim rolnictwie i technikach produkcji - od wyrobu sandałów po złotnictwo. Malowidła grobowe i fryzy są szczegółowe i wyraźnie w tych obszarach, a jednak w cywilizacji, która bardziej niż jakikolwiek inny poświęciła swój czas, energię i kunszt budowaniu, prawie nic wyraźnego nie rysuje się ani nie pisze na temat technik budowania. ceremonialne. Sądy często są w toku, ale nie ma tu żadnego architekta. Trudno dostrzec tę ciszę trwającą ponad trzy tysiące lat egipskiej cywilizacji jako celową, ale jej powód musi pozostać przypuszczenie."

W Egipcie istnieją zasadniczo dwa typy monumentalnych budowli: piramida (niektóre pogrzebowe, inne nie) i świątynia. Jeśli chodzi o formę piramidy, dominują założenia archeologiczne, że Egipcjanie najpierw ćwiczyli budowanie ogromnych budowli grobowych z piramidami Sakkary i Dashur, a następnie, po dopracowaniu technik budowy, zbudowali niesamowite piramidy na płaskowyżu Giza, a dodatkowo Sfinks . Coraz więcej badaczy uważa jednak, że ta chronologia jest wsteczna. Alternatywna interpretacja jest taka, że ​​Egipcjanie z czasów dynastycznych znaleźli fantastyczne budowle na pustyniach i próbowali je skopiować i wykorzystać kopie z powodów pogrzebowych. Zajmę się tą kwestią bardziej szczegółowo w eseju na temat Wielkiej Piramidy, również zamieszczonym na stronie www.sacredsites.com.

W odniesieniu do niepiramidowej formy monumentalnej architektury ponownie odnajdujemy tutaj dwa podstawowe typy: groby i świątynie królów i królowych, takie jak w Abu Simbel i na Zachodnim Brzegu w Luksorze, oraz święte świątynie egipskich bóstw znalezione w Edfu, Dendera, Abydos i Kom Ombo. Podczas gdy świątynie i grobowce królów i królowych były często centrami kultów religijnych po śmierci tych osób królewskich, kulty te zwykle trwały nie dłużej niż kilkaset lat, ponieważ wkrótce zostały zastąpione nowymi kultami poświęconymi życiu lub więcej niedawno zmarłe osobistości królewskie. Zatem nie uważa się, że struktury grobowe Królów i Królowych działały jako święte miejsca i świątynie pielgrzymkowe, takie jak miejsca świątynne w Edfu, Dendera, Abydos i Kom Ombo. W odniesieniu do tych znacznie ważniejszych świątyń Robert Lawlor wyjaśnia, że ​​dla starożytnych Egipcjan „Świątynia była centrum nauki i upowszechniania nauki psychofizycznej i duchowej, której celem było ujawnienie i rozwinięcie symbolicznych, intelektualnych i fizycznych technik, które mogą mieć wpływ zmiany percepcyjne, behawioralne i fizjologiczne w ludzkim organizmie - nauka, której celem jest stopniowe dążenie do najwyższego możliwego potencjału ewolucyjnego ludzkości, do pojawienia się, to znaczy, Boskości lub nadludzkiej istoty ludzkiej, która opanowała nieprzewidziane okoliczności i dualności śmiertelnego istnienia ". (Więcej informacji na ten temat można znaleźć w rozdziale Lawlora, Architektura starożytnej świątyni, w Homage to Pithagoras, pod redakcją Bamford, Christorpher)

Przewodniki po Egipcie

Martin poleca te przewodniki turystyczne